Trumps favoriete werklui: Friezen!

Uit Panorama nr. 46,1990: ‘Jachten en jagen’

Toen Donald Trump vorige week aankondigde dat hij in 2024 weer een gooi naar het Amerikaanse presidentschap wil doen (als zijn Republikeinse partijgenoten dat ook willen uiteraard), zullen ze in het Friese Makkum ongetwijfeld terugdenken aan het moment dat hij eind 1987 de scheepswerf van de firma Amels opliep. Daar lag namelijk de Trump Princess, een gigantisch jacht dat Trump een jaar eerder had gekocht van de Arabische miljardair Adnan Khashoggi. Waarom dat jacht uitgerekend daar aan het IJsselmeer lag? Daar vertelde hij zeer smakelijk over in zijn biografie Overleven aan de top die in 1990 uitkwam en waar wij destijds de krenten uithaalden.

Trump, toen al decennialang zwemmend in het geld, had een grote voorliefde voor het arbeidsethos van de Friezen, schreef hij: “Ik denk niet dat ik ooit mensen harder heb zien werken dan in Makkum, bij Amels.” De boot zag er op het eerste oog meer dan perfect uit, maar niet voor het oog van Trump. Hij wilde dat de boot er écht perfect uit zou zien, had hij tegen zijn onderdirecteur gezegd: het plafond zat namelijk vol met deuken door knallende champagnekurken van de vorige eigenaar en op het meubilair zat her en der een slijtageplek. Doornen in het oog van Trump die, zo stond in zijn biografie, zo’n 3,5 miljoen dollar over zou hebben om het allemaal te laten herstellen. En wie kon dat beter doen dan, jawel, de firma Amels in Makkum (die overigens nog steeds bestaat, maar dat terzijde). Waarom hij uitgerekend dat bedrijf de klus ‘gunde’? Omdat ze ‘de reputatie hadden dat ze nakwamen wat ze beloofden en projecten op tijd opleverden’. Trump: “Alle werknemers waren trots op hun prestatie.” Klassiek trumpiaans: net doen alsof hij hén een plezier deed in plaats van andersom.

Trump: ‘Ik denk niet dat ik ooit mensen harder heb zien werken dan in Makkum’

En ook trumpiaans: nooit doen alsof je helemaal tevreden bent, want dan valt er niks meer te zeiken of van de prijs af te halen. Zo deed hij zijn beklag over de 250 (!) telefoons die aan boord aanwezig waren. Niet dat hij dat belachelijk veel vond (wat op zich een logische reactie zou zijn), maar omdat hij een probleem had met de hoorn: “Bij Amels hadden ze gekozen voor een Europese hoorn, en die dingen voelden, naar mijn mening, niet solide genoeg aan.”

Weg ermee dus, want de betaler beslist natuurlijk. De betaler die overigens veel te weinig betaalde voor dat drijvende paleis: aan alleen al de bouw begin jaren tachtig hing een prijskaartje van 85 miljoen dollar, en zou na oplevering eigenlijk al in waarde zijn verdubbeld. Dus hoe Trump het voor elkaar kreeg om slechts een schijntje daarvan op tafel te leggen, is nog altijd een raadsel. Zoals het ook een raadsel is waarom een groot deel van Amerika, overduidelijk het deel van de Amerikanen dat chronisch teleurgesteld is in de staat van het land, hartstochtelijk hoopt dat hij over twee jaar weer president van Amerika zal worden.