Bij de politierechter: 'Ik wilde goed zijn'

De alleenstaande moeder Angela* (33) draait er niet omheen: haar leven is een hel, haar jeugd was verschrikkelijk, haar gezondheid is dramatisch, alles wat haar overkomt is rampzalig, iedereen maakt misbruik van haar en ze is diepongelukkig. Maar ondanks dat heeft ze zo nu en dan toch de neiging om een goed mens te zijn. Toen een vriend van haar heel hard een auto nodig had maar er zelf het geld niet voor had, reikte Angela hem de helpende hand. Om de benodigde 4000 euro bij elkaar te krijgen plunderde ze behalve haar spaarrekening ook het spaarpotje van haar dochter.

“Uiteindelijk zou dat geld wel weer terugkomen,” legt ze uit. “Het was nooit de bedoeling de auto cadeau te doen. Hij zou hem na verloop van tijd aan mij afbetalen of anders zouden we hem doorverkopen. Al die tijd zou de auto gewoon op mijn naam blijven staan,” verklaart Angela.

Hele week therapie

Het moet dus even schrikken zijn geweest toen ze op een dag het bericht kreeg dat de auto niet langer op haar naam, maar op die van haar vriend stond. Op een onbewaakt ogenblik, hij kwam regelmatig bij haar over de vloer, moest hij kans hebben gezien de autopapieren, inclusief de kentekenbewijzen, van haar te stelen. Ze deed onmiddellijk aangifte. Dat is Angela’s verhaal. Ze wilde iemand helpen, iemand die ze dacht te kunnen vertrouwen, maar diegene maakte – story of her life – weer eens keihard misbruik van haar.

De officier heeft reden om daaraan te twijfelen. Volgens hem lijkt het er meer op dat Angela de auto helemaal nooit gekocht heeft. Van een transactie is geen enkel bonnetje, afschrift of ander bewijs. Ook is er geen bewijs voor haar bewering dat de eigendomspapieren ooit in haar bezit zijn geweest. Een geloofwaardiger scenario is volgens het OM dat de auto al die tijd al van de vriend was, maar dat hij tijdelijk op Angela’s naam werd gezet om de deurwaarder te omzeilen met wie de vriend het aan de stok had. Toen de eigenaar van de auto die constructie weer terugdraaide, kwam Angela in opstand. Of deed ze alsof om via een valse aangifte nog een leuk bedrag van de verzekering op te strijken. Angela schudt driftig haar hoofd. “Grote onzin,” zegt ze.

“Waarom wilde u de aangifte dan onmiddellijk weer intrekken toen de politie een paar lastige vragen begon te stellen?” vraagt de officier. “Omdat ik dit er allemaal niet bij kan hebben,” jammert Angela. “U heeft geen idee wat ik allemaal moet doorstaan.” “En waarom verzon u een verhaal over een betalingsregeling die u met uw vriend zou hebben getroffen?” “Ik trék dit niet,” jammert Angela. “Volgens uw vriend was die er helemaal niet. De auto was al die tijd namelijk gewoon van hem,” concludeert de officier. “Laat me alsjeblieft met rust,” smeekt Angela.

Dat doet de officier, maar niet dan nadat hij een werkstraf tegen haar heeft geëist van zestig uur, de helft voorwaardelijk. “Bent u medisch gezien wel in staat om te werken?” vraagt hij nog.

“Ik zou niet weten wanneer,” antwoordt Angela. “Ik zit de hele week in therapie.” Dat probleem lost de rechter voor haar op. Hij spreekt haar namelijk vrij. Hoewel ze de schijn tegen heeft, ontbreekt volgens hem het harde bewijs voor een valse aangifte.

Zit het tóch een keer mee.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.