Amputatievoetbal: wordt het Nederlands elftal kampioen op krukken?

Zo’n 5000 kilo viel op het been van Leroy Pelzer bij een bedrijfsongeluk. Na ruim twee jaar revalideren kreeg hij het advies zijn gehele voet vast te laten zetten. Pelzer dacht er zelf al een tijdje over zijn onderbeen te laten amputeren en zette dat idee door. Deze maand is dat vijf jaar geleden. In het ziekenhuis was ik al aan het onderzoeken wat ik allemaal zou kunnen doen zonder onderbeen en kwam ik bij toeval een filmpje tegen van de EK-finale van het amputatievoetbal. Turkije-Engeland, in het stadion van Besiktas, met meer dan 40.000 mensen op de tribunes. Toen dacht ik: als die twee landen een amputatieteam hebben, dan zal Nederland dat toch ook kennen.

Nu maakt Pelzer onderdeel uit van het Nederlands team, dat op de warmste zondagmiddag van het jaar op de KNVB Campus traint. In de Zeister Bossen zijn deze dag ook de Paradagen van de voetbalbond, een event dat vier keer per jaar plaatsvindt en de mogelijkheid biedt aan kinderen om in aanraking te komen met een van de bijzondere varianten van voetbal. Zoals blindenvoetbal, rolstoelvoetbal en CP-voetbal (voor spelers met een hersenbeschadiging). En dus amputatievoetbal. Zes kinderen, variërend van 6 tot 16 jaar, trainen deze middag mee. Sommigen al meteen op krukken, anderen beginnen met hun prothese aan, waarmee ze tot hun 16de ook in het reguliere voetbal mogen meedoen.

Voor het Nederlands team is dit ook een serieuze training richting de Nations League, die eind oktober plaatsvindt in Schotland. Daar hoopt het team zich te plaatsen voor het EK in Frankrijk komende zomer. Dat lijkt een formaliteit, want Nederland moet in de top 3 eindigen in een groep met vier tegenstanders die ver onder het Nederlands niveau spelen. Kosovo en Albanië zijn nog geen jaar bezig in het amputatievoetbal, daarnaast wachten Azerbeidzjan en gastland Schotland.

Voor onderschatting is echter geen ruimte in de belevingswereld van Pelzer. Dat blijkt ook deze training. De 36-jarige Limburger ergert zich soms openlijk aan de laksheid waarmee jongere teamgenoten trainen. De meest gehoorde opmerking deze dag: “Rustig nou maar, Leroy!” Hij kan er na de training om lachen. “Ik ben inderdaad fanatiek. Als ik train, doe ik dat niet voor 50 procent. Ik kan er heel slecht tegen als anderen wel een bepaalde laksheid hebben. We hebben allemaal een grote mond dat we van iedereen kunnen winnen, maar dat zie ik soms niet terug. Daarnaast rijd ik niet twee uur vanuit Limburg om een beetje met een bal te pielen. Dan wil ik wel serieus aan de bak.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.