Sportcolumn: 'Döner en dagdromen'

Mario Wisse

Ik ben gefascineerd door de Limburgse topsportfamilie Schuurs. Zoon Perr speelt met Ajax in de kwartfinales van de Europa League tegen Young Boys en stevent af op het landskampioenschap. Zus Demi won vorige week samen met haar Amerikaanse dubbelpartner het WTA-tennis-toernooi van Doha en gaat straks voor goud op de Olympische Spelen. En vader Lambert is een handbalmonument. Met zijn club Sittardia werd hij zes keer kampioen en speelde hij 312 interlands waarmee hij, tot het einde der tijden waarschijnlijk, recordinternational is. Alsof die handbalcarrière nog niet genoeg was, deed hij daarnaast aan ultralopen. Ooit werd Lambert tweede in de Himalaya Five Days, een wedstrijd van 160 kilometer op grote hoogte (er is in Nepal immers geen meter ondergrond te vinden die niet loodrecht richting de hemel loopt). En o ja, Lambert was tijdens al die topsport nog verantwoordelijk voor vijftig man personeel als directeur van zijn eigen textieldrukkerij.

Drie verschillende ballen bepaalden het ritme in de familie Schuurs, en daar zat zéker geen bamibal tussen. Het brengt mij op de gedachte: wat zou er van mij geworden zijn als mijn vader net zo’n fanatieke sporter was geweest als Lambert Schuurs? Waarschijnlijk had ik dan geen voetbaltraining overgeslagen –noem ik meteen mijn belangrijkste kwaliteit tijdens mijn korte sportcarrière – en was ik als 16-jarige op vrijdagavond op tijd naar bed gegaan in plaats van tot diep in de nacht de hort op. De volgende dag had ik zoals elk weekend geschitterd op het voetbalveld. Binnen afzienbare tijd hadden de scouts van de topclubs elkaar verdrongen om me te strikken. Met alle fantastische gevolgen van dien. Bouwde jij niet ooit aan een veelbelovende handbalcarrière in datzelfde Limburg, Jacobs? Veelbelovend totdat rock-’n-roll en bier hun intrede deden, bedoel ik. Maar dat had ook anders gekund. Niets ten nadele van jouw – geweldige –vader, maar Lambert Schuurs zou je op zaterdagavond waarschijnlijk hoogstpersoonlijk uit de kroeg hebben gesleurd. Weg met dat bier, Jacobs! En nu als een speer naar huis! In plaats van het broodje döner diep in de nacht had hij je een bord krachtvoer boordevol vitaminen geserveerd. De volgende ochtend geen ultra-kater maar een ultraloop, samen met papa Lambert.

Wat als en stel dat, daar koop je uiteraard helemaal niks voor.

Maar voor de draad ermee: hoe ver had jij kunnen komen met een vader als Lambert Schuurs?

Micha Jacobs

Vooruit, omdat je het zo vriendelijk vraagt: niet ver. Twee half versleten knieën voor mijn twintigste en een stronteigenwijs karakter, dat is over het algemeen funest voor een topsportcarrière. Maar ik had met niemand willen ruilen, zeker niet met Perr Schuurs.

Er is niks zo erg dan een vader hebben die meer heeft bereikt dan jij, ook al beoefen je niet dezelfde sport. Wat je ook doet en hoe hard je ook werkt: beter dan hij word je toch niet. Cruijff, Brandsteder, Schuurs… Perr zat afgelopen weekend maar weer eens op de bank bij Ajax tegen FC Groningen, omdat hij in de pikorde onder twee Zuid-Ame-rikaanse slagers van verdedigers staat. Ik denk dan meteen: wat zou zijn vader daarvan vinden? Waarschijnlijk niks, hij zal vast een liefdevolle vader zijn, maar ik zou zijn ogen in mijn rug hebben gevoeld. Doe ik wel genoeg tijdens de trainingen? Zit ik wel genoeg in de sportschool? Ben ik mentaal wel zo sterk? Want ja, papa, jij was zo goed, dan moet ik toch ook minstens zo goed zijn? Het is volgens mij een heel menselijke drang om je ouders trots te willen maken, wat je ook doet, al wordt dat wel lastig als je altijd tegen de legende van je vader moet opboksen.

Veel interessanter eigenlijk vind ik families als Van der Poel en Verstappen. Vader Adrie en Jos, mannen met grote carrières en met kinderen die hen nu naar de kroon steken. In dezelfde sport nota bene. ‘Proud dad’ schreef Adrie op Twitter, boven een foto van zijn zoon Mathieu die in het Italiaanse Siena een van zijn allermooiste overwinningen op zijn toch al zo indrukwekkende palmares vierde, die in de meer dan prachtige Strade Bianche afgelopen weekend. ‘Trots’ is waarschijnlijk een understatement: als Adrie een aap was, had hij aan zeven lullen niet genoeg. Zo trots als een aap met minstens twaalf lullen was ie, net zoals Jos Verstappen altijd straalt tot aan de maan als Max weer eens een grand prix wint. Nu zal Lambert Schuurs ook trots zijn op elke minuut die Perr speelt – al zijn dat vijf loze minuutjes vlak voor tijd als de wedstrijd al is gespeeld –maar het gaat om met welk gevoel je zelf in de kleedkamer zit. Vol euforie of met het juk van je ouders op je schouders?

Nu zal dat in het geval van Perr wel meevallen: hij is opgenomen in de voorselectie van Jong Oranje voor het aankomende EK. Want ja, je bent speler van Ajax, dan sta je automatisch in Oranje. Of je in Amsterdam nu de bank warm houdt of niet.