De Valentijnsmoord op Pepijn

De wijk Ommoord is niet bepaald het gezelligste stukje Rotterdam. Het stadsdeel wordt gedomineerd door hoge flats, modale rijtjeshuizen, enkele metrostations en wat troosteloze winkelcentra voor de dagelijkse boodschappen. De drukke President Wilsonweg loopt als een belangrijke verkeersader door de wijk en wordt geflankeerd door het Ommoordse Veld, een geliefd park voor wandelaars en hondenbezitters.

En dan die naam: Ommoord. Nou, aan moord en doodslag geen gebrek in dit stukje Rotterdam. Het was hier dat in december 1992 de crimineel Ben Antes vanuit de achtertuin met een uzi werd doodgeschoten toen hij in de keuken een kopje koffie inschonk (zie kader). En ook was het hier dat een jaar eerder in een flat aan de André Gideplaats de toegetakelde lichamen werden gevonden van xtc-handelaar Bertus Broek en zijn vriendin Patricia van Blarcum, een zaak die pas in 2022 door een Rotterdamse coldcaseteam werd opgelost. Zeer geruchtmakend was ook de moord op de 18-jarige krantenbezorgster Fatima van Esveld die, naar later bleek, door een ex-vriend was doodgestoken. Zelfs een barbecue is in Ommoord geen garantie voor een gezellig samenzijn. In 2017 werd de 21-jarige Parsa geliquideerd terwijl er stukken vlees op het rooster lagen te sudderen. Het is ook hier, in deze naoorlogse wijk, dat op de late avond van donderdag 14 februari 2013 een einde komt aan het leven van de 32-jarige Pepijn van der Velden. Het gebeurt op de kruising van de Aalbes met de President Wilsonweg. Snel en geruisloos. Niemand die iets hoort of ziet. Geen knallen, geen geschreeuw, geen piepende banden. Het is dat de aandacht van een wandelaar wordt getrokken door de groene Daihatsu Gran Move, die nogal opvallend en met open portier langs de weg staat. Dichterbij gekomen krijgt de voorbijganger de schrik van zijn leven. Op de bestuurdersstoel zit een man, schuin naar rechts gezakt en levenloos, met bloed uit een verse schotwond. De wandelaar belt het alarmnummer en niet veel later is de Aalbes tot in de wijde omgeving afgezet.

Pistool op zak

Een van de eerste vragen waarop het opgetrommelde Team Grootschalige Opsporing (TGO) het antwoord moet zien te vinden is: wie is deze man? En dan gaat het niet zozeer om zijn naam, want die is vrij snel bekend, maar wat deed hij voor de kost en hoe kwam hij op deze late donkere avond in Ommoord terecht? Een eerste onderzoeksronde, gebaseerd op gesprekken met nabestaanden en vrienden, schept meteen al een verontrustend beeld. Pepijn van der Velden, die zich ook wel Jerry liet noemen, lijkt het klassieke voorbeeld van een man die in de greep was gekomen van de harde misdaad en daar niet meer aan had kunnen ontsnappen.

Naar de buitenwereld ging het nog wel. Pepijn was een vlotte en charmante man die gemakkelijk contact legde en iemands vertrouwen wist te winnen. Niet iemand van wie je meteen zou denken dat hij in verkeerde kringen zat. Hij was een liefhebbende vader van drie jonge kinderen uit twee relaties. Pepijn groeide op in de wijk Sterrenburg in Dordrecht en werkte een tijd als dakdekker, totdat hij ontdekte dat er andere manieren waren om sneller en gemakkelijker veel geld te verdienen. “Hij werd steeds nerveuzer en gejaagder,” zegt een man die Van der Velden weleens in de sportschool zag. “Weinig thuis en altijd op pad voor vage afspraken waarover hij nooit iets losliet. Op het laatst vond ik hem zelfs angstig. Ik hoorde later bij Opsporing verzocht dat hij met een pistool rondliep. Daar keek ik eerlijk gezegd van op, maar het zegt eigenlijk alles.” De recherche ontdekt verder dat het slachtoffer in de periode voor de moord ‘overal en nergens’ woonde. Hij had zich als ‘geëmigreerd’ uit laten schrijven, maar een nieuwe vaste woonplaats had hij daarbij niet opgegeven. Soms overnachtte hij bij een van zijn vriendinnen in Hellevoetsluis, Eindhoven, Dordrecht of Gastel, dan weer zocht hij onderdak bij zijn moeder in het Brabantse Valkenswaard. Ook háár moet de onrustige levenswijze van haar zoon zijn opgevallen. Pepijn wisselde vaak van auto, vaak uit het duurdere segment, die hij leasede zonder te betalen. Het had hem een flinke lijst aan schuldeisers opgeleverd. “En wie weet had hij bij wel meer mensen schulden,” zegt de sportschoolvriend, “hij was daar slordig in. En dat kan natuurlijk levensgevaarlijk zijn, zeker in de kringen waarin hij verkeerde.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.