SPORTCOLUMN: Waar gaat deze voetbaldiarree over?

Edwin Struis

Aan mij ligt het niet, ik ben een liefhebber in al mijn vezels, maar nu vrees ik toch dat ik ga afhaken in de race om Europees voetbal. Als kijker dan hè, voor alle duidelijkheid. Ik bekeek de ranglijst na de eerste speelronde van de Champions League en het begon me al te duizelen. En dan moeten de Europa League en Conference League nog beginnen. Wie, wat, waar en vooral waarom?

Herinneringen kwamen boven aan de Tweede Divisie, seizoen 1966/1967, waaraan 23 verenigingen deelnamen, met illustere namen als Tubantia, Hermes DVS en NOAD. Zelfs in die tijd sprak men er al schande van: kon het menselijk lichaam wel 44 wedstrijddagen aan, en dan vooral dat van een semiprof, die doordeweeks nog weleens een steiger van dichtbij zag. En nu 108 deelnemers op een rij, verdeeld over drie leagues, gevuld met clubs waarvan de namen amper resoneren. Waar gaat deze voetbaldiarree over? Het zal de leeftijd wel zijn, maar ik kan er geen chocola van maken. Een eindeloze reeks van clubnamen waaruit over een wedstrijd of achthonderd een winnaar (Real Madrid) tevoorschijn komt. Want ook in deze opzet komen dezelfde topclubs bovendrijven.

Ik ben nog van een generatie waarbij Europees voetbal een magische klank had. Een woensdag gevuld met Ajax of Feyenoord was begin jaren zeventig een feestdag in huize-Struis. Als een wedstrijd onverhoopt niet rechtstreeks werd uitgezonden op tv, verzamelden we ons rond de radio om de opgewonden stem van Theo Koomen tot ons te nemen, de man die wedstrijden zoveel spannender maakte als ze in het echt waren, maar niemand die daarom maalde.

En nu? Er wordt geen greintje aan de fantasie of eigen verbeelding overgelaten. Als er ergens in Europa een bal stuitert, zet men er 35 camera’s en zeven analisten omheen en begint men rustig anderhalf uur voor het eerste fluitsignaal aan een grondige analyse van de linksback van Lech Poznan. En als pak ’m beet Khalid Boulahrouz een puntje van kritiek heeft op de rechtshalf van PSV maakt men daar op www.kutscheet.nl weer een stukje over, dat we dan weer moeten aanklikken (‘Boulahrouz uit zware kritiek op die en die’).

Ik ben een beetje klaar met dat totaal uit het verband gerukte theater met een overkill aan wedstrijden en gezemel eromheen. Van Juventus-PSV en Feyenoord-Leverkusen heb ik enkel de uitslag tot me genomen en dat beviel prima. Straks, als het stof na 834 duels is opgetrokken, werp ik misschien een blik op de finale van de Champions League. Misschien.

Micha Jacobs

Ik moet opeens denken aan een anekdote die Mart Smeets ooit vertelde over Johan Cruijff. Die twee waren jarenlang een duo – Smeets de presentator, Cruijff de analyticus – bij Champions League-wedstrijden en wedstrijden van het Nederlands elftal. “Vlak voor een uitzending belde Johan op dat hij te laat was,” zei Smeets. “Om vijf voor acht was hij er nog niet, om vier voor acht niet, om drie voor acht niet... Om één voor acht hoorde ik: Hij loopt langs de portier! De leader liep al, waarna ik de kijker welkom heette. Dames en heren, zei ik, dit wordt een fantastische voetbalavond. Johan schuift ook zo aan, waarschijnlijk staat hij nu nog ergens in een file of hij heeft een andere smoes. Het spijt me, maar we gaan alvast beginnen zonder hem. Ik hoop dat hij vóór het begin van de wedstrijd nog komt.”

Terwijl er een filmpje werd ingestart, schoof Cruijff opeens aan. Smeets: “Ik had nog vijftien seconden. Ik hapte bij wijze van spreken al naar adem voor mijn eerste zin toen Johan ging zitten en zei: Wie spelen er eigenlijk vanavond? Hij had werkelijk geen idee, dat vond ik fábelachtig. Toen ik hem de twee ploegen influisterde, kwamen we op beeld en deed hij alsof er niks aan de hand was.”

Heerlijke anekdote, vind je niet? Heel herkenbaar ook in voetbaltsunami-tijden. Nu wil ik mij natuurlijk niet met de grootmeester zelf vergelijken, maar ik ben wel een beetje Cruijff in dezen. Door de brij aan wedstrijden, of diarree om in jouw woorden te spreken, weet ik ook niet meer wie wanneer speelt. Feyenoord alla, maar het Liverpool van Slot of het Madrid van Mbappé? Geen idee. Ik weiger ook om een extra voetbalpakket aan te schaffen voor een potje voetbal, dus ondanks de stortvloed aan wedstrijden zie ik minder dan ooit. En als je dan toch eens een wedstrijdje ziet op het open net, dan heeft het iets weg van roulette: als je mazzel hebt, krijg je op een avond Liverpool-Real Madrid voor je kiezen (vooruit, die heb ik even opgezocht: 27 november!), maar met een beetje pech ook Bologna-Sjachtar Donetsk zoals vorige week. Ik moet zeggen: de spanning voor wie je nu weer te zien krijgt is vaak nog groter dan de spanning voor de wedstrijd zelf. Jij kijkt misschien naar de finale, zeg je? Laat ik iets eerder ontwaken uit mijn Europese voetbalslaap en vanaf het nieuwe jaar inschakelen. Tot die tijd valt er toch weinig te beleven, ben ik bang.