Bij de politierechter: 'De criminele bende van de gemeente Zuidplas'

Dat zijn mensen van de schrijvende pers,” verduidelijkt de rechter wanneer ze de verdachte over zijn schouder vragend de zaal in ziet kijken.

“Mooi,” zegt André (55) met een loodzware baritonstem.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

“Hoe meer pers, hoe beter.”

Vijf jaar geleden kreeg hij van de gemeente Zuidplas de benodigde vergunning voor zijn caravanstalling in Nieuwerkerk aan den IJssel. Kort daarna werd die vergunning weer ingetrokken omdat die in strijd zou zijn met het gewijzigde bestemmingsplan, maar dat pikte André niet. Na jarenlang procederen, tot de Hoge Raad aan toe, haalde hij uiteindelijk zijn gelijk. Probleem is nu dat de vergunning na vijf jaar niet wordt verlengd en André dus alsnog zijn bedrijf moet opdoeken.

“En dat terwijl de stallingen om mij heen alleen maar uitdijen. Maar niet de mijne. De mijne moet weg. Het is ordinaire vriendjespolitiek. Dat is het. En niks anders.”

Het voortslepende conflict met de gemeente heeft van hem een verbitterd man gemaakt. Met zijn armen stijf over elkaar zit hij letterlijk te trillen van woede. Woede die zich vooral richt op de verantwoordelijke wethouder, Jan Hordijk, die volgens André een ‘imbeciel’ en een ‘corrupte zakkenvuller’ is. Eentje die er bovendien op uit is om hem het leven zuur te maken.

“Zal ik u eens wat vertellen? Ik heb vroeger nog met die knakker op school gezeten. Toen had hij al een bijnaam: De Leugenaar. Ik word door die man stelselmatig naar de klote geholpen. Geestelijk, fysiek, sociaal, financieel, alles. Ik word door de gemeente als een enorme boef afgeschilderd. Als ik mijn eigen straat inrijd zwaait er niemand meer naar me. Zelfs mijn eigen zussen zien mij inmiddels als een soort Willem Holleeder, terwijl ik van de hoogste rechter gewoon gelijk heb gekregen. Laat mij met rust!”

‘Ik ben ontiegelijk boos. Al gooit u me twintig jaar de cel in, het interesseert me niets. Ik heb gewoon gelijk’

Op een dag, met het einde van de vergunning in zicht, krijgt André’s vrouw een Whatsapp-bericht van haar man:

‘Wethouder Hordijk gaat de stalling leeg rijden. Dat gaat ie met de dood bekopen. Ik schiet hem kapot.’

Verontrust laat ze het bericht aan haar zoon lezen. Uit alle macht proberen ze André te bereiken, maar tevergeefs. Wanneer ze even later op zijn bankrekening zien dat hij ruim 400 euro heeft gepind, besluiten ze de politie te alarmeren. Die stelt direct de wethouder op de hoogte van de bedreiging.

“Dat geld was voor een wasmachine,” zegt André.

“Maar dat kon uw vrouw niet weten,” pareert de rechter.

André haalt zijn schouders op.

“Ik was ontiegelijk boos,” zegt hij. “En nog steeds. Al gooit u me twintig jaar de cel in, het interesseert me niets. Ik heb gewoon gelijk.”

Het was niet de eerste keer dat André de wethouder bedreigde. Eerder, toen hij hem tegen het lijf liep bij een plaatselijk tankstation, beloofde hij al eens ‘honderdvijftig Marokkanen’ op hem af te sturen. Destijds deed de wethouder geen aangifte, dit keer wel.

Wanneer alles gezegd is, krijgt de verdachte zoals gebruikelijk het laatste woord. Dat richt André rechtstreeks tot de aanwezige pers in zaal. “Schrijf alsjeblieft alles op, want hier klopt helemaal niets van. En zet er als kop boven:

De criminele bende van de gemeente Zuidplas. Met zulke koeienletters, want zo is het.”

Voor de doodsbedreiging, ook al was die indirect, krijgt hij een taakstraf van 50 uur en een meldplicht bij de reclassering. Een voorwaardelijke celstraf van een maand, plus een contact- en gebiedsverbod, moeten voorkomen dat hij de wethouder nog eens lastigvalt.