De man als lustobject

De Playgirl, de Playboy maar dan met naakte kerels: daar hoor je ook niks meer van hè? Klopt, want in tegenstelling tot Playboy is Playgirl in 2016 een zachte dood gestorven. Althans, in Amerika: in Nederland heeft het tijdschrift maar twee jaar bestaan, in 1987 en 1988.

Was wel een dingetje hoor, naakte kerels in een mainstreamblad dat niet gericht was op homoseksuele mannen, maar op heteroseksuele vrouwen. Vrouwen die bijvoorbeeld Brad Pitt eens zonder kleren wilden zien, wat precies 25 jaar geleden, in augustus 1997, daadwerkelijk kon in Playgirl. Al in 1980, Playgirl bestond toen een jaar of zeven, gingen we in Amerika kijken hoe het leven was op de set van dat uitzonderlijke ‘vrouwenblad’. Op de 23ste verdieping van een wolkenkrabber in Los Angeles ontmoetten we Eddie, ‘klein en tenger gebouwd’, maar met een ‘geweldig geslacht’. Dat vond hij zelf ook: hij droeg met trots een T-shirt waar Supercock op stond. Was het inderdaad zo simpel, ja? Hielden mannen van blote borsten en billen en vrouwen vooral van een groot apparaat? Onzin, zei redactiechef Marin Milam: “Het is niet zo makkelijk om te ontdekken wat een vrouw erotisch vindt: bij mannen ligt dat veel eenvoudiger. De fantasieën van een vrouw zijn zo subtiel. Die kunnen gericht zijn op elk deel van het menselijk lichaam. Vrouwen zijn niet zo genitaal gericht als mannen.”

In de eerste nummers van Playgirl, dat met een oplage van maar liefst 600.000 exemplaren begon, werden de geslachtsdelen nog bedekt ‘door voorwerpen als hengelstokken, pijpenrekken, schaakstukken en andere voorwerpen’. Vanaf het vierde nummer werden die allemaal weggelaten en zagen we kerels in vol ornaat waarna de oplage keihard omhoogschoot naar maar liefst twee miljoen. Dus tóch genitaal gefixeerd? Weer onzin, vond Milam:

“Vrouwen willen gewoon de hele man zien.”

Nou ja, niet de héle man. Iemand als Eddie werd vriendelijk verzocht om ‘met zijn geval te spelen’, zodat het kon zwellen tot het Playgirl-ideaal: ‘zo groot mogelijk, maar nog niet volledig op oorlogssterkte’. Dat was in het geval van Eddie al ontzagwekkend genoeg. Toen hij zijn eenvoudige onderbroek op het pluche tapijt liet vallen, slaakte de vormgeefster een kreet: “Als hij al zo groot is in slappe toestand, dan moet hij wel ontzagwekkend groot zijn als hij hard is geworden.” Aan Eddie’s vriendin die ook mee was op de set, vroeg ze:

“Heb je ’m weleens gemeten?” Daarop antwoordde zij: “De laatste keer dat ik dat deed was ie dertig centimeter, maar hij zal inmiddels wel weer zijn gegroeid. Toen we voor het eerst met elkaar naar bed gingen, dacht ik dat hij mij zou gaan slopen.”

Tijdens de fotoshoot van de Amerikaanse Viva, waarin Eddie doorbrak, zou zelfs een meisje op de set doodsbang van hem zijn geworden. Eddie:

“Hou dat ding van me weg, schreeuwde ze, je bent een verschrikkelijk monster!” Of hij daar een minderwaardigheidscomplex van kreeg? Integendeel.