Wietkoning Seth Rogen versus Kim Jong-un

Begin 2014 had Seth Rogen, op dat punt een grote naam binnen de komische kringen van Hollywood, nog geen flauw idee dat hij tegen het einde van hetzelfde kalenderjaar eigenhandig verantwoordelijk zou zijn voor het ontketenen van de Derde Wereldoorlog. Of nou ja, bijna dan. Want de gevreesde oorlog kwam er dan misschien niet; het scheelde verdomde weinig of de ‘wietkoning van Hollywood’ had ons allemaal de verdoemenis ingejaagd.

Even terugspoelen: ergens rond 2008 spuien twee gelauwerde grappenmakers, Seth Rogen en diens goede filmmaatje Evan Goldberg, ideeën over een nieuw filmscript. Tot op dat punt bestond het cv van beide mannen voornamelijk uit studentikoze komedies, waarin het thema zich beperkte tot wiet, neuken en feesten. “We wilden gewoon een keer een film maken dat zich richtte op iets relevanters,” erkende Rogen destijds in een interview met een Amerikaans tijdschrift.

Het zaadje voor een serieuzer thema was al eerder geplant door Rogen senior, die zijn zoon, na het zien van diens zoveelste televisie-interview over zijn liefde voor wiet, op het hart drukte volwassen te worden. Die boodschap landde. The Interview (2014) werd de eerste film van Rogen waarin zijn personage geen joint opsteekt. Wel wordt hij strontlazarus en tript hij op xtc, maar dit geheel terzijde. De primeur van Seth zou om hele andere redenen de geschiedenisboeken ingaan.

Seks met een geit

Het script van The Interview in een notendop: een stuntelige journalist van een smeuïge talkshow droomt ervan om meer te doen met zijn leven dan alleen maar items maken over filmsterren die betrapt worden op seks met een geit (een heuse scène in de film). Dat lijkt te lukken als hij, samen met zijn dubieuze producer, het flikt om een interview te strikken met Kim Jong-un, de gevreesde dictator van Noord-Korea, die trouwens groot fan van zijn talkshow blijkt. De Amerikaanse inlichtingendiensten zien hun kans schoon en schakelt het journalistenduo in om Kim Jong-un te liquideren. Tegen het einde van de film piest de kleine dictator huilend in zijn broek en wordt hij op grove wijze neergeschoten uit een helikopter. “We hadden het gevoel dat ieder mens weleens aan een dergelijk scenario – wat als een journalist toch eens een keer dichtbij een dictator kon komen om diegene dan om te leggen – had gedacht,” verklaarde Rogen zijn filmscript.

De keuze viel op Kim Jong-il, maar door diens dood in 2011 verdwenen de ambitieuze filmplannen in de koelkast. Voor het geval Kim Jong-un, de zoon die het dictatuur overnam, een toffe peer bleek te zijn. “Maar toen we lazen dat hij zijn vriendin vermoordde en zijn oom aan de honden voerde, konden we vrolijk verdergaan met waar wij waren gebleven.” Spannend was het zeker, om zo’n provocerende film te maken, erkende Rogen. “Ik herinner me de eerste keer dat onze versie van Kim Jong-un de filmset op liep. De hele crew keek elkaar aan, zo van: holy shit, we gaan dit echt doen.” Met reacties vanuit Noord-Korea, een land waar je al de bak invliegt voor het nemen van een selfie naast het standbeeld van de gevreesde leider, werd tot op zekere hoogte rekening gehouden.

Een film waarin een Amerikaanse hoofdrolspeler een kleine raket in zijn anus verbergt om de ‘Geweldige Opvolger’ mee om te leggen en een slotscène waarin het gezicht van de Noord-Koreaanse leider langzaam wegsmelt, kan immers rekenen op een reactie. Maar een reactie in de vorm van een nucleaire bom zag niemand aankomen.

Al maanden voordat The Interview zou uitkomen, opende de woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken van Noord-Korea het vuur. “Wij roepen deze film uit tot een zeer moedwillige daad van terrorisme en oorlog. De gangsterfilmmaker heeft een vlaag van haat en woede opgewekt onder het Noord- Koreaanse volk. Als de Amerikaanse regering toestaat dat de film doorgaat, zullen er meedogenloze tegenmaatregelen worden genomen.”

Testraketten

De felle woorden uit Azië werden binnen enkele dagen bekrachtigd met de lancering van meerdere ballistische testraketten. Dan Sterling, een van de scenarioschrijvers, kon amper bevatten wat er gebeurde. “Ik kan niet geloven dat de meest beruchte man ter wereld op de hoogte is van mijn script. Ik zou nooit willen dat mijn werk tot een soort humanitaire ramp zal leiden.” Rogen zelf reageerde een tikkeltje minder bezorgd.

“Mensen willen me meestal pas vermoorden nádat zij 12 dollar hebben betaald om een van mijn films te zien.”

Kort na de bedreigingen werden Rogen en Goldberg op het matje geroepen bij de grote baas van Sony, de distributeur van de film. Een gebruikelijke gang van zaken, merkte de komiek droogjes op. “Elke keer als jouw films andere landen aanzetten tot het dreigen met nucleaire vergelding, willen de mensen hogerop weer met je in een kamertje zitten.” De voornaamste angst van de distributeur was dat de pikante film het Noord-Koreaanse volk zou bereiken, al leek Rogen zelf alleen maar enthousiast te worden van dat idee. “Wie weet veroorzaken wij dan wel een fucking revolutie in dat land. In het beste geval wordt Noord-Korea door onze film een vrij land. In het slechtste geval veroorzaken wij een nucleaire oorlog. Grote marges voor een matige actiekomedie.”

Een maand voor de beoogde première van een de meest omstreden films in de filmgeschiedenis gooide een groepje hackers nog wat olie op het vuur. De zogeheten Guardians of Peace, een anoniem hackerscollectief, wist de computersystemen van Sony Pictures Entertainment te infiltreren en zo talloze interne e-mails, personeelsgegevens en niet-uitgebrachte films uit te lekken.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.