Sanneke verloor beide ouders, maar niet haar levenslust

* Foto ter illustratie.

Eigenlijk was ik de zaak al een beetje vergeten. Maar toen ik onlangs de cover van het boek Dit gebeurt alleen in films zag met daarboven de naam van schrijfster Sanneke Langendoen, begon alles weer te dagen. Hoe in juli 2006 mijn oog viel op een berichtje over de raadselachtige verdwijning van de 46-jarige Marga Langendoen uit Uden. Een zaak met een luchtje. Ik kon echter niet voorzien hoe dramatisch het mysterie voor alle betrokkenen zou eindigen. Dochter Sanneke schreef er een aangrijpend boek over.

21 jaar was ze toen het gebeurde. Sanneke groeide samen met haar broertje Maarten op in een normaal en gezellig gezin. Zeker naar de buitenwereld ontbrak het de familie Langendoen aan niets. Over Marga schreef ik destijds in een reportage: “Marga ziet er goed uit en weet als zangeres van de Udense amateurbluesband Lee-Roy precíés hoe ze het publiek moet bespelen. Ook voor zondag 9 juli staat weer zo’n spetterend optreden gepland. Maar wie er die avond ook achter de microfoon plaatsneemt, geen Marga Langendoen. De Brabantse is op dat moment al negen dagen spoorloos...”

Van de politie hoorde ik dat echtgenoot Hans zeven dagen had gewacht met het melden van de vermissing. Dat was vreemd. Via via wist ik zijn telefoonnummer te bemachtigen. Ik belde hem op vanuit de auto en na een korte aarzeling zei hij: “Marga was mijn Marga niet meer en dat is nu zeker al een jaar aan de gang. Vroeger was ze echtgenoot, moeder van onze kinderen Maarten en Sanneke en mijn zakenpartner. Samen gaven we leiding aan een florerende internet-postorderonderneming. Totdat die bluesband in beeld kwam en Marga haar oude liefde, de muziek, weer omarmde. Ze holde van het ene naar het andere optreden en kwam steeds vaker pas bij het ochtendgloren thuis.”

Op de vraag waarom hij de vermissing zo laat had gemeld bij de politie, zei Langendoen: “Ik dacht dat ze misschien even tijd voor zichzelf nodig had en wilde geen onnodige paniek veroorzaken. Kort voor haar verdwijning was ze namelijk ook al een tijdje weggeweest, ze heeft de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella gelopen. Ik besloot te wachten tot vrijdag omdat ze dan altijd repeteerde met de band. Dat vond ze heel belangrijk, dus ik dacht: als ze er dán nog niet is, dan is er écht iets aan de hand. (...) Weet u, Marga was zoekende en deed wel meer dingen waar ik met m’n verstand niet bij kon. Van de week heb ik schriftjes gevonden, waarin ze alles wat haar bezighield tot in detail heeft opgeschreven. Het viel niet mee om het te lezen, want het leek op een afscheid. Niet van hét leven, maar wel van dít leven misschien. Ik geloof dan ook nog steeds in een goede afloop. We hebben twee kinderen, die zou ze toch nooit zomaar achterlaten?”

Toch bleek mijn voorgevoel juist en de waarheid uiteindelijk keihard. Hans had zijn vrouw met een luchtbuks vermoord.

Het leek een plausibel verhaal. Maar daar dacht de recherche, die Langendoen onder de telefoontap had staan, toch anders over. Het relaas van de Brabander week in sommige opzichten nogal af van wat hij aan het bureau had verteld. Een dag later streek de recherche in de woning neer voor sporenonderzoek. De reportage die ik vervolgens schreef, viel bij dochter Sanne niet in goede aarde. Ze stuurde boze mailtjes waarin ze het voor haar vader opnam. Volkomen begrijpelijk. Toch bleek mijn voorgevoel juist en de waarheid uiteindelijk keihard. Hans had zijn vrouw met een luchtbuks vermoord en in de Ardennen begraven. Een enorme dreun voor de kinderen en er zou er nog één volgen. In 2015 overleed Hans in zijn cel als gevolg van een hartstilstand.

Ondanks alle dramatische gebeurtenissen kreeg Sanneke uiteindelijk grip op haar leven. “Hoe uitzichtloos de situatie ook is, je hebt altijd een keuze over hoe je reageert en wat je doet.”