Bij de politierechter: 'Ik wil zo niet leven!'

Aanvankelijk dacht Sharon* dat ze ermee wegkwam. De drie peperdure Jimmy Choo-zonnebrillen waren ongezien in de geprepareerde tas gemoffeld en die tas had bij het passeren van de beveiligingspoortjes zijn werk naar behoren gedaan. Thuis hadden ze de buit verdeeld. Ieder een bril. Een koper vinden was ook geen probleem gebleken. Ze had er 150 euro voor gevangen. Eind goed, al goed, dacht ze.

Maar toen was daar ineens die uitzending van Team West, het opsporingsprogramma van de regionale omroep. De bestolen winkelier ontdekte de diefstal pas aan het einde van de dag, na sluitingstijd, maar op de beelden van zijn beveiligingscamera’s bleek het schuldige drietal duidelijk te zien. Twee vrouwen en een man, waarbij één vrouw in het bijzonder opviel vanwege de opzichtige tatoeages op haar linkeronder- en bovenarm. Nog tijdens de uitzending stroomden de tips binnen: Sharon, Sharon, Sharon, Sharon... De rest was voor de rechercheurs kinderspel. Eén blik op haar Facebook-pagina en het was duidelijk dat de tipgevers het bij het rechte eind hadden.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

En nu zit ze dus alsnog voor de rechter. Met haar ongepast vrolijke knalroze schoenen.

Een enorm tranendal

“Het was niet mijn idee,” barst ze onmiddellijk in snikken uit. “Hij had ineens die tas bij zich en we liepen die winkel in en... en... Ik heb zóveel problemen!”

Na een glaasje water komt ze beter uit haar woorden. Ze heeft een Wajong-uitkering en een schuld van meer dan 10.000 euro. Van haar bewindvoerder ontvangt ze 60 euro leefgeld per week. Hoe ze van dat schamele budget ook nog de geëiste schadevergoeding van 1253 euro moet betalen is haar een raadsel.

“Ik ben pas 25,” huilt ze opnieuw. “Ik wil zo niet leven!”

Sharon maakt er een enorm tranendal van, maar de rechter laat zich daardoor niet van de wijs brengen. Dat ze niet de initiatiefneemster was, dat wil hij best geloven, maar uit niets blijkt dat ze tot de diefstal gedwongen zou zijn. Ze besloot er zelf aan mee te doen.

Bovendien maakt ze het voor zichzelf onnodig moeilijk door hardnekkig te blijven weigeren om de namen van haar twee handlangers te noemen, die nog altijd niet gepakt zijn. Zou ze dat wel doen dan zou ze het bedrag van de schadevergoeding in elk geval door drie kunnen delen. Een antwoord op de vraag waarom ze die namen verzwijgt, geeft ze niet. Ze huilt, haar hoofd gebogen, haar vingers doelloos frunnikend aan een draadje van haar kleding.

Volgens haar advocaat is het angst. Sharon is erg kwetsbaar en het is precies die kwetsbaarheid waarvan de twee anderen misbruik hebben gemaakt, beweert hij. De vordering schadevergoeding moet volgens hem worden afgewezen omdat de winkelier deze onvoldoende zou hebben onderbouwd met bonnetjes en facturen. Zelf lijkt hij ook nauwelijks in zijn betoog te geloven, zo blijkt wel uit zijn afsluitende woorden: “Bovendien kan mevrouw het natuurlijk onmogelijk betalen...”

Maar daar heeft de rechter maling aan. Dat had ze eerder moeten bedenken. Hij legt Sharon een werkstraf op van tachtig uur, waarvan de helft voorwaardelijk. Daarnaast zal ze het hele bedrag van 1253 euro tot de laatste cent aan de winkelier moeten terugbetalen. Hoe ze dat doet, is haar probleem.

* Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.