Misdaadcolumn: Hanno en de noorderzon

Vermissingen krijgen nogal eens het etiket mysterieus opgeplakt. In de praktijk blijkt het echter nogal los te lopen met dat ‘mysterie’. Als een drugscrimineel opeens van het toneel verdwijnt weet je meestal wel hoe laat het is. Net als bij de vermissing van iemand die ‘in overspannen toestand’ van huis is vertrokken. Als misdaadverslaggever ontwikkel je in de loop der jaren een antenne waarmee je haarfijn aanvoelt wanneer er wérkelijk sprake is van een mysterie, zeker als je lang voor het programma Tros Vermist hebt gewerkt. Vaak blijkt uit gesprekken met achterblijvers dat er toch wel iets speelde dat een vermissing kan verklaren. Een ontslag, financiële zorgen, relatieperikelen, foute vrienden, depressiviteit; het leven valt niet altijd mee. Slechts heel af en toe kom je een zaak tegen waarbij het écht een volslagen raadsel is wat er met de betrokkene is gebeurd. Zo’n zaak die je herkent uit het lied De noorderzon scheen van Kees van Kooten: “Maar deze maandag hing er iets meeslepends in de lucht, het kroop bij hem naar binnen en het joeg hem op de vlucht, voor het geluk en voor de zekerheid en voor een oude dag, hij wou een ander leven dat niet uitgestippeld lag.” Een tekst die veel mensen zullen herkennen, vooral in tijden van tegenslag. Weg, ver weg, helemaal opnieuw beginnen. Een fantasie die gelukkig bijna nooit tot uitvoering wordt gebracht. Toch is er één zaak die wat mij betreft alles heeft van zo’n noorderzonscenario en dat is de verdwijning van Hanno van Mil.

Het is zaterdag 12 april 2014 als de 53-jarige Hanno vanuit zijn woonplaats Amersfoort naar hotel De Bergse Bossen in Zeist rijdt om een congres van zijn werk bij te wonen. Hanno is getrouwd en vader van drie kinderen. Hij zou aan het eind van de middag weer thuis zijn, maar komt niet opdagen.

Slechts heel af en toe kom je een zaak tegen waarbij het écht een volslagen raadsel is wat er met de betrokkene is gebeurd

Zijn vrouw belt hem op z’n mobieltje, maar krijgt geen gehoor. Als ze bij een van Hanno’s collega’s informeert, blijkt dat hij helemaal niet bij het congres aanwezig is geweest. De vrouw belt de politie, maar krijgt dan te horen dat er bij de vermissing van een volwassene niet meteen een onderzoek wordt ingesteld. Eerst maar eens kijken wat het komende etmaal zal brengen. Maar zo lang wil de vrouw niet wachten. Op zondag stapt ze met haar zoon in de auto en rijden ze samen de route die Hanno moet hebben gereden. Om 12.20 uur zien ze op een parkeerplaats Hanno’s auto staan. Niet afgesloten, met de sleutels in het contact en het mobieltje op de bijrijdersstoel. Van Hanno geen spoor.

En eigenlijk houdt het verhaal hier op. Natuurlijk is er naar hem gezocht, meerdere keren zelfs, met honden, paarden, honderden vrijwilligers, een helikopter. En natuurlijk heeft de recherche tientallen mensen gehoord, zijn administratie en computer uitgeplozen, bank- en telefoongegevens geanalyseerd. En er waren heus weleens tips. Hanno is gezien bij een viskraam in Delft. Nee, Hanno stond op het dek van de ferry naar Newcastle. Nee wacht, Hanno zat een krantje te lezen op het strand van Koh Samui. Een enkeling meent te hebben gezien dat Hanno werd opgehaald door een vrouw met een paardenstaart, bij wie hij in de auto stapte. Allemaal goedbedoelde aanwijzingen van meedenkers, mensen die soms gedreven worden door een diep verlangen om de sleutel tot de oplossing in handen te hebben. Maar het leverde allemaal niets op. Politiewoordvoerder Bernhard Jens verzekerde me dat het onderzoek niets verdachts had opgeleverd, ‘echt helemaal niets’. Hanno van Mil, een heel gewone man, keurige huisvader en lid van een zangkoortje, werd nooit meer gezien. Hij verdween, nergens heen, de noorderzon scheen.