MISDAADCOLUMN: De moordenaar van Melissa Ulrich is nog altijd een gevaar voor de samenleving

“Een stuk stront.” Niet mijn woorden. Het is zomaar één van de typeringen die de inmiddels 40-jarige Orleando A. in de loop der jaren naar het hoofd geslingerd heeft gekregen. Vooral online dan, want de man heeft een groot deel van zijn leven achter de tralies doorgebracht. Het is de bedoeling dat hij in 2027 definitief vrijkomt. Of eerder, dat hangt er vanaf. A. komt in principe in aanmerking voor een voorwaardelijke invrijheidstelling, maar de rechtbank durft daar nog niet aan. En dat is niet zo verwonderlijk. Orleando is nog altijd een ongeleid projectiel en een potentieel gevaar voor de samenleving. Dat zijn wél mijn woorden.

Het is dinsdag 23 mei 2006 als de dan 22-jarige A. één van de gruwelijkste moorden pleegt van de afgelopen decennia. Het slachtoffer is een 19-jarige Melissa Ulrich. Een rustig, bedeesd meisje dat net een kapstersopleiding volgt. Melissa houdt van rust en regelmaat en gaat nauwelijks uit. Ze woont sinds kort samen met Daniël, in een flatje aan het Immerlooplein in Arnhem. Daniël heeft wat foute vrienden, onder wie Orleando A. De mannen hebben al enige tijd bonje, omdat Daniël denkt dat Orleando een fotocamera en sleutelbos van hem heeft gestolen. Het heeft al eens tot slaande ruzie geleid. De politie moest de mannen uit elkaar te halen.

Op die dinsdag besluit Orleando met de gepikte sleutelbos in te breken in de woning van Daniël en Melissa. De Arnhemmer heeft op één ding niet gerekend: Melissa is thuis, ze ligt met een zeurende kiespijn op bed. Wat er dan gebeurt overtreft qua gruwelijkheid elk voorstellingsvermogen. Orleando bindt Melissa met het snoer van een tondeuse vast aan haar bed, overgiet haar met spiritus en steekt haar in de brand. Nadat A. het meisje ook nog wat klappen heeft verkocht grist hij wat spullen bij elkaar, waaronder een mp3-speler, wat kappersscharen, een spelcomputer en een buideltje shag, gaat hij er vandoor. Rechtstreeks naar de coffeeshop, waar hij zijn buit verpatst onder de gasten.

Een buurvrouw, die Melissa in doodsnood heeft horen gillen, heeft intussen de politie gebeld. Die is er snel, maar voor de jonge kapster te laat. Melissa blijkt nog kans te hebben gezien uit haar bed te komen en naar het halletje te kruipen. Het is daar waar agenten haar vinden. De dienders dragen de zieltogende vrouw naar buiten, maar moeten het lichaam snel neerleggen omdat het nog smeult en gloeiend heet is. Niet lang daarna blaast Melissa haar laatste adem uit. De agenten, best wat gewend, zijn er kapot van.

De politie verdenkt aanvankelijk Daniël, maar die heeft een alibi. Daarna komt Orleando in beeld. De man ontkent, liegt de boel bij elkaar, maar heeft geen antwoord op de overweldigende bewijslast. In 2007 wordt hij veroordeeld tot twintig jaar cel. Hoewel er een narcistische persoonlijkheidsstoornis bij hem is vastgesteld, krijgt A. geen tbs. Volgens de rechter was hij volledig toerekeningsvatbaar. Wel zal hij allerlei gedragstherapieën moeten ondergaan. Maar daarvoor moet je dus niet bij Orleando zijn. Want zo’n Forensische Psychiatrische Kliniek, dat is eigenlijk ‘een verkapte tbs’ zo klaagt de Arnhemmer. En zo heeft hij meer noten op zijn zang. Een instelling in Almelo weigert hij omdat de woonruimte ‘te klein’ is. Een voorwaarde van de reclassering om geen contact op te nemen met zijn familie legt hij naast zich neer. Dit alles leidt er in 2020 toe dat een eerste voorwaardelijke invrijheidstelling wordt ingetrokken. A. moet terug naar de cel.

Kortom, Orleando A. is een moeilijk geval. De rechtbank geeft hem nog één laatste kans om mee te werken aan een persoonlijkheidsonderzoek, zo bleek onlangs. Anders blijft hij gewoon tot 2027 vastzitten. Hopen maar dat hij die laatste kans verknalt.