Bij de politierechter: 'Ik ben geen travo, edelachtbare'

“Ik kom net uit Amerika,” verklaart Angela* (50) de rolkoffer die ze met zich meezeult. Haar glanzende lakleren tas zet ze voor zich op tafel.

Daarna schudt ze met haar lange rode nagels wat volume in haar zwarte haardos en neemt een slok van haar kokosmelk. “Maar goed, ik ben dus toch gekomen,” zucht ze.

“Dat was u eigenlijk niet van plan?” informeert de rechter.

“Ik was juist naar Amerika gegaan om deze rechtszaak te ontvluchten,” bekent Angela. “De stress en zo. Maar dat voelde niet goed. Ik moest hier zijn vandaag, vond ik. Het recht moet zegevieren.” Angela zat in een vol café met een vriendin ‘een wijntje te doen’ toen ze nogal opdringerig werd aangesproken door een grote kerel en zijn vriendin.

“Hé, jij bent een travo, toch? Jij bent toch gewoon een man?” brulde de man op een volume dat het halve café deed omkijken.

“Ik ben geen travo, edelachtbare,” verzekert Angela. “Ik ben een vrouw. En al was ik een transgender, of een hermafrodiet of wat dan ook, dat maakt geen moer uit. Maar ik ben vrouw. Ik ben interseksueel, maar wel een vrouw. Ik heb in het verleden een geslachtscorrectie ondergaan, maar dat is echt iets heel anders dan een geslachtsverandering, mevrouw de rechter. Bij een geslachtscorrectie halen ze gewoon je...”

“Mevrouw,” onderbreekt de rechter haar.

“Laten we ons beperken tot de zaak. We hebben niet de hele dag de tijd.”

“Wanneer heeft u wel tijd dan?” vraagt Angela.

“Beperkt u zich gewoon tot deze zaak,” gebied te rechter. “U werd door die man en die vrouw aangesproken. En toen?” Helemaal onbekend was de man niet voor haar. In het recente verleden had hij haar in dezelfde horecagelegenheid vaker lastiggevallen met soortgelijke insinuaties. Die keren had ze hem kunnen negeren en gewoon weg kunnen lopen, maar dit keer hadden de man en zijn vriendin zich zo opgesteld dat Angela geen kant op kon. Ze voelde zich bedreigd.

Barkrukken gooien

“Klopt het dat u die mevrouw geslagen heeft?” vraagt de rechter.

“Absoluut niet.”

“Klopt het dat u een brandende kaars met vloeibaar kaarsvet in het gezicht van de man heeft gegooid?”

“Niet in zijn gezicht. Alleen over zijn kleren. Dat kaarsvet heeft hij later zelf over zijn gezicht gesmeerd, voor de foto. Om mij te pakken.”

“Klopt het dat u een barkruk naar hem heeft gegooid?”

“Ik weeg 60 kilo, mevrouw,” zegt de tengere Angela. “Toen zelfs 55. Ziet u mij al met barkrukken gooien?”

Angela heeft niemand mishandeld, vindt ze. In een poging haar belagers te ontvluchten, duwde ze de vrouw opzij, veegde ze de waxinelichthouder van tafel en liep ze in haar vlucht een barkruk omver. Maar ver kwam ze niet. Buiten wist de man haar te achterhalen. Ooggetuigen zagen hoe hij blind van woede het hoofd van Angela drie keer hard op de stoeptegels sloeg. Met een aanloop trapte de man nog een paar keer hard op haar weerloze lichaam in en liet haar daarna op straat achter. Bewusteloos werd Angela die avond per ambulance afgevoerd. Hoe het met haar belager is afgelopen kan of wil de officier van justitie vandaag niet zeggen, maar ze blijft erbij dat ook Angela voor haar handelen een tik op de vingers verdient. En ook de rechter vindt dat. Maar dan wel een tik op de vingers zonder verdere consequenties. Of, in juridische termen, een artikel 9a: een schuldigverklaring zonder straf.

* Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.