Henny Huisman: 'Icoon? Jarennegentiglul klinkt veel beter!'

Jij zit niet stil Henny!

“Nou, dat valt best wel mee. Eigenlijk doe ik geen moer. Mijn vrouw kookt elke dag en dat breng ik dan naar mijn moeder in haar appartementje. Volgende maand wordt ze 91 en ze vindt het nog veel te vroeg om naar een bejaardentehuis te gaan. Gelijk heeft ze. Ik heb een heel leuke en moderne moeder. Laatst heeft ze geleerd hoe ze moet videobellen. Tenminste, ze heeft nogal de neiging om op alle knopjes te drukken, dus we hebben zo’n houten ombouw om haar scherm gemaakt. En nóg krijgt ze het voor elkaar om ons weg te drukken! Wat een schat van een mens. Nog altijd bij de pinken, leuk in de omgang en zeker niet verzuurd. Als ik weer wegga, stopt ze een reep chocola in de tas, omdat ze weet dat mijn vrouw daar gek op is.”

Wat een fijne berichten!

“Daar ben ik ook hartstikke blij mee, want laten we eerlijk zijn: het is een behoorlijk irritant virus, dat corona. Nog niet zo lang geleden maakte ik het programma Waar is dat Feestje? waarvoor ik dus grote mensenmassa’s opzocht. Voordat dat abrupt stopte, had ik het ook makkelijk kunnen oplopen, maar gelukkig merk ik niks. Ik was mijn handen goed. Zo goed zelfs dat ik inmiddels van die papegaaienpoten heb, dus ik gebruik tegenwoordig de handcrème van mijn vrouw. Nooit eerder in mijn leven gedaan. Poedelzachte handjes heb ik nu en ze ruiken nog lekker ook!”

Je bent dus niet kapot te krijgen.

“Zeker niet. Bovendien zijn er genoeg dingen om positief over te zijn. Volgend jaar word ik 70. Dan komt mijn biografie uit waar we op dit moment druk mee bezig zijn. Henny gaat het heten, want zo heet ik. Vóór die tijd, ergens in het najaar, zit ik in een VPRO-programma met de prachtige naam De Foe Yong Hai Show. Dat is een programma over de jaren negentig waarin het de ene week over muziek gaat, de andere week over seksualiteit, enzovoorts. Dat speelt zich af in een Chinees restaurant, middenin Breda, omdat de afhaalchinees toen razend populair was. Ik ben als zogenaamd jarennegentigicoon de rode draad in dat hele verhaal. Vreselijke term trouwens, icoon. Jarennegentiglul klinkt veel beter. Oh, en ik ga de hoofdrol spelen in een film.”

Een film?

“Losers heet ie, en ik speel daarin mezelf. Nou ja, niet helemaal. Een Italiaanse maffiafiguur, zo is het verhaal, lult met de politie waardoor hij zijn leven niet meer zeker is. Dus wat doet hij? Hij gaat naar een plastisch chirurg voor een gezichtsverandering. Het liefst ziet hij eruit als Michiel Huisman, als een hunk dus, maar hij trekt per ongeluk het kaartje ernaast uit het bakje: dat van mij! Die maffioso krijgt dus mijn hoofd, haha!”

Dit is een grap zeker?

“Nee hoor, als het allemaal mag gaan we in augustus draaien. Achtervolgingsscènes op de Afsluitdijk, rare bingoavonden: je kunt het allemaal zo gek niet bedenken. Peter Sellers, dat idee. Ik hou wel van een beetje zelfspot. We moeten wel blijven lachen met elkaar, vind je niet? Daarom lees ik ook nog elke maandag een mop voor in VI Radio met Wilfred Genee.”

Diezelfde Genee haalde jou anders behoorlijk door de mangel toen je suggereerde dat vreemdganger Marco Borsato ook aanklooide met zangeres Maan.

“Dat heb ik nooit gesuggereerd. Ik was bij een modeshow waar de dochter van Marco meeliep en ook Maan optrad. Een roddeljournalist die daar ook was, vermoedde dat er van alles speelde tussen Marco en Maan waarna hij dat in mijn mond probeerde te leggen. Al zou het zo zijn: wat kan mij dat schelen? Dat moeten ze toch zelf weten? Ik eet geen vlees, maar als jij dat wel doet: prima. Wil je roken? Doe het vooral. Duik je met een ander in bed? Niet netjes, maar ga vooral je gang. Maar je woorden worden nogal snel anders uitgelegd. En ook Genee maakte daar handig gebruik van.”

Is de ruzie inmiddels bijgelegd?

“Welke ruzie? Ben je gek: over dat soort dingen maak ik mij allang niet meer druk!”