Sportcolumn: 'bier en borsten'

Mario Wisse

Ook zo’n zin in het wielerseizoen, Jacobs? Natuurlijk, er zijn al wat wedstrijden verreden – en er zijn er nog meer afgelast of uitgesteld – maar pas wanneer ze in België over kasseien en macadamwegen stoempen, is het spel écht op de wagen. En dat gaan ze zaterdag voor het eerst doen, in de Omloop Het Nieuwsblad.

Behalve in zinderende finales, drama en heroïek heb ik rond deze tijd van het jaar traditiegetrouw minstens zo veel goesting in het commentaar van Michel Wuyts. Wuyts kan met wielertaal minstens zo veel als Mathieu van der Poel met een fiets. Renners die mooi op hun velo zitten noemt hij ‘ranke flyers’; notoire aanvallers ‘kappen een flinke geut uit hun emmer’ en types die telkens bíjna moeten lossen ‘hangen aan de rekker’ totdat ze ‘plafonneren’. Soms wordt het zelfs poëtisch.

“Dit is de strook waar de duvel z’n moortgat opentrekt,” zei hij ooit over Carrefour de l’Arbre, een beruchte kasseistrook in Parijs- Roubaix. Een uitspraak die je bij nader inzien behalve poëtisch net zo goed volstrekt onbegrijpelijk kunt noemen, trouwens. Ik kreeg er vooral zin in Belgisch bier van. Wist jij dat wielrennen en seks veel met elkaar te maken hebben? Ik ook niet. Totdat ik Wuyts “Milaan–San Remo is als een diva, een Scarlett Johansson. Ze staan met tweehonderd te trappelen om naar binnen te mogen, maar ze laat er maar één door” hoorde zeggen. Soms put Wuyts uit persoonlijke ervaringen met het andere geslacht om een situatie in de koers te duiden: “In principe is in dit groepje Oscar Freire de snelste. Maar ja, in principe. Principes zijn zoals vrouwenborsten, soms zijn ze slapper dan ze eruitzien.” Hoor je het Herbert Dijkstra al zeggen? Wuyts geeft zijn zintuigen overigens ook de kost wanneer er mannelijk naakt in zijn buurt is: “Werkelijk alles is groot aan Tom Boonen, neemt u dat van mij aan.”

Ook aan het komende wielerseizoen wordt volgens mij alles groot. Vooral voor fans van Van der Poel. Ik voorspel dat Mathieu’s emmer het hele jaar tot de rand toe gevuld is en dat hij zelden aan de rekker hangt, laat staan plafonneert. Na overwinningen in De Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en de Amstel Gold Race, pakt hij drie Touretappes en bekroont hij zijn jaar met goud in Tokio. Of denk jij dat er iemand rondfietst die daar een stokje voor kan steken?

Micha Jacobs

Mathieu van der Poel begint zo langzamerhand een stripfiguur te worden. Afgelopen weekend, voordat een staflid van zijn ploeg positief op corona werd getest en hij na een dagje koers weer in het vliegtuig zat, beleefde hij een avontuurtje in de woestijn van de Verenigde Arabische Emiraten. Waar Mathieu, nota bene in zijn eerste wegwedstrijd van het jaar, wind en zand trotseerde – wat je natuurlijk ook mag verwachten van een wereldkampioen in het veldrijden – en iedereen weer op een hoopje fietste. Terwijl hij, en dat zijn zijn eigen woorden, zonder ambitie naar die woestijn was gevlogen. Kun je nagaan hoe die ranke flyer op zijn fiets zit als hij wel ambities heeft, zoals olympisch goud. Stuur ’m met een zuurstoffles op zijn mountainbike Mount Everest op, daar draait ie waarschijnlijk ook zijn hand niet voor om. Prima training voor Tokio, bij wijze van hoogtestage. Maar genoeg over hem. Laten we het vooral over Scarlett Johansson hebben, een van de weinige vrouwen ter wereld die ook extreem aantrekkelijk is als je alleen haar stem hoort (wat je natuurlijk weet als je de film Her hebt gezien en nee, dat is geen animatiefilm). Als er iemand is waar je juist níet aan moet denken als je op de fiets zit, dan is het wel aan haar. Ik bedoel: er is al weinig plek in dat koersbroekje, en nog minder in dat van Tom Boonen als ik Wuyts mag geloven, dus daar passen geen groeiende ‘ambities’ bij, als je begrijpt wat ik bedoel.

In ieder geval niet in mijn geval. Gelukkig dacht ik niet aan haar toen ik afgelopen weekend voor het eerst dit jaar mijn racefiets uitliet, maar aan het uit het startblok schietende voorjaar dat schaatsdromen deed vervagen en weer licht in de duisternis bracht, het benodigde beetje licht dat iedereen wel kon gebruiken, denk ik zomaar. En met dat beetje licht komt hopelijk weer wat levensvreugde, iets waar de koers natuurlijk deftig aan bijdraagt. Ik krijg weer zin in dingen. In de koers, in sloten Orval en tripels, in de eeuwige strijd tussen Van der Poel en Van Aert, in zenuwslopende finales, in een halve banddikte verschil aan de meet, in winnaars- en vooral verliezersgezichten, in oeverloos gelul over niks, over iets anders in ieder geval dan over waar we al een jaar over praten. Maar het meeste zin heb ik nu opeens in Scarlett Johans… Afijn.