Op bezoek bij ‘Goeliet’ en ‘San Marco’

Aanstaande maandag weten we of Erling Haaland of toch weer Lionel Messi de Ballon d’Or wint, de prijs van Europees Voetballer van het Jaar. Een prijs overigens waar allang geen Nederlandse voetballer voor in aanmerking is gekomen. Wie de laatste twee Nederlandse winnaars waren? Uiteraard Ruud Gullit (1987) en Marco van Basten (1988, 1989, 1992).

In 1987, het jubeljaar van Gullit, waren hij en Van Basten net neergestreken in Milaan, bij de plaatselijke AC, waar ze binnen de kortste keren uitgroeiden tot de populairste voetballers van Italië en ver daarbuiten (behalve in Napels, waar ene Diego Maradona rondhobbelde, de beste speler overigens die nooit de Ballon d’Or won). Reden voor onze verslaggever van toen, Rolf Stallinga, en fotograaf Hans Heus om zich onder te dompelen in de gekte van Milaan en om met eigen ogen te zien hoe die Gullit- en Van Basten-mania zich in alle hevigheid ontvouwde.

Twee grote voetballers met twee totaal verschillende persoonlijkheden, daar kwamen we al snel achter. Gullit die, zoals we destijds schreven, ‘tijdens een gala soeverein naast Brigitte Nielsen zit, de ex van Rocky Rambo’, en Van Basten, toen pas 22, ‘die koele, misschien wel de meest uitgekookte en zeker de aardigste van de twee, een jongen die niet zo nodig in de schijnwerpers hoeft te staan’. Beiden waren elke dag voorpaginanieuws in het voetbalgekke Italië, maar het was vooral Gullit die in die tijd amper over straat kon in Milaan. Van Basten had dat al eens van dichtbij meegemaakt, zei hij: “Ik liep een eindje achter hem, met een zonnebril op. Nou, ze vlogen op hem af als bijen op een honingpot.”

Of Van Basten niet een lijfwacht zou willen hebben? Daar antwoordde hij nogal stellig op: “Ga weg, zeg. Kijk, ik kan redelijk ballen, maar ik ben niet van een andere planeet hoor.”

Je zou verwachten dat ze de grootste vrienden van elkaar waren, twee Nederlanders (en een jaar later met Frank Rijkaard erbij) die met AC Milan alle prijzen wonnen die er maar te winnen vielen, maar volgens Gullit waren hij en Van Basten ‘gewoon collega’s’: “Vrienden is wat anders.”

Opmerkelijk, vonden we toen, zoals het ook opmerkelijk was hoe we in 1987 al een profetische vraag aan Van Basten stelden: “Realiseer je je weleens dat het ineens afgelopen kan zijn?”

Van Basten: “Door een ernstige blessure? Dat is een stukje realisme dat altijd aanwezig blijft bij voetbal. Maar eigenlijk geldt dat voor alles. Je kunt thuis ook van de trap vallen. Ik heb in elk geval een goede verzekering.”

Dat was maar goed ook: in 1995, na jaren vol blessureleed, beëindigde Van Basten uiteindelijk noodgedwongen zijn carrière. Hij was toen amper 30. Schrale troost: in Milaan kunnen ze nog steeds niet over straat. Zelfs niet met een zonnebril.