Bij de politierechter: 'Papa's pesthumeur'

‘Een 9-jarig kind mishandeld en met de dood bedreigd door het aan de kraag ter hoogte van de keel op te tillen, mee te slepen en te zeggen:

“Je bent een kutkind” en/of “ik vermoord je familie” en/of “als je dit nog een keer flikt dan doe ik jou en je ouders iets aan” en/of “als ik dit nog een keer hoor dan stomp ik jou en je familie helemaal in elkaar.”

De ene tenlastelegging is de andere niet. In afwachting van de meest asociale bruut van het westelijk halfrond, de doorgedraaide tokkie die zo flink was een 9-jarig kind met de dood te bedreigen, zijn de ogen van de spaarzame aanwezigen zonder uitzondering op de deur gericht. Vanuit dat perspectief bezien is de 39-jarige Michiel* een tegenvaller. Hij is een slanke, goed geklede man met een verzorgd uiterlijk. Wanneer hij op zijn stoel zit, blijkt hij ook nog eens keurig en accentloos Nederlands te spreken en op beheerste toon te praten. En ook zijn verhaal zit iets anders in elkaar dan je op basis van de tenlastelegging geneigd bent te verwachten. Michiel is vader van twee jonge kinderen. De oudste van hen was 9 ten tijde van het incident. Al ruim een jaar werd hij op school gepest door een en dezelfde j ongen. Geregeld kwam hij zelfs met zichtbaar lichamelijk letsel uit school. Michiel had de kwestie al meerdere keren bij de school aangekaart. Dat leek te helpen, totdat de tiran die zijn oudste zoon het leven zuur maakte, zijn jongste zoon in het vizier kreeg, die sinds kort op dezelfde school zat. Michiel schrok zich rot toen hij het 4-jarige mannetje op een avond zijn pyjama aantrok. Zijn hele rug, van zijn nek tot zijn billen, zat vol met rode striemen. Hij was na schooltijd geslagen met een stok, vertelde hij. Toen een dag later zijn oudste zoon huilend thuiskwam met een beurse plek op zijn hoofd en het verhaal dat hij tegen zijn hoofd was geschopt, was voor vader Michiel de maat vol. Met stoom uit zijn oren beende hij de volgende dag het schoolplein op, waar hij stomtoevallig het vermeende dadertje zag staan.

Michiel schrok zich rot toen hij het 4-jarige mannetje zijn pyjama aantrok. Zijn hele rug zat vol met rode striemen

“Ik heb die jongen bij zijn trui gepakt en ben linea recta met hem naar de directiekamer gelopen,” vertelt Michiel. “Heb ik geschreeuwd? Heb ik gescholden? Zeker weten. Ik ben die dag behoorlijk onbeschoft geweest.

Ik was boos. Heel boos. Maar ik heb niemand mishandeld en ik heb niemand bedreigd.”

Zelfs de officier van justitie moet toegeven dat het bewijs daarvoor verre van sterk is. In het dossier zitten twee getuigenverklaringen, een van een leraar en een van een ouder, maar die verschillen inhoudelijk zo sterk van elkaar dat ze elkaar meer tegenspreken dan bevestigen. De vrouw van Michiel, die vandaag als extra getuige is opgeroepen, en die tijdens het voorval nooit verder dan drie meter van haar echtgenoot verwijderd was, herkent dan ook niets van de heftige woorden zoals die in de tenlastelegging staan.

Ze zweert dat ze niet gezegd zijn. Technisch gezien is er met twee getuigenverklaringen en een aangifte voldoende wettig bewijs voor een veroordeling, maar de rechter is niet overtuigd van Michiels schuld. Ze spreekt hem vrij. “Maar,” voegt zij nadrukkelijk aan die vrijspraak toe, “er stond die dag wel een volwassen man schreeuwend tegenover een kind van 9. Dan gaat er iets flink mis.” Opgelucht lopen Michiel en zijn vrouw de deur uit. Hun kinderen zitten inmiddels op een andere school.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.