Sportcolumn: 'Lowieke in Aááántwerp'

Mario Wisse

Voorzitter van Royal Antwerp droomt van terugkeer Louis van Gaal, kopten de Belgische kranten vorige week. De voetballer Van Gaal speelde in de jaren zeventig, nadat hij bij het grote Ajax niet aan de bak was gekomen, vijf seizoenen in die zwierige stad aan de Schelde, vandaar het woord ‘terugkeer’. Geef toe, het zou een stunt zijn:

Van Gaal in de Belgische Jupiler Pro League. Met ‘The Great Old’ – voor het laatst kampioen in 1957 – gaat het sinds de promotie drie jaar terug weliswaar een stuk beter, maar de Bosuil is toch iets heel anders dan Camp Nou, Old Trafford of de Allianz Arena. En ja, eigenaar Paul Gheysens is hard bezig de thuisbasis van Antwerp op te knappen, maar het ruikt er nog altijd naar worsten, pinten en riolering. De aanhang van Antwerp staat bekend als bloedfanatiek en zeer luidruchtig. Net als Van Gaal dus. Perfecte match dus, zou je zeggen.

Wat vind jij eigenlijk van Van Gaal? Ik heb de neiging te vergeten hoe vervelend ik hem vind. Zeker sinds hij minder in de publiciteit is, omdat hij al jaren geen club traint. Tien minuten na mijn glimlach – altijd leuk immers wanneer iemand die wereldberoemd is geworden terugkeert naar een kleine club uit zijn verleden –las ik op Twitter wat fragmenten uit The Barcelona Legacy, een boek van de Britse sportjournalist Jonathan Wilson. Uiteraard gaat het over Van Gaals drie seizoenen als trainer van Barcelona. Vitor Baia, de Portugese keeper die jaren van Barca speelde, prijst Van Gaal om diens vakmanschap, maar op het gebied van communicatie en humor slaat hij zijn voormalige trainer iets minder hoog aan. Mooiste citaat: “Als hij een grap vertelde, zag hij eruit alsof hij een kind ging vermoorden met een bijl.”

Baia vertelt ook een aardige anekdote over een bezoek van Van Gaal bij de vicepresident van de club. “Die man liet Van Gaal kennismaken met zijn kleinzoon, een twaalfjarige talentvolle centrale verdediger uit de jeugdopleiding van Barcelona. Van Gaal bekeek die jongen van top tot teen en gaf hem uit het niets een flinke duw tegen zijn borst.

De jongen viel op de grond, waarop Van Gaal zich bukte en van dichtbij tegen hem riep: Je bent niet sterk genoeg voor een centrale verdediger!”

Dat kind was Gerard Piqué. Ik sluit niet uit dat Piqué dankzij die duw van Van Gaal een van de beste centrale verdedigers ter wereld is geworden. Van Gaal zelf is daar ongetwijfeld honderd procent van overtuigd, denk je niet?

Micha Jacobs

Lowieke in Aááántwerp, ik hoor het de Antwerpenaren zo zeggen. Maar je kunt over Louis zeggen wat je wilt, maar dat hij ooit een kind zou vermoorden, lijkt mij sterk. Zeker niet met een bijl. Daarvoor hoef je alleen maar dat filmpje terug te kijken dat Harry Vermeegen ooit maakte van hem en Willem van Hanegem.

Als coach van respectievelijk Ajax en Feyenoord – andersom zou natuurlijk een beetje gek zijn – stuurden zij twee kinderelftallen van Ajax en Feyenoord de wei in voor een mini-Klassieker, wat nogal ontroerende televisie opleverde. Het was ergens in de jaren negentig, Van Gaal had toen net wel of net niet de Champions League met de Amsterdammers gewonnen, ik weet het niet, maar dat maakt eigenlijk ook niet uit. Hoewel ik hem nooit zo langs de lijn heb zien stralen als toen – vooruit, ook toen Robin van Persie hem een mislukte high five probeerde te geven na zijn zweefduik tegen Spanje in Brazilië – was het niet alleen plezier wat de klok sloeg. Winnen is winnen, dat kun je er niet jong genoeg inrammen, zo luidt het totalemensprincipe van Van Gaal. Alsof hij niet anders kon, probeerde hij die kinderen, allemaal niet ouder dan een jaartje of acht, te indoctrineren met de beginselen van het Ajax-systeem. Heel anders dan de vaderlijke Van Hanegem die vooral bezig was met veters strikken en draden snot onder de neus van zijn spelers weg te vegen. Met de blote hand natuurlijk, zoals het een echte vader betaamt. Het ene niet liefdevoller dan het andere, integendeel. Ook de nukkige Van Gaal is niet opgewassen tegen de glimlach van een kind. Want die doet ook hem beseffen dat hij leeft, dat zag je aan alles.

Maar als ik dat Barcelona-boek dus moet geloven, gaf hij ook weleens een liefdevolle duw aan een tiener. Misschien ben ik te veel beïnvloed door het gemiep van iedereen van de laatste tijd, maar kun je je dat tegenwoordig nog voorstellen, dat een trainer je een tik geeft alsof het niks is? Denk je niet dat als dat gefilmd zou zijn met een mobiele telefoon dat hij even op het matje werd geroepen bij de president van de club? Of nog erger: dat hij zou worden veroordeeld door het volkstribunaal dat Twitter heet? Ik hoop het niet natuurlijk, want van een pedagogisch-verantwoord duwtje wordt niemand slechter. Zeker Gerard Piqué niet: wie kan nu zeggen dat hij Shakira alle hoeken van de slaapkamer heeft laten zien? Word je hard van, van zo’n duw van Van Gaal.