SPORTCOLUMN: Een terugblik op het sportjaar

Edwin Struis

Het is moeilijk om er dezer dagen aan te ontkomen, met zoveel terugblik-tv en -artikelen om je heen. Je wordt bijna verplicht om aan het einde van 2024 het sportjaar nog even door te nemen. Ben je er klaar voor, goede vriend? Het moet gezegd: op sportgebied valt er natuurlijk het nodige te herkauwen. Het dieptepunt vond wat mij betreft plaats tijdens het laatste EK. Die nadruk op de supportersschare, die van links naar rechts door de Duitse straten meanderde. Uitzending na uitzending werd er gewijd aan dat Snollebollekes-fenomeen, tot CNN en The New York Times aan toe. Wat interesseert het mij nou dat (half)dronken fans de uren voor een wedstrijd opvullen met typisch Nederlands uitzinnig supportersgedrag, terwijl ze daarna op fluistertoon in het stadion zitten?  

Toegegeven, de meeste Oranje-duels waren niet om naar huis te schrijven, ook al omdat bondscoach Ronald Koeman maar bleef vasthouden aan een niet fitte, en dus niet scherpe Memphis Depay voorin. En dat hij regelmatig in het wisselbeleid teruggreep op Georginio Wijnaldum was natuurlijk helemaal een gotspe. Een in Saoedi-Arabië gestationeerde zakkenvullende veteraan die nieuwe impulsen moet brengen aan een elftal, hoe kom je op het idee? Gooi dan jeugdig talent voor de leeuwen, want hoe kan het dat een speler als Ryan Gravenberch, die momenteel bij Premier League-koploper Liverpool de pannen van het dak speelt, op het EK exact nul minuten speeltijd kreeg? Met een beetje durf en lef in plaats van die eeuwige behoudzucht had er meer ingezeten dan een wat bleek uitgeslagen performance bij onze oosterburen, ondanks een plek in de halve finale. 

En ook na het toernooi blijkt nog uit weinig dat het Nederlands elftal in 2026 wél een prominente rol gaat vervullen op het WK. Je gaat bijna hopen dat ergens volgend jaar Arne Slot beschikbaar is, onze nieuwe Nederbritse koning (de eerste sinds Willem III, laat in de 17de eeuw). Elders in dit blad wordt hij door ons uitgeroepen tot Man van het Jaar en dat is natuurlijk volledig terecht.

In dit jaargetij ontkomen we natuurlijk ook niet aan een terugblik op het breedtesportevenement dat Olympische Spelen heet. Ik heb alleen de hoogtepunten tot me genomen en dat waren er vanuit Nederlands oogpunt best wat. De tweepunter van Worthy de Jong, de eindsprint van Femke Bol, de glorieuze marathon van Sifan Hassan, Harries hattrick en er was ook iets met een hockeyer die het aan de stick kreeg met een Duitse doelman. Al enig idee wanneer het sportjaaroverzicht wordt uitgezonden? Ik zit er klaar voor! 

Micha Jacobs

Vorige week was eerst nog het NOC*NSF-Sportgala, waar onder anderen de sportman- en vrouw van het jaar werden uitgeroepen. Toch gek, vind ik. Eerder vorige week werd in Engeland de Sports Personality of the Year-Award uitgereikt, een verkiezing die al jaren door de BBC wordt georganiseerd. Dit jaar waren voetballer Jude Bellingham, 800 meter-loopster Keely Hodgkinson, darter Luke Littler, cricketer Joe Root, paralympiër Sarah Storey en triatleet Alex Yee genomineerd, om maar aan te geven dat persoonlijkheid niks zegt over je sekse, gender en fysieke beperking. 

Die Britten snappen het: gewoon één prijs voor de sporter die de grootste impact op jou heeft gemaakt, voor wie je het verst op het puntje van je stoel ging zitten of die op een andere manier je het meest is bijgebleven, of je nou tegen een bal schopt, met een pijltje gooit of met een misvormde hand zwemt en fietst, los van je chromosomenhuishouding. In Nederland doen we dat ook wel, bijvoorbeeld bij het Gouden Televizier-Ring Gala waarbij er maar één categorie is voor beste presentator (ongeacht sekse dus), maar blijkbaar is de Nederlandse sport nog niet zover. Wij vergelijken nog steeds het liefst appels met peren en beoordelen iemand daarbij het liefst op wat hij kan en wint, niet op wie hij is. 

Als wij onze Mannen Top 100 op die manier zouden samenstellen, had Arne Slot natuurlijk nooit bovenaan gestaan. Want heeft hij iets gewonnen dit jaar? Ja, één simpele KNVB-beker, in tegenstelling tot vele anderen die wereldtitels en olympische titels aaneenregen. Maar hadden die daarmee een grotere impact dan Slot? Wat ons betreft niet. We leven nu eenmaal in een prestatiemaatschappij waarbij de winnaar wordt gevierd en de verliezer nauwelijks bestaat. Terwijl het veel meer zou moeten gaan om de innerlijke mens, de sporter met een verhaal. Degenen die dat met elkaar kunnen verenigen – winnen en een blijvende indruk achterlaten – zijn wat mij betreft de echte helden. 

Ik denk dan ook meteen aan mensen als Worthy de Jong en Sifan Hassan. Mensen die jarenlang tegen de stroom inzwommen, ondanks alle goedbedoelde adviezen hun eigen pad bleven kiezen en daar eindelijk voor beloond worden. Komt natuurlijk bij dat zo’n basketbal- en marathongoud historisch is, in tegenstelling tot wéér een wereldtitel van Max Verstappen of van Mathieu van der Poel in het veldrijden. Maar goed, dat zien we allemaal terug in dat sportjaaroverzicht: aanstaande zondag (22 december) op NPO 1. Dan zie ik waarschijnlijk veel terug van wat ik allang weer vergeten ben: was er dit jaar een EK voetbal, ja?