Moeten we niet eens sorry tegen Noa Vahle zeggen?

Micha Jacobs

Achteraf is mooi wonen, zei Tom Dumoulin ooit tegen mij, wat ik nog altijd een mooiere uitdrukking vind dan dat achteraf een koe in de kont kijken is. Toch neem ik je even mee naar september vorig jaar.

Het WK voetbal in Qatar stond voor de deur en Wilfred Genee maakte bekend dat niet Hélène Hendriks daar namens Vandaag Inside naartoe ging, maar niemand minder dan Noa Vahle. Want Hélène moest in Nederland blijven om bij hem aan te schuiven tijdens het WK en om Johnny de Mol, nota bene Noa’s neef, te vervangen bij het inmiddels geflopte HLF8.

Hélène niet naar Qatar sturen vond ik nog tot daaraantoe – ze hadden helemaal niemand moeten sturen, want alles en iedereen die met Genee, Van der Gijp en vooral Derksen te maken had werd geboycot door het Nederlands elftal – maar Noa Vahle sturen vond ik alsof je de voetballiefhebber in de bek spuugde. Ik doopte mijn pen in azijn en schreef: “Ik dacht altijd dat het verslaan van een WK voetbal het summum was voor een voetbaljournalist, iets waarvoor je jarenlang, elk weekend, in weer en wind, met bevroren vingers en een doorweekt blocnoteje, langs de lijn hebt gestaan, langs alle lijnen in Nederland en ver daarbuiten. Maar blijkbaar is dat allemaal niet meer nodig.” De azijn was pas op toen ik schreef: “Is dan uitgerekend zíj de aangewezen persoon om Louis van Gaal op z’n flikker te geven als hij te laat wisselt?”

Ik weet niet of je nog weet hoe dat avontuur van Noa in Qatar afliep, maar ik vond haar een verademing tussen al die voetbalverslaggevers die zichzelf vaak belangrijker vinden dan de voetballers zelf (wat op zich al knap is). De manier waarop Van Gaal haar behandelde was natuurlijk hemeltergend (‘Wat een goede en lieve vraag, die kan alleen een vrouw stellen natuurlijk’), alsof hij haar steevast na afloop van de persconferentie een Qatarese rial toestopte zodat ze een ijsje kon halen, maar op de een of andere manier smolt ze mijn koude en bevooroordeelde hart, wat tot nu toe nog niemand uit de familie De Mol voor elkaar had gekregen.

Nu sleept ze ons samen met Hélène Hendriks elke avond door De Oranjezomer op SBS6 en praat ze als razende reporter de Tour de France, Wimbledon en het WK voetbal voor vrouwen aan elkaar alsof ze nooit anders gedaan heeft. Als ik azijn over zou hebben, had ik er ongetwijfeld iets van gevonden, maar totdat dat potje weer is aangevuld (laat de eredivisie alsjeblieft weer beginnen!) resten mij alleen welgemeende excuses. Heb jij ook al sorry tegen haar gezegd?

Edwin Struis

Mooie boek- of filmtitel wel: Micha zegt sorry. Ik hoef me gelukkig (althans nu nog niet, misschien na deze column wel) bij niemand te excuseren en zeker niet bij de familie De Mol, waar ongetalenteerdheid bijna is aangeboren. Laten we eerlijk zijn: al het vitriool dat deze tv-clan over ons als kijker heeft uitgestort in al die jaren zou eerder een verontschuldiging van hen rechtvaardigen.

De een die zich voordoet als dikke maatjes van zwakzinnigen terwijl zijn eigen IQ makkelijk kan wedijveren met de downers, de ander die met platgespoten botoxbek en dus minzaam glimlachend (het enige standje waarin ze haar mond nog kan wringen) ons langs hemeltergende quizzen/zesderangsfilms leidt, ondertussen samenlevend met een stuk ellende genaamd Jeroen Rietbergen die het op jonge meisjes had voorzien bij The Voice of Holland, om nog maar te zwijgen van patriarch Big John die het ondertussen allemaal wel wist, maar net deed of z’n neus bloedde toen hij door Tim Hofman met datzelfde lichaamsdeel op de feiten werd gedrukt; deze familie – en door hen betaalde handlangers als Wilfred Genee, René van der Gijp en Johan Derksen – terroriseert ons al jaren met pulp-tv.

Dat er volgens jou nu eindelijk iets mét talent is opgestaan binnen die familie van laagvliegers zal me werkelijk chorizo zijn. Tijdens het laatste WK heb ik Noa Vahle blijkbaar gemist, mijn tv springt vanzelf op zwart als een programma uit de categorie Vandaag Inside/Oranjezomer zich aandient, allergisch als we zijn voor de geniepige Genee, de hysterische Van der Gijp en de zie mij eens alles durven zeggende-Derksen; dat ze überhaupt betaald worden voor die toneelstukjes is al een gotspe, laat staan dat ik er ook nog eens naar moet kijken.

Trouwens, ik heb vroeger al genoeg naar Derksen gekeken in een van zijn vorige levens als zwoegende linksback van HFC Haarlem. Die niet veel meer kon dan veel betere voetballers over de zijlijn, het liefst nog over de reclameborden, te deponeren. Ik sluit niet uit dat ik er destijds als tiener, we hebben het over midden jaren zeventig, nog de humor van inzag ook. Maar toen we aan het eind van het seizoen met Derksen degradeerden naar de eerste divisie was het lachen me snel vergaan.

Afijn, vermaak jij je lekker met de Oranjezomer en je nieuwe hartsvriendin Noa, ik zoek ondertussen wel naar een andere hobby, bijvoorbeeld aftellen naar de start van de eredivisie. Augustus, kom snel!