Iedere dag het nieuws dat echte mannen interesseert
Henk Strootman

Gevangen in veiligheid

Elke week schrijft misdaadverslaggever Henk Strootman een column over wat hem opvalt in de crimewereld. Deze week: John van den Heuvel.

Henk Strootman

“Die John van den Heuvel heeft het maar goed voor elkaar.” Ik hoor het die BN’er nog tegen me zeggen. Ergens snap ik die beeldvorming wel. John wordt algemeen erkend als één van ’s lands beste misdaadjournalisten, schreef voor De Telegraaf een indrukwekkende reeks onthullingen en is tegenwoordig ook producent van veelbekeken crimeproducties. Het is dan ook geen verrassing dat John ook in financieel opzicht weinig reden heeft tot klagen, hij kan zich veel luxe en comfort veroorloven. Maar dat is hem niet aan komen waaien. John werkt hard, héél hard. Ik heb het met eigen ogen kunnen zien. Het is hollen en vliegen. Afspraak na afspraak.

Dat succes heeft een keerzijde en dat is nog zacht uitgedrukt. Van den Heuvel leeft als een kaars in de wind. Zijn naam staat op een kogel, zouden ze in het criminele milieu zeggen. Deze dreiging, die wordt toegeschreven aan de Mocro Maffia, heeft ervoor gezorgd dat we niet jaloers hoeven te zijn op de gevierde misdaadjournalist. Ik heb een paar keer met hem mogen werken en gezien hoe een gemiddelde dag van de misdaadjournalist verloopt. Knap beklemmend. Even in je uppie bij de viskraam een bakkie kibbeling naar binnen werken? Onmogelijk. Even alleen een stukje wandelen of hardlopen? Vergeet het maar. Een avond in alle anonimiteit met vrienden doorzakken in de kroeg? Uit den boze.

John kan letterlijk geen stap zetten zonder de mannen en vrouwen van de DKDB (Dienst Koninklijke en Diplomatieke Beveiliging) in zijn kielzog. En dat is geen luxe maar een last.

Hoe die beveiliging er precies uitziet behoort uiteraard tot de goed bewaarde geheimen van de DKDB. Het is structureel en onvoorspelbaar tegelijk. Als naaste medewerker of goede vriend krijg je weliswaar een globale indruk van het hele circus, maar de kneepjes blijven onder de pet. Daarom is het des te verrassender dat Telegraaf-journalist Bert Dijkstra toestemming kreeg om enkele maanden met John mee op pad te gaan. Naar rechtszaken, talkshows, het PSV-stadion, verjaardagen, vergaderingen en alle andere bezigheden die Van den Heuvels agenda doen uitpuilen. Het resultaat van deze achterbankgesprekken is het onthullende, verrassende en dappere boek Een lustrum lang extreme beveiliging, waarin John zonder voorbehoud praat over de groepering die hem al vijf jaar naar het leven staat. En over hoe hij zich ondanks alle gevaren staande probeert te houden.

Confronterend zijn de hoofdstukken waarin John uitlegt hoe het is om gevangen te zijn in veiligheid. “Ik ben eraan gewend geraakt dat veel spontaniteit uit je leven kan verdwijnen. Je agenda wordt letterlijk leidend.

Even in je uppie bij de viskraam een bakkie kibbeling naar binnen werken? Onmogelijk. Alleen een stukje wandelen of hardlopen? Vergeet het maar

Je bent nooit meer alleen. Zodra ik m’n neus buiten de deur steek staan er mensen om me heen. Alles wordt 24/7 in de gaten gehouden. Dat is onvermijdelijk en dat maakt het ook zo pittig. Ieder mens heeft behoefte aan privacy, even op jezelf kunnen zijn, even geen poespas om je heen. Maar het is zoals het is.”

Hoewel John sommige aspecten van zijn leven nuchter en soms met een kwinkslag probeert te relativeren, blijft het een onthutsend inkijkje. Over hoe de moord op Peter R. de Vries hem van zijn stuk bracht omdat hij bepaalde akkefietjes nooit heeft kunnen uitpraten. Over hoe zijn vrouw haar baan als juf verloor omdat de school het maar niks vond dat haar man een bedreigde misdaadverslaggever is. En over zijn verlangen om ooit weer vrij te zijn. “Een stukje in mij wil nog altijd verlost worden van de beveiliging. Het vleugje vrijheidsdrang, dat je op je fiets wilt stappen en onbekommerd het bos in wil of lekker op het terras wil zitten. Maar het verstand wint. Gelukkig. Ik ben hier nog niet klaar.”

Misdaad
  • Pro Shots