SPORTCOLUMN: Indonesië gooit direct de handdoek in de ring met Kluivert als bondscoach

Edwin Struis

Het was een prachtige foto die afgedrukt stond in mijn favoriete ochtendkrant. Vanonder een Tommy Cooper-achtig hoofddeksel showde de nieuwe bondscoach van Indonesië al glunderend een rood T-shirt (denk aan Zeeman of Wibra) met zijn naam erop aan de toegestroomde pers in Jakarta. Patrick Kluivert moet proberen om het voetbalgekke land naar het WK van 2026 te loodsen, als opvolger van een immens populaire Zuid-Koreaan, waarvan niemand begreep dat ie op een zijspoor is gezet. “Als ze nou Hiddink of Van Gaal hadden aangesteld, kon ik het nog begrijpen,” sprak een plaatselijke voetbalfan, “maar Kluivert?”

Tja, hoewel op afstand voelde ik met de supporter mee. Ze hebben daar in Indonesië een soort Nederlands D-elftal opgetuigd, vol met spelers die zelfs in het rechterrijtje van de eredivisie al moeite hebben om zich te handhaven, laat staan dat ze zich voor een WK, hoe overbevolkt tegenwoordig ook, zouden kunnen kwalificeren. Iedereen mag dromen, ook de Indonesische voetbalbond, maar zet dan inderdaad een ervaren, doorgewinterde rot voor de groep die de zwakheden van een elftal nog een beetje kan maskeren, zoals Van Gaal met Oranje deed in zowel 2014 (Brazilië) als 2022 (Qatar). Maar nee, iemand binnen dat bestuur moet gedacht hebben dat Patrick Kluivert de middelen heeft om Indonesië voor het eerst sinds 1938 (toen onder de naam Nederlands-Indië) op een WK te krijgen. IJdele hoop uiteraard. Kluivert aanstellen is natuurlijk ook meteen de handdoek in de ring gooien.

Kijk het cv van de goedlachse Amsterdammer er maar op na. Als voetballer kon je hem er goed bijhebben, als trainer ontbreekt er ook maar een flard van een aanknopingspunt die aangeeft dat we hier te maken hebben met een trainer van formaat, of zelfs maar een aanstormend talent op dat gebied. Jong FC Twente, assistent-bondscoach Kameroen, bondscoach Curaçao, een nietszeggende club in Turkije waar hij binnen een half jaar weer de wijk nam; nergens liet de vroegere spits een verpletterende indruk achter. En deze man moet binnen twee maanden voor een ingespeeld geheel zorgen dat in maart Australië (zes WK-deelnames) beentje licht. Je hoort het Kluivert verderop in 2025 al zeggen: “Het was een fantastische periode. Ik wens mijn opvolger veel succes.” 

Maar misschien zit ik er wel helemaal naast en blijkt zijn aanstelling een gouden greep. Zoals een oud Oost-Indisch spreekwoord luidt: met een fez op je kop rol je elke tegenstander op.

Thomas Braun

Ach ja, die Patrick Kluivert. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik hem voor het eerst ontmoette. Dat was op de trap richting het spelershome van het zo roemruchte stadion De Meer. In die tijd, halverwege de jaren negentig, toen Ajax nog als een gevreesde topclub werd gezien, was ik kind aan huis aan de Middenweg omdat Rob van Vuure hoofdredacteur was van dit prachtblad en een ster in het uitmelken van succesnummers. De man die in staat bleek honderd boerenkool-ideeën te bedenken om aan te geven dat je over elk onderwerp een blad kon vullen, wilde élke week verhalen over de club die in die tijd heerste over Europa. We moesten niet alleen alle spelers interviewen, maar ook de vaders van de spelers, de broers, de zussen, de schoonzussen, áls het maar over Ajax ging.

Afijn, ik kwam de toen 18-jarige Patrick Kluivert tegen op de trap in De Meer en wat een leuke jongen was dat! Hij keek me aan met die reebruine ogen in dat vrolijke Pietje Bell-gezicht en groette me hartelijk. Hartverwarmende jongen, ik kan niet anders zeggen. Niet veel later was hij aanwezig in het Amsterdamse Palladium bij de uitreiking van het Panoramaboek Tranen van een tiener, een vrolijke bundeling voetbalverhalen waar hij veelvuldig in voorkwam. Ik vroeg of hij er wat leuks in wilde zetten, maar meer dan een handtekening zat er niet in; een leuke volzin was iets te veel gevraagd. 

Later ging het mis met de vrolijke fluiter. Er was een verkrachtingszaak, een door hem veroorzaakt dodelijk auto-ongeluk, de onschuld was verdwenen. We hebben wel nog om hem gejuicht met z’n allen, vooral als hij in Oranje op beslissende momenten dodelijk was. En nu moet hij Indonesië redden? Ik weet eigenlijk bar weinig van Kluivert de trainer, behalve dan dat hij in de dug-outs waar hij zat nogal pseudo-intellectueel met een laptop in de weer was. Nee, ik vrees ook dat een ontslag aanstaande is. Ik weet wel al een opvolger: Simon Tahamata! Als Molukker een man met Indonesische roots, dat klikt vast als een soepele skischoen. Tegenwoordig schijnt de nu 68-jarige in Kamp Vught geboren trainer iets in Berlijn te doen met zijn Soccer Academy, maar ik verwacht niet dat er een hoge afkoopsom nodig zal zijn om hem daar los te weken. En dat de Indonesische bond de fout heeft gemaakt Kluivert aan te stellen, soit. Zoals ze daar zeggen: Sepandai-pandai tupai melompat, sekali waktu jatuh juga. En zo is het maar net.