Sportcolumn: 'Turner heeft corona, so what?'

Jochem Davidse

Een week of drie geleden schreef ik op deze plek de woorden: ‘Het wachten is op de eerste coronawissel.’

Nou, het moment is daar. Afgelopen week wonnen de LA Dodgers voor het eerst in 32 jaar de World Series, de Amerikaanse honkbaltitel. Apetrots hield derdehonkman en clubicoon Justin Turner na afloop de trofee boven zijn bebaarde hoofd. Een historisch moment, in meerdere opzichten. Drie weken leven de Dodgers dan al in een bubbel op een hermetisch afgesloten resort. Al die tijd worden spelers en staf dagelijks getest, en al die tijd is er niets aan de hand. Maar op dinsdag, de dag van de zesde, en mogelijk beslissende play-offwedstrijd, laten de testuitslagen langer op zich wachten dan gebruikelijk. Desondanks vertrekt het team alvast richting stadion. Niemand heeft klachten.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Pas in de tweede inning van de wedstrijd komen de testresultaten binnen. Zoals verwacht zijn er geen positieve gevallen, maar er is wel één uitslag onduidelijk. Niet positief en niet negatief. Dat gebeurt vaker, schijnt. Het gaat om de test van Justin Turner. Besloten wordt om zijn laatste test, die van vlak voor de wedstrijd, versneld te onderzoeken. Turner zelf staat al die tijd gewoon op het derde honk of zit met zijn teamgenoten in de dug-out te wachten op zijn slagbeurt. Hij weet van niets, hij voelt zich prima.

In de achtste inning ziet hij zijn coach ineens naar hem gebaren. Turner begrijpt er niets van. Wordt hij gewisseld? Hoezo? Hij wordt nooit gewisseld! En dan uitgerekend nu, nu hij zó dicht bij het verwezenlijken van zijn ultieme jongensdroom is? Met kolossale vraagtekens in zijn ogen verdwijnt hij in de catacomben, waar iemand hem vertelt dat hij corona heeft en onmiddellijk in quarantaine moet.

Hij wordt gek. Corona? En zijn jongensdroom dan?!? Zo’n kans gaat hij nooit meer krijgen. Wanneer hij even later zijn teamgenoten de overwinning hoort vieren, bedenkt hij zich geen moment. Vol overgave stort hij zich in het feestgedruis. Op de officiële kampioensfoto poseert hij, omringd door zijn medespelers, zonder mondkapje met de felbegeerde trofee, om daarna zijn vrouw dolblij vol op de mond te kussen.

De bak stront die hij na het mooiste moment van zijn leven over zich heen krijgt is genadeloos. Arme Turner. Ik snap hem wel. Jij?

Micha Jacobs

“Achterlijke idioot.”

“Sluit ’m op.”

“Massamoordenaar.”

En dat zijn nog de minst erge dingen die Turner naar zijn hoofd geslingerd kreeg op sociale media. Terwijl je zou denken dat Amerikanen wel iets belangrijkers aan hun hoofd hadden om zich druk over te maken de afgelopen tijd. Blijkbaar niet. Niet Trump, maar Turner bleek de splijtzwam die zelfs de rivaliteit tussen de westkust van Amerika, waar in Los Angeles de Dodgers zetelen, en de oostkust, waar de Yankees uit New York vandaan komen, nieuw leven inblies. The New York Times sprak natuurlijk schande van Turners actie, waarschijnlijk voortgekomen uit jaloezie dat de Dodgers met de beker in de hand stonden. “Het ergste was nog wel de tweet die je stuurde vlak voordat je het veld oprende,” schreef iemand in een ingezonden brief. “Dat je het zo erg vond om niet op het veld te staan met je teamgenoten. Terwijl je een paar seconden later doodleuk het veld oprent. Waar zit je verstand?”

De LA Times, uiteraard op de hand van de Dodgers, beantwoordde het vuurpeloton waar Turner aan onderworpen werd, zij het met iets minder munitie: “Ook Justin Bieber zou geen titelceremonie hebben gemist.”

Natuurlijk begrijp ik Turner volledig. Sport is emotie, zeg ik met de grootste dooddoener aller tijden, maar het is wel zo. Turner speelde een kampioenswedstrijd die hij misschien maar één keer in zijn leven speelt. En hij spéélde hem al, hij was er al aan begonnen toen zijn test positief bleek te zijn. Dat is natuurlijk niet zijn schuld, maar het idiote van de sneltesten die bovendien niet altijd waterdicht blijken te zijn. Het zou je maar gebeuren, dat de positieve test tijdens de wedstrijd achteraf negatief blijkt te zijn. “Ja sorry, foutje!” Ik zou de eerste de beste knuppel pakken en die bij wijze van wattenstaafje in iemands neus proppen. Wat zijn dat voor een sportbonden die hun testbeleid niet op orde hebben en voorbijgaan aan de emoties van een sporter?

Wel de wedstrijd spelen, maar niet de beker in ontvangst mogen nemen: daar zou ik ook een broertje dood aan hebben. Staak de wedstrijd dan gewoon als het je om de volksgezondheid te doen is, dan komt iedereen over een weekje gewoon weer terug.