'De Tour wacht op niemand, ook niet op corona'

Jochem Davidse

There are no American troops in Baghdad!” hield de Iraakse minister van informatie Mohammed Saïd Al-Sahaf stug vol tijdens zijn laatste persconferentie van de Tweede Golfoorlog. Ondertussen klonk op de achtergond om de haverklap en akelig dichtbij het geluid van mortierinslagen. Ongeveer de helft van zijn oorspronkelijk publiek zat al lang en breed in de schuilkelder. Maar daar trok de dappere Al-Sahaf zich niets van aan: “I repeat, there are no American troops in Baghdad!”

Ik moest de afgelopen dagen regelmatig aan de beste man denken. Als je het mij vraagt heeft de Tour de France van 2020 een behoorlijk hoog Al- Sahaf-gehalte. “Corona? Welnee.

Niet hier. Alles onder controle.” Dat de Tour dit jaar doorgaat, uitgerekend in een periode waarin op de coronakaart een steeds groter deel van Frankrijk knalrood en feloranje kleurt, is overduidelijk volstrekt onverantwoord.

Zelfs de hoogste baas van de UCI, de internationale wielerbond, zei een dag voor de officiële start nog dat het een regelrecht wonder zou zijn wanneer het peloton Parijs zou halen. Maar een goede reden om het hele feest af te blazen kon hij zo 1-2-3 niet bedenken.

Ik weet niet hoe dat bij jou zit, maar ik word daar vrolijk van. Dáárom hou ik zo van wielrennen. In al haar ondoorgrondelijke wijsheid besloot de Tourorganisatie bovendien om de verantwoordelijkheid voor het testen van de renners op het coronavirus volledig in handen van de ploegen en renners zelf te leggen. Kun je het je voorstellen, in een sport die van oudsher bol staat van list en bedrog? Als wielrenner moet je elke dag ongeveer zes A4-tjes aan where-abouts invullen zodat je altijd en overal beschikbaar bent voor een onaangekondigde dopingcontrole, desnoods om drie uur ’s nachts. Maar als je met een gortdroge hoest en veertig graden koorts zo’n dopinghokje binnenstapt en gewoon doodleuk ontkent dat je corona hebt, dan geloven ze je blijkbaar ineens op je blauwe ogen...

En dan heb ik het nog niet eens over het publiek dat in veel dorpen en steden gewoon ouderwets en onbeschermd schouder aan schouder staat te klappen en te juichen. Deze Tour is Russische roulette, maar stiekem maakt het dat alleen maar spannender, vind je niet?

Micha Jacobs

Ik ben heel blij voor je hoor, dat de Tour weer is begonnen. Ook fijn dat je de baas van de UCI nog een paar veren in zijn reet steekt, al dacht ik dat een struisvogel zoals hij er wel genoeg had. Wat een boefje is het, hè? Wel weten waarom je de boel moet afblazen, maar het gewoon niet doen, de schavuit! En dan die Tour-organisatie. Och, wat zijn we toch lekker rebels. Hou je daarom zo van wielrennen? Ik bedoel: geef je iemand met longkanker ook nog een peuk, omdat je zo van roken houdt? Trek je nog een pilsje open voor iemand met levercirrose, omdat je zo van drinken houdt?

De mens is een egoïstisch wezen, en ook ik ben niet heiliger dan de paus, maar het gaat er niet om wat iedereen vindt, maar dat gedaan wordt wat juist is. En een drieweekse wielerronde in coronagebied organiseren is niet juist, wat iedereen met gezond verstand ook begrijpt. Maar dat is juist het probleem, dat gezond verstand in de wielerwereld – bij wielrenners, wielerfans en het hele apparaat daarachter – ver te zoeken is. De meeste wielrenners zijn egoïsten, op zaterdagochtend op het dijkje maar ook in het profpeloton, en de Tour is een egoïstisch monster. Die wacht op niemand, ook niet op corona. Ik zag tijdens het openingsweekend ouderen, laat ik ze gerust bejaarden noemen, langs de kant van de weg staan. Dicht tegen elkaar aan, zonder mondkapje op. Dat mondkapje waren ze waarschijnlijk vergeten toen ze in hun enthousiasme naar buiten renden om de karavaan voorbij te zien komen, maar dat begrijp ik nog. Niet dat de karavaan er überhaupt langs reed.

Ik heb nooit moeite gehad met het recalcitrante karakter van het wielrennen. Voor mij mochten wielrenners ook altijd spuiten en slikken wat ze wilden. Als je jezelf een bloedtransfusie aanlegde in de hotelkamer en je zou misprikken en doodbloeden, jammer dan. Een hartinfarct door een verkeerde dopingcocktail? Eigen schuld. Maar dit is anders. Je stelt niet alleen jezelf bloot aan een onverantwoord risico, maar een heel land. Wij kijken allemaal naar hoe een coronacircus langs slaperige dorpjes met kwetsbare mensen trekt en we staan er allemaal bij te applaudisseren. En het allerergste is: ik applaudisseer mee. Omdat ik net zo egoïstisch ben als jij.