Bij de politierechter: 'ik ben geen licht gevalletje'

“En hou eens op met dat irritante zeehondengeluid!” zou hij gesnauwd hebben tegen zijn huilende levensgezel, nadat hij meerdere vuistslagen had uitgedeeld en ‘het bloed uit haar hoofd spoot’. Dat is althans het verhaal van het slachtoffer die het appartement uiteindelijk levend wist te ontvluchten. Het verhaal van de verdachte klinkt heel anders.

“Ten eerste was ze niet mijn levensgezel, maar mijn stalker,” zegt Jack* (48). “Ten tweede heb ik haar niet geslagen, hooguit geduwd. Ten derde is ze de woning niet ontvlucht. Ik heb haar weggestuurd. Ik ving die vrouw een beetje op omdat ze bedreigd en mishandeld werd door haar ex. Ik wil hier niet de Robin Hood uithangen of zo, maar zo was het. Het was puur uit medelijden. Maar vervolgens wilde ze niet meer weg. Oh, en ten vierde heeft ze m’n telefoon gejat.”

“Ze was misschien niet uw levensgezel, maar u had kort daarvoor wel seks met haar gehad?” merkt de rechter op.

“Ja, dat wel, ja,” bekent Jack. “Dat was stom van mij.”

“Als u haar niet geslagen heeft, hoe verklaart u dan al dat bloed?” vraagt de rechter.

“Al dat bloed, al dat bloed...” relativeert Jack. “Nu doet u net of ik een heel bloedbad heb staan weg dweilen. Er is wat geduwd en getrokken, meer niet. En ik sluit niet uit dat zij zichzelf heeft verwond. Zo was ze vroeger al. U moet weten: ze is de knapste niet. Ze is altijd heel dik geweest. Dat is niet lullig bedoeld, maar zo is het wel. Om aandacht te vragen deed ze dan zichzelf iets aan en daarna liep ze naar haar grote broer om te zeggen dat iemand haar geslagen had.”

“Als het niet uw schuld was, waarom bent u dan gelijk gaan dweilen zodra ze de deur uit was?”

“Omdat het een bende was. Dat appartementje was niet van mij. U had de badkamer moeten zien. Haar ontlasting zat overal.”

Buiten de maatschappij

Jack heeft een pezig lijf, vettige haren en een opvallend geprononceerd en door het leven getekend hoofd dat ontegenzeggelijk gelijkenissen vertoont met dat van de zanger Tom Waits. Jack heeft het niet gemakkelijk gehad. Toen zijn moeder hem op zijn 15de betrapte op het roken van een sigaret, zette ze hem direct op straat. Sindsdien leeft hij naar eigen zeggen ‘buiten de maatschappij’. Zonder adres, zonder werk, zonder uitkering en zonder ziektekostenverzekering. Een avontuurlijk leven dat bol staat van de vage kennissen en vrienden, van de schimmige klusjes, van de lange en minder lange celstraffen en van de drugs. Al ruim dertig jaar snuift Jack cocaïne. Zijn moeder heeft hij sinds die noodlottige sigaret in zijn puberteit nooit meer gezien.

“Ik ben geen licht gevalletje,” antwoordt hij op de vraag waarom hij weigert te praten met mensen van de reclassering.

“Je kunt mij niet eventjes re-clas-se-ren,” zegt hij terwijl zijn vingers in de lucht misprijzend de aanhalingtekens toevoegen.

Dat de vrouw niet zijn levensgezel was, dat wil de rechter wel geloven. Dat strafverzwarende element gaat dus van tafel. Maar de mishandeling niet. Die acht de rechter op basis van de aangifte, de verwondingen en het proces-verbaal van de politie wel degelijk bewezen. Het komt Jack te staan op een celstraf van zes weken, waarvan vier voorwaardelijk, en een werkstraf van honderd uur.

* Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.