Bij de politierechter: 'Papa is boos'

Rajah* (35), een geboren Sri Lankaan, is een kleine man in een donkerblauwe polo. Door zijn dungezaaide zwarte haren heen weerkaatst zijn glimmende schedel het licht van de plafondlampen. Zijn voorkomen doet allesbehalve een agressieveling vermoeden, maar de officier van justitie weet inmiddels beter.

Bij Rajah thuis is de sfeer die ochtend al vroeg om zeep. Het idee dat zijn vrouw op Instagram zit, heeft Rajah nooit lekker gezeten, maar wanneer zij met hun jongste zoon onder de douche staat, en hij op haar telefoon door haar contacten scrollt, springt hij uit zijn vel. Hij weet het zeker: ze gaat vreemd. Briesend stormt hij de badkamer binnen waar zijn vrouw net bezig is hun 2-jarige zoontje af te drogen. Rajah vloekt, scheldt en schreeuwt. In blinde woede pakt hij haar bij de kraag van haar badjas, sleept haar mee naar de voordeur, duwt haar naar buiten en slaat dan de deur dicht. In de badkamer huilt hun zoontje inmiddels zoals hij nog nooit heeft gehuild. Daar moet een fles in, denkt papa.

Even later zit het mannetje lurkend bij hem op schoot, maar daarmee is de rust nog niet weergekeerd. Buiten hoort hij zijn vrouw gillen en onophoudelijk op de deur bonzen. Vol tegenzin komt Rajah overeind, loopt de gang in, doet de voordeur open zodat zijn vrouw binnen kan komen, draait zich meteen weer om en gaat weer op de bank zitten om zijn zoon de rest van zijn fles te geven.

Met haar hoofd tegen de muur

Tot zover de aanloop. Rajah spreekt alleen Tamil, maar aan het driftige knikken van zijn hoofd te zien bij de vertaling die de tolk hem in het oor fluistert, valt op te maken dat hij tot dit punt de lezing van de officier grotendeels onderschrijft. Maar dan komt het: zijn vrouw eist haar telefoon terug die Rajah zich heeft toegeëigend. Terwijl zijn linkerhand zijn zoon omarmt, is zijn rechter druk aan het scrollen, op zoek naar bewijs voor haar ontrouw. Zijn vrouw probeert het toestel uit zijn handen te grissen, maar dat staat Rajah niet toe. Hij geeft haar een zwiep waardoor ze achterover hard met haar hoofd tegen de muur aan knalt. Dat is althans háár lezing. Rajah protesteert hevig. Hij heeft zijn vrouw niet tegen de muur gegooid of geduwd, laat hij via de tolk weten.

“Hoe komt ze volgens u dan aan die bult op haar hoofd?” vraagt de rechter.

“Dat weet ik niet,” zegt Rajah. “Ik heb haar alleen afgeweerd. Daarna heb ik mij weer omgedraaid om ons kind te voeden. Kort daarna hoorde ik drie doffe geluiden. Alsof er iemand op de muur bonsde.”

“Wat wilt u daarmee zeggen?” vraagt de rechter.

“Ik vermoed dat ze zelf haar hoofd tegen de muur heeft geslagen,” zegt Rajah. “Ze doet wel vaker rare dingen wanneer ze wat gespannen is.”

Dat scenario gaat er bij de rechter niet in. Tegenover de agenten die twintig minuten later bij hem in de huiskamer stonden, zou Rajah namelijk wel degelijk hebben toegegeven dat hij zijn vrouw had geduwd. Dat kan hij vandaag in alle toonaarden ontkennen, maar die bekentenis vormt, samen met de aangifte en het door de politie geconstateerde letsel, de kern van het bewijs. Voor het mishandelen van zijn vrouw – “in het bijzijn van uw 2-jarige zoontje,” laat de rechter niet na te benadrukken – krijgt Rajah een geheel voorwaardelijke taakstraf van 30 uur. Daarnaast zal hij zich moeten melden bij de reclassering en moet hij zich laten behandelen voor zijn agressieprobleem.

De scheiding is inmiddels aangevraagd. Het huis staat te koop.

* Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.