Bij de politierechter: 'Een Glock als borg'

"We zaten gewoon met z’n drieën op het terras. Ik, mijn neef en een goeie vriend van ons. We hadden net koffie besteld. Op een gegeven moment keek ik naar rechts. Daar kwamen een paar grote auto’s aan. Een Audi, een Mercedes, dat soort wagens. Ik zag wel wat mannen uitstappen, maar ik lette er eigenlijk niet op. We waren met andere dingen bezig. Mijn vader was twee dagen later jarig en we wilden een surprise party voor hem geven. Opeens hoor ik een hoop geschreeuw en zo. POLITIE! LAAT JE HANDEN ZIEN! WAAR ZIJN DIE WAPENS! WAAR ZIJN DIE WAPENS! Voor ik het wist lag ik met mijn gezicht plat op de tafel gedrukt, met mijn handen achter mijn hoofd. Zonder waarschuwing of wat dan ook. Echt niet normaal, zoveel geweld.”

Het terrasbezoek van begin september was voorlopig zijn laatste. De surprise party voor zijn vader zou er nooit komen. Uit het tasje dat de 26-jarige Marciano* om zijn nek droeg, haalden de onopvallend geklede leden van het arrestatieteam een doorgeladen Glock tevoorschijn, een semi-automa-tisch pistool met daarin 28 patronen. Schietklaar. Sindsdien zit hij vast. Al 95 dagen.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

“Hoe kwam u aan dat wapen?” wil de rechter weten.

“Een oud-klasgenoot van mij leende af en toe mijn scooter,” steekt Marciano rustig van wal. “Op een dag was hij ermee onderuitgegaan. De schade bedroeg 1100 euro, dus die wilde ik van hem hebben. Maar hij had dat geld even niet, zei hij. Geef me dan alvast de helft of zo, zei ik, maar dat had hij ook niet. Toen kwam hij met dat pistool aan. Een paar dagen later zou hij het geld hebben, beloofde hij. Tot die tijd mocht ik dat pistool hebben, als borg, zeg maar.”

Daar is de rechter even stil van. Van het verhaal zelf, maar ook van het feit dat er überhaupt een verhaal is. Bij eerdere verhoren, zowel bij de politie als bij de rechter-commissaris hield Marciano zijn kaken stijf op elkaar.

“En wie is die oud-klasgenoot?” vraagt de rechter dan.

“Ik ken alleen z’n bijnaam,” zegt Marciano. “Ik weet ook niet waar hij woont of zo. Helaas. Ik zou hem diezelfde middag ontmoeten bij het Centraal Station. Daar zou ik hem dat pistool teruggeven in ruil voor die 1100 euro. Daar ging het mij om. Dat wapen interesseerde mij niet. Ik hou niet van wapens.” Ook de officier heeft nog wel een paar vragen.

“U houdt niet van wapens, maar u weet neem ik aan wel dat ze verboden zijn, toch?”

“Dat wel, ja,” bekent Marciano.

“Maar u vindt het niet vreemd wanneer iemand u een doorgeladen vuurwapen geeft als borg?”

“Ik wilde gewoon mijn geld hebben. Die scooter was behoorlijk kapot.”

“En vervolgens gaat u er ook nog gezellig mee op een druk terras zitten,” vult de officier aan.

“Zo gezellig was het niet,” bromt Marciano.

Wat hij niet wist was dat de politieactie aanvankelijk niet op hem was gericht, maar op zijn neef. Volgens informatie van het Team Criminele Inlichtingen zou hij vrijwel standaard een vuurwapen bij zich dragen. Een observatieteam van de politie schaduwde hem daarom al de hele dag. Marciano kwam pas in beeld toen hij door zijn neef werd opgehaald bij de entree van het Marriott Hotel.

“U sliep daar?” vraagt de rechter.

“Klopt,” zegt Marciano.

“Maar u was destijds al een tijdje dakloos, toch?”

“Klopt ook, maar ik wilde mensen niet tot last zijn door de hele tijd maar om een slaapplaats te bedelen. Daarom pakte ik af en toe een hotelletje, als ik het kon betalen.”

“Het Marriott?” vraagt de rechter met wenkbrauwen die zo hoog zijn opgetrokken dat ze bijna zijn haargrens aantikken.

“Als ik het kon betalen,” herhaalt Marciano.

“Ik zeg het u maar eerlijk,” zegt de officier, “maar ik vind uw verklaringen erg moeilijk te geloven. Dat wapen dat bij u werd aangetroffen, was dat niet gewoon van uw neef?”

“Absoluut niet,” zegt Marciano verontwaardigd. “Ik vertel u gewoon de waarheid. Ik kan hier ook wel gaan zitten liegen, maar daar schiet niemand iets mee op, toch?”

Voor het voorhanden hebben van een doorgeladen vuurwapen veroordeelt de rechter hem tot zeven maanden cel, waarvan twee voorwaardelijk.

“Had ik die scooter maar nooit uitgeleend...” houdt Marciano stug vol.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.