Bij de politierechter: 'geld lenen kost creativiteit'

“Volgens mijn informatie zou u een advocaat meenemen,” merkt de rechter op wanneer zij verdachte Abdul* (28) moederziel alleen de zaal ziet binnenstappen.

“Ja, maar die bleek een beetje te duur,” zegt Abdul.

“Klopt uw adres zoals ik dat hier voor mij heb?”

“Ik heb geen adres meer,” zegt Abdul. “Ik slaap in mijn auto of bij de daklozenopvang.”

De rechter kijkt hem aan en trekt haar wenkbrauwen op.

“Relatie beëindigd,” doet Abdul de totale rampspoed met slechts twee woorden af. Zijn baan heeft hij nog wel. Hij is filiaalhouder van een tankstation langs de snelweg, wat een bijkomend voordeel heeft. Elke ochtend gaat hij extra vroeg naar zijn werk om zich daar in het klantentoilet, buiten het zicht van zijn collega’s, te verkleden, op te frissen en zijn tanden te poetsen. Met zijn fulltimebaan zou hij zich moeiteloos een huurof zelfs een koopwoning kunnen veroorloven, ware het niet dat Abdul tot aan zijn nek in de schulden zit. In totaal staat hij bij verschillende partijen voor dik 20.000 euro in het krijt. Elke maand gaat een bedrag van 700 euro van zijn salaris linea recta naar zijn schuldeisers.

“En dan vraagt u nóg een lening aan,” merkt de rechter verontwaardigd op.

“Een grote lening in plaats van allerlei kleintjes,” verduidelijkt Abdul. “Ik had gelezen dat je dan voordeliger uit bent.”

Creatieve manier

De grote kredietverstrekker bij wie hij dit keer aanklopte voor een lening van 8500 euro wees zijn aanvraag in eerste instantie af. Toen Abdul informeerde naar de reden vertelde een dame aan de telefoon hem dat het probleem vooral zat in een aantal handmatige terugboekingen van automatische incasso’s die op zijn bankafschriften stonden vermeld. Maar een onoverkomelijk probleem was dat volgens de medewerkster van de kredietverstrekker niet. ‘U vindt vast wel een creatieve manier om dat te verhelpen, toch?’ had de vrouw samenzweerderig gesuggereerd.

“Wacht even,” onderbreekt de rechter het verhaal van Abdul. “Dus als ik het goed begrijp, beweert u dat u geadviseerd werd uw bankafschriften te vervalsen om alsnog in aanmerking te komen voor een lening?”

“Precies,” knikt Abdul. “Het was niet mijn eigen idee of zo.”

“Zelfs als dat waar zou zijn,” stelt de rechter vol ongeloof, “dan kunt u zelf toch ook wel bedenken dat dat niet mag? U bent nota bene vijf jaar geleden ook al veroordeeld voor valsheid in geschrifte.” Abdul haalt zijn schouders op: “Het ging om bedragen van een paar tientjes. Het is niet zo dat ik mijn salaris verviervoudigd heb of zo.”

Pas wanneer de officier zijn eis formuleert – twee maanden onvoorwaardelijke celstraf – dringt bij Abdul het gewicht van zijn frauduleuze knip- en plakwerk eindelijk door. “Dat kan niet. Dan verlies ik mijn baan. Dan ben ik echt álles kwijt. Alles...” snikt Abdul.

Uiteindelijk kreeg hij zijn lening. Zijn fraude kwam pas aan het licht nadat hij maanden later nóg een lening aanvroeg. Van de geleende 8500 euro heeft hij nog slechts een paar honderd euro afbetaald. De rest, dik 8000 euro eist de kredietverstrekker nu in zijn geheel terug, maar daar gaat de rechter niet in mee. Sinds kort is er een betalingsregeling getroffen waaraan Abdul zich netjes lijkt te houden. Zolang hij een baan heeft moet hij dat tot de laatste verschuldigde euro kunnen volhouden. Ook de geëiste celstraf gaat er dus niet komen. In plaats daarvan krijgt Abdul een taakstraf van 150 uur, waarvan 30 voorwaardelijk.

* Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.