Bij de politierechter: 'een belediging op waterbasis'

De spijkerbroek van Sjaak* (59), een weinig succesvolle zzp’er in de bouw, staat stijf van het vuil. Het kraakt bijna wanneer hij loopt. Ook zijn schoenen hebben hun beste tijd gehad en zijn leesbril daalt om de haverklap af naar het uiterste puntje van zijn neus. Op zijn voorhoofd zijn de restanten te zien van een recente aanvaring met iets hards.

“Ik ben hier toch allang voor veroordeeld,” merkt hij op wanneer hij de officier de tenlastelegging heeft horen voorlezen.

Ook de rechter duikt ietwat verbaasd in haar papieren. “Meneer is veroordeeld voor een vernieling van een raam op 3 oktober,” schept de officier licht in de duisternis. “Deze zaak betreft de vernieling van een raam op 2 oktober. Een dag eerder dus.”

De verwarring valt te begrijpen. De twee zaken betreffen niet alleen eenzelfde verdachte, ze betreffen ook hetzelfde feit (vernieling) én hetzelfde doelwit: het raam van Sjaaks ex-vriendin.

Ongevraagd ventilatiegaatje

Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt de rechter op uit het dossier en richt ze zich tot de officier.

“Maar waarom is deze zaak dan niet gelijk meege...”

“Dat was inderdaad handiger geweest,” haast de officier zich het boetekleed aan te trekken.

“Snapt u wat er hier aan de hand is?” vraagt de rechter aan de verdachte.

Sjaak maakt een handgebaar dat zoveel lijkt te zeggen als: het zal allemaal wel.

“De eerste keer bent u veroordeeld voor het ingooien van het raam, en deze keer bent u...”

“Hoho!” corrigeert Sjaak. “Ik heb dat raam niet ingegooid.

Ik heb er een mooi rond ventilatiegaatje ingemaakt. Perfect rond. Dat is iets anders.”

“Juridisch blijft dat vernieling,” zegt de rechter. “Deze keer gaat het om bekladding, maar ook dat is juridisch gezien een vorm van vernieling. Waarom doet u nou zoiets?”

“Ik kwam alleen even wat spullen afgeven. Spullen die nog van haar waren. Ze was gewoon thuis, ze had makkelijk even de deur open kunnen doen.”

“En toen pakte u een spuitbus?”

“Op waterbasis, hè. Op waterbasis,” vult Sjaak aan. “Met een doekje veeg je het er zo af.”

“Dat deed ze ook, maar nog geen uur later kwam u terug en deed u het weer,” weet de rechter.

“Alle goeie dingen in het leven moet je minimaal twee keer doen,” zegt Sjaak met voldane glimlach op zijn gezicht.

“En wat schreef u nou precies?”

“Gewoon, dat ze een NSB’er is en een verrader,” zegt Sjaak.

“Dat zijn nogal beledigingen,” constateert de rechter.

“Dat zijn alleen beledigingen voor mensen die geen NSB’er of verrader zijn.

Maar zij is het. Gelooft u mij, ze is precies zo gemeen en achterbaks. En ik weet meer over de Tweede Wereldoorlog dan u denkt. En trouwens, als een duif op dat raam had gepoept, was het dan ook vernieling geweest?”

Die vraag negeert de rechter. Maar op een andere manier komt ze Sjaak wel tegemoet. Voor de andere zaak - het ongevraagde ’ventilatiegaatje’ - kreeg hij een boete van 1000 euro. De vraag die de rechter zich nu moet stellen is: was die straf wezenijk anders geweest wanneer ook deze zaak destijds was meegenomen? Het antwoord op die vraag is nee. Met andere woorden: Sjaak heeft zijn straf bij zijn vorige veroordeling al gehad. Wat rest is een schuldigverklaring, maar zonder straf.

* Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.