Bij de politierechter: onderbroekenleed

Nadia (35) doet de deur van de rechtszaal open en daarna ook meteen weer dicht. Dit moet een vergissing zijn. De zaal zit vol mensen, bijna elke stoel is bezet. Er staat zelfs een camera opgesteld. Dat kan niet kloppen. Ze heeft niemand vermoord, ontvoerd of mishandeld. Ze heeft een paar onderbroeken gestolen, dat is alles. Onderbroeken. Ze doet een stap achteruit en checkt de letter boven de deur. Zaal F, daar moest ze zijn, toch? De bode knikt en doet de zware deur opnieuw open.

“U mag vooraan plaatsnemen,” zegt hij. Angstig schuifelt Nadia naar voren.

“De aanwezigen zijn bijna allemaal studenten,” legt de rechter uit. “Verder zijn er wat journalisten en een cameraploeg van de regionale omroep. Zij komen niet specifiek voor u, hoor, ze zijn hier de hele dag. Heeft u er bezwaar tegen als ze u filmen?”

“Uh, ja,” zegt Nadia op een toon van één en één is twee.

“Prima, dan doen ze dat niet,” zegt de rechter.

@backlink(160573)

Zacht snikken

De toezegging lijkt nauwelijks een geruststelling. Behalve de onverwachte publieke belangstelling zit haar nog iets dwars. Nog geen kwartier geleden liep ze op de gang haar ex-vriend tegen het lijf. Dat was even schrikken. De laatste keer dat zij hem zag, was ze hoogzwanger en liep hij met heel zijn hebben en houden de deur uit. Hij kwam nooit meer terug. Vijf dagen later beviel Nadia van hun dochter.

“Hij heeft ons gewoon aan ons lot overgelaten,” snikt ze.

Dat ze hem uitgerekend hier weer tegenkwam is allesbehalve toeval. Hij staat voor dezelfde diefstal terecht: een pak onderbroeken bij de OP=OP Voordeel-shop. Maar hij is van hun ontmoeting zo mogelijk nog meer geschrokken dan Nadia. Hij zag haar, maakte rechtsomkeert en stiefelde vervolgens linea recta de rechtbank uit. Nadia geeft de diefstal direct toe. Ontkennen heeft ook geen zin. Op camerabeelden is duidelijk te zien hoe zij de onderbroeken uit de verpakking haalt en in haar kinderwagen wegmoffelt. Financieel heeft ze het moeilijk, zegt Nadia. Ze is een alleenstaande moeder van drie kleine kinderen en ze zit in de schuldsanering.

“Dit is bepaald niet uw eerste winkeldiefstal,” weet de officier. “Stel dat u vandaag een celstraf krijgt, wat zou dat dan voor u betekenen?”

“Wat denkt u zelf?” huilt Nadia. “Mijn kinderen hebben alleen mij. Verder niemand. Wat denkt u dat het betekent als ik de cel in moet?”

“Maar wat moet er dan gebeuren om u te stoppen?” vraagt de officier zich af. “Volgende maand wordt u hier weer verwacht, dan gaat het om de diefstal van een pak babydoekjes. Ik bedoel, u gaat maar door.”

“Wat moet ik anders?” zegt Nadia terwijl ze met een hand haar tranen wegveegt. “Ik doe mijn best, ik wil graag een voorbeeld zijn voor mijn kinderen, maar als ik luiers of eten nodig heb, en ik heb het geld niet, wat moet ik dan?”

Op die vraag krijgt ze vandaag geen antwoord, maar de rechter spaart haar wel. Anders dan de officier eist, legt ze Nadia geen celstraf op. Een werkstraf van veertig uur volstaat. Haar ex, die een blanco strafblad had, komt er nog genadiger van af. Bij verstek wordt hij veroordeeld tot een werkstraf van twintig uur. Wanneer Nadia opstaat en zich omdraait om naar de deur te lopen, lijkt ze opnieuw te schrikken. Ze was de volle zaal totaal vergeten.

“Dag allemaal,” snikt ze zacht.

@backlink(160515)