Johan Derksen is een klootzak van het zuiverste water

Dag Davidse,

Sinds Wilfred Genee, René van der Gijp en Johan Derksen zijn overgestapt van RTL naar Veronica, mogen de heren ook hun plasje doen over het Champions League-voetbal. Vorige week beleefden we een voorlopig dieptepunt. Derksen trad naast Frank de Boer op als analist van de wedstrijd Bayern München-Ajax (1-1). Vooraf was hij zijn pessimistische zelf. Ajax zou naar de slachtbank worden geleid door zo’n Europese grootmacht als Bayern, een nulletje of drie voor de Duitsers was helemaal geen gekke uitslag en zo opende hij nog wel meer open deuren. Na afloop liet hij zich net als ieder ander die de wedstrijd had gezien meeslepen in de waan van dat moment. Derksen zat met open mond te kijken, zei hij terwijl hij een kwartier lang zocht naar superlatieven. We hadden volgens hem een weergaloos Ajax gezien, een Ajax dat de komende jaren de basis zal gaan vormen van het Nederlands elftal en dat het alleen daarom al helemaal niet zo slecht gesteld is met het Nederlandse voetbal. Als klap op de vuurpijl had hij ook nog lovende woorden voor trainer Erik ten Hag, die stond te glimmen van trots en die alle eer toekwam, zei Derksen. Ik kijk allang niet meer elke week naar het VI-trio, maar het is nog niet zo lang geleden dat diezelfde Ten Hag als een of ander pispaaltje door de mangel werd gehaald door Derksen. Dat hij geen Ajax-uitstraling zou hebben met die kale kop, dat hese Twentse accent en die provinciale inborst. En met het Nederlandse voetbal zou het ook nooit meer goed komen, want o o o, wat zijn we toch allemaal diep weggezakt met zijn allen. Toen ik Derksen daar naast De Boer zag zitten, dacht ik alleen maar dat niemand zo diep is weggezakt als hij. Hij zegt waarschijnlijk nog steeds wat hij vindt, iets wat hij ook tot in den treure blijft herhalen, maar als hij blijft vinden wat anderen ook vinden, dan kunnen we voortaan net zo goed een papegaai aan tafel zetten. Johan wordt over drie maanden 70 en is al vijf jaar geen hoofdredacteur meer van Voetbal International wat hem nog enige autoriteit gaf op voetbalgebied. Wat denk jij: is het kunstje dan eindelijk uitgewerkt?

Groeten,

Micha Jacobs

Ha Micha,

Ik vrees dat je die vraag aan de verkeerde stelt. Bij mij heeft het kunstje van Derksen namelijk nooit gewerkt. Sterker, als je het mij vraagt is Johan Derksen een klootzak van het zuiverste water. Dat heeft alles te maken met mijn eerste ontmoeting met hem, een jaar of acht geleden. “Bestaat dat kutblaadje nou nog steeds?” vroeg hij aan de telefoon toen ik hem namens Panorama benaderde voor een interview. Toen ik uiteindelijk tegenover hem zat in zijn kantoor op de redactie van Voetbal International in Gouda, en hem een ietwat cynische openingsvraag stelde (“Houdt u van voetbal?”) was zijn antwoord: “Als dit de toon wordt van het interview, dan stop ik er nu gelijk mee.” Gedurende het gesprek dreigde hij nog een paar keer met stoppen, maar uiteindelijk hielden we het zestig ongemakkelijke minuten met elkaar vol. Zestig ongemakkelijke minuten waarin ik mij continu afvroeg waar toch in godsnaam de fotograaf bleef met wie ik had afgesproken. Vijf minuten na ons gesprek arriveerde hij eindelijk.

@backlink(216677)

Een onvoorziene horrorfile had zijn reis onwaarschijnlijk vertraagd, legde hij uit, maar zijn welgemeende excuses konden Derksen overduidelijk gestolen worden. “Schiet nou maar op met die foto,” snauwde hij. “Ik geef je twee minuten.” Ter vergelijking: in de jaren die volgden interviewde ik voor dit blad ook zijn Inside-tafelgenoten. Zo zat ik in de auto van Wilfred Genee op weg naar de fotoredactie keihard samen met de presentator en vol overgave met André Hazes mee te galmen. Hans Kraay jr., die zelf te laat was voor het interview, belde me vanuit de auto om zich uitgebreid te verontschuldigen voor de drie (!) minuten die hij volgens zijn navigatie vertraagd zou zijn, en René van der Gijp bood mij na ons gesprek ongevraagd een lift aan naar het dichtstbijzijnde station (“Je gaat toch niet op een bus staan wachten gek!”) Johan Derksen is door de jaren heen een steeds lachwekkender karikatuur van zichzelf geworden. Het aandoenlijke is dat hij in zijn zelfverzonnen wijsheid en status is gaan geloven. Laten wij dat vooral níet doen.

Gegroet!

Jochem Davidse