Bij de politierechter: 'Heartbreak hotel'

Jermain* (20) heeft zijn dreadlocks in een dikke bos bij elkaar gebonden. Om zijn atletische lijf spant een zwart T-shirt waarop met weinig subtiele letters het merk staat vermeld: Calvin Klein. Een paar maanden geleden sloeg en schopte hij zijn vriendin bont en blauw tijdens een romantisch weekendje weg.

“Waarom deed u dat?” stelt de rechter maar gelijk de meest prangende vraag.

“Ik was jarig,” zegt Jermain.

De rechter kijkt hem vragend aan.

“De mishandeling, niet het romantisch weekendje weg,” verduidelijkt ze.

“Zij begon,” zegt Jermain.

“Maar er was ook drank in het spel, of niet?” vraagt de rechter.

“Nogmaals, ik was jarig.”

“Hoeveel had u op?”

“Tien whisky of zo.”

Jermain en zijn vriendin zijn niet alleen die avond. Ook hun zoontje van anderhalf is van de partij. Hij ligt al uren te slapen wanneer zijn ouders na een geslaagde avond aan de hotelbar eindelijk het bed in duiken. Voordat de twee geliefden het licht uitdoen, voeren ze nog een verhitte discussie. Het van alcohol doordrenkte gesprek gaat over vertrouwen en openheid in een relatie. Het mondt erin uit dat Jermain de telefoon van zijn vriendin mag inkijken en doorzoeken, en zijn vriendin die van hem. Dat blijkt geen bijster goed idee. Zijn vriendin schrikt van het aantal vrouwen waarmee Jermain contact heeft, en ook Jermain krijgt niet bepaald het idee dat hij de enige is voor zijn vriendin.

In blinde paniek

“En toen flipte u,” zegt de rechter.

“Ik flipte pas toen zij mij sloeg,” beweert Jermain.

Of ze dat daadwerkelijk gedaan heeft, valt onmogelijk te achterhalen. Wat wel vaststaat is dat een nachtportier niet veel later Jermains vriendin in blinde paniek door de gang ziet rennen met een klein kind op haar arm. Ze is geslagen door haar vriend, zegt ze en vraagt aan de portier of die met haar mee wil gaan naar de hotelkamer zodat ze veilig haar spullen kan pakken en kan vertrekken. Om haar handen alvast vrij te maken, duwt ze de portier het kind in zijn handen.

Bij de hotelkamer gaat het onmiddellijk weer mis. Jermain vliegt zijn vriendin aan en slaat en schopt er stevig op los.

Wanneer zijn vriendin op de vlucht slaat, zet hij de achtervolging in. Ook op de gang en bij de draaideur van het hotel weet hij de moeder van zijn zoon nog een aantal keren goed te raken voordat de nachtportier, met het inmiddels luid huilende kind nog altijd op zijn arm, eindelijk tussen beiden kan komen en het geweld kan stoppen. Wanneer de politie arriveert, is het oog van de jonge vrouw al flink opgezwollen. Ook constateren de agenten dat ze mank loopt. Het jongetje heeft een kras in zijn gezicht. Mogelijk van een nagel.

“En jullie zijn nog altijd samen?” vraagt de rechter wat ongelovig.

“Het gaat beter dan ooit,” zegt Jermain.

We hebben er allebei van geleerd. We praten meer. We hebben geen geheimen meer voor elkaar.”

In een brief aan de rechter bevestigt zijn vriendin dat beeld en ook de stichting Veilig Thuis, die na het incident een stevige vinger aan de pols hield bij het jonge gezin, concludeert in een rapport dat de vrede inmiddels is weergekeerd. De kans op herhaling is volgens hen klein. Al vindt Jermain nog altijd dat niet hij, maar zij die avond de verstandigste had moeten zijn.

“Waarom vindt u dat?” vraagt de rechter.

“Gewoon,” zegt Jermain. “Omdat ik tien whisky op had.”

Voor het plegen van huiselijk geweld (ook al vond het plaats in een hotel) krijgt hij een taakstraf van honderd uur, de helft voorwaardelijk.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.