Bij de politierechter: Martin & Melissa

Melissa (25) heeft er de hele nacht wakker van gelegen, vertelt haar advocate. Ze is bloednerveus. Ze gaat de waarheid vertellen. Dit keer wel. Want het OM heeft gelijk. Het verhaal dat Melissa eerder onder ede ophing was een leugen. Ze was bang. Bang voor de gevolgen. Dat is ze nog steeds, maar ze houdt haar ex-vriend Martin niet langer de hand boven het hoofd.

De rechter kijkt Melissa aan. Ze draagt een trainingsjasje, een paardenstaart en een blingbling zonnebril in haar blonde haar. Om haar onderbenen draagt ze een paar witte, pluizige beenwarmers en aan haar voeten een paar Air Max-jes. De bijpassende gewatteerde jas met capuchon en bontkraag hangt over de rugleuning van haar stoel.

“Vertelt u maar dan,” zegt de rechter.

“Martin was dronken,” begint Melissa haar huiveringwekkende monoloog. “Hij dacht weer eens dat ik vreemd was gegaan, wat echt onzin was. ZEG HET DAN, ZEG HET DAN! schreeuwde hij in mijn gezicht. Hij pakte me steeds hardhandiger beet. Hij schudde me door elkaar en dreigde me te slaan. Uiteindelijk gaf ik het gewoon toe. Oké dan, als jij dat zo graag wil horen, dan ben ik wel vreemdgegaan. Toen sloeg hij. Een paar keer. Zijn vuisten vol in mijn gezicht.” De rechter vertrekt haar gezicht, alsof ze de klappen zelf incasseert.

“Daarna wilde hij roken,” gaat Melissa verder. “Hij wilde roken, maar zijn sigaretten waren op en het was inmiddels al nacht. Wij naar een tankstation. Omdat hij dronken was, moest ik rijden. Bij het tankstation stuurde hij mij naar binnen om peuken te kopen. De caissière zei er niets van, maar m’n ogen zaten toen al behoorlijk dicht, denk ik.”

@backlink(160373)

Bierfles

Daar breekt Melissa’s stem. Ze haalt haar neus op en neemt een slok van het water dat de griffier haar is komen brengen.

“Gaat het?” vraagt de rechter. 

“Terug in de auto wilde hij ineens naar Amsterdam,” negeert Melissa de vraag. “Naar een coffeeshop. Ik had geen keuze. Hij bleef maar slaan. Zelfs op de snelweg terwijl ik achter het stuur zat. Meestal met zijn vuist, maar ook een paar keer met een lege bierfles. Ik heb nog overwogen om expres de vangrail in de  rijden, maar dat durfde ik niet. Uiteindelijk ben ik in Amsterdam uit  de auto gesprongen. Ik ben gaan rennen en schreeuwde heel hard HELP, HELP!, maar voordat iemand me kon helpen, stond Martin al weer voor me. Over straat sleurde hij me terug naar de auto.” Melissa snikt en neemt nog een slok water.

De coffeeshop was dicht. Met de nog altijd wild briesende Martin naast zich rijdt Melissa terug naar huis. Op de A2, ter hoogte van Maarssen, ziet ze zwaailichten opdoemen in de duisternis. Het is een standaard verkeerscontrole. “Als je je bek maar houdt, want ik weet je  te vinden,” dreigt Martin nog terwijl Melissa met een kapotgeslagen gezicht de politiefuik inrijdt. Melissa verzon een verhaal over een vechtpartijtje in een Amsterdamse kroeg, maar toen agenten doorvroegen, leek dat al snel een leugen. Toch hield ze het verhaal vol. Uit angst voor Martin. Ook toen ze onder ede stond bij de rechter-commissaris. Voor meineed kun je drie maanden celstraf krijgen. Dat vindt de rechter in het geval van Melissa wel erg cru. Maar onder ede keihard liegen, met welke reden dan ook, kan ze niet onbestraft laten. Ze doet het af met een werkstraf van veertig uur. Melissa haalt haar schouders op. Het zal wel. Voor een werkstraf is ze niet bang. Wel voor de dag dat Martin weer vrijkomt. Dat is over een paar maanden.

@backlink(160337)

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Bestellen kan hier.