Sportcolumn: 'Oranje, wat is dat ook alweer?'

Micha Jacobs

Zoals wel meer dingen tegenwoordig zo abstract zijn als een schilderij van Picasso, is ook het Nederlands elftal inmiddels van mij vervreemd.

Ik kan me eerlijk gezegd de laatste wedstrijd van Oranje niet meer herinneren, terwijl die pas afgelopen november is gespeeld. Weet jij nog waar en tegen wie? Normaal gesproken had ik het je zo kunnen vertellen, maar nu moest ik het opzoeken: tegen Polen dus, in het immense Slaskistadion in Chorzow, tegen de beste spits van de wereld: Robert Lewandowski. Voor jouw informatie, omdat ik ervan uit ga dat het ook voor jou een blinde vlek is: we wonnen er met 1-2, maar het was niet genoeg om ons te kwalificeren voor de finalefase van de Nations League.

Zou er zoiets bestaan als een corona-gat in je geheugen? Dat je je wel dingen herinnert van vóór corona, maar niet tijdens? Of zijn feiten, zeker als het over sport gaat, sowieso iets waar jaren overheen moeten gaan voordat ze zich in je hersenen nestelen? Je hoeft geen neurowetenschapper te zijn om te weten dat dat komt door de indruk die een wedstrijd op je maakt. Hoe groter de indruk, hoe groter de eeuwigheidswaarde. En juist dáár schort het tegenwoordig aan: voetbal maakt geen indruk meer. Gewonnen wedstrijden, laat staan titels, zijn in de huidige tijd slechts voor de statistieken: ze worden niet meer gevierd en dus per definitie vergeten.

Vanaf volgende week probeert Oranje zich te kwalificeren voor het WK voetbal in Qatar, het WK dat daar sowieso niet gespeeld mag worden, maar waar we nu niet meer over moeten zeiken.

Want je weet: dat hadden we eerder moeten doen. Volgende week woensdag trappen we in en tegen Turkije af, daarna thuis tegen Letland waarna we het drieluik kwalificatiepotjes afsluiten in en tegen Gibraltar. Vroeger, en nu klink ik als een hopeloze voetbalromanticus, ging ik handenwrijvend voor de tv zitten om te horen hoe de commentator werd overschreeuwd door tienduizenden schuimbekkende Turken of om te zien hoe de cameraman alle zeilen moest bijzetten om de camera recht te houden op de verende tribunes, maar ook dat beleef ik alleen nog maar in gedachten. Over Turkije-uit gesproken: ik zie Seedorf nog naar die penaltystip lopen. Freek de Jonge stelde de vraag ooit in een liedje, waar we nooit antwoord op hebben gekregen, maar die jij nu misschien wel kunt beantwoorden: wat kon Seedorf nou gebeuren toen hij van elf meter schoot?

Mario Wisse

Was ik zelfs met de inzet van een professionele graafmachine niet op gekomen, die wedstrijd tegen Polen. Van het afgelopen jaar herinner ik mij vooral persconferenties, teststraten, op hun buik liggende coronapatiënten en Gommers, die kale van het Erasmus MC en die vrouw met die waanzinnige wenkbrauwen.

De laatste keer dat ik mij opwond over Oranje was toen Koeman bekendmaakte dat hij naar Barcelona ging. Vind ik nog steeds een ongelooflijke klotestreek, trouwens. Oranje op de rit zetten, je kwalificeren voor het EK en vervolgens het karwei níet afmaken. Dan mag je grote liefde je het hof maken; Koeman had gewoon tot en met het EK bondscoach moeten blijven. Punt uit. Stiekem hoop ik op het volgende scenario: Frank de Boer laat op zondag 11 juli na een fantastische zegetocht de Henri Delaunaybeker – zo heet-ie – aan de lege tribunes in het Wembley Stadium zien. Gevolg: De Boer vervangt na de zomer de ontslagen Koeman als trainer van FC Barcelona.

Om mijn wraakdroom compleet te maken wordt Schalke 04-icoon Olaf Thon aangesteld als noodcoach bij de Königsblauen waarna hij het niet meer verwachtte voor elkaar krijgt: Schalke blijft in de Bundesliga. Tijdens de festiviteiten in Gelsenkirchen haalt Thon een oud Oranje-shirt van Koeman tevoorschijn, trekt zijn koningsblauwe trainingsbroek naar beneden en… Brengt me bij dat corona-gat waar hij het over hebt. Uit het bovenstaande kun je opmaken dat mijn fantasie op hol slaat.

Waarschijnlijk bij gebrek aan herinneringen aan feitelijke gebeurtenissen die de moeite waard zijn. Ook van de voorlaatste wedstrijd tegen Bosnië en Herzegovina kan ik mij geen fractie voor de geest halen. Van die wedstrijd daarvoor, tegen Spanje, weet ik alleen nog dat Donny van de Beek scoorde.

Maar van die wedstrijd tegen Turkije in 1997 met dat Seedorfdebacle weet ik alles nog. Van de confrontatie met de Turken vijf jaar eerder herinner ik mij zelfs nog meer. Dat die ook in Bursa werd gespeeld bijvoorbeeld en dat de geweldige Peter van Vossen inviel, meteen de penalty die op het programma stond opeiste én benutte – hij wél – en vervolgens nóg een keer scoorde.

En dat Ed de Goeij voor Oranje debuteerde in het land waarin het woord ‘goey’ straattaal is voor penis. Tenminste, dat vertelde commentator Evert ten Napel ons destijds. Het is één van die lullige feitjes uit een tijd dat die nog bleven hangen.