Sportcolumn: 'Honkbal heeft mijn hart (en honk) gestolen'

Edwin Struis

Deze week wordt bekend wie de World Series winnen, de Philadelphia Phillies of de Houston Astros. Huh, hoor ik je denken, wat moet die Struis nou opeens met honkbal? Maakte hij niet altijd grapjes over onderknuppels en squeezeplay? Dat klopt grotendeels, maar ik heb me altijd prima vermaakt op het Pim Mulier-sportpark waar om de zoveel tijd de Haarlemse Honkbalweek voorbijkwam of een EK. Honkballen is ook vooral bijkletsen met vrienden en bekenden omdat er binnen de lijnen niet zo gek veel gebeurt. Maar van dat laatste moet ik toch terugkomen. Omdat ik laatst toch in Toronto rondliep en heel veel mensen de gang naar Rogers Centre zag maken, sloot ik al snel aan in de rij. Het was de Toronto Blue Jays namelijk gelukt om in de zogenaamde Wild Card Series terecht te komen, zeg maar het voorportaal van de World Series. Een best-of-three-reeks tegen de Seattle Mariners met als grote voordeel voor de ‘blauwe gaaien’ dat alle wedstrijden op Canadees grondgebied plaats zouden vinden. Dus dompelde ik me al snel onder in dat typisch Amerikaans (Canadees) staaltje sportbeleving met uitzinnig verklede fans, popcornemmers waarin je kan wonen en xxxxl-hotdogs, waarvan je al na twee happen braakneigingen krijgt. Bier, wijn en zwaardere alcoholica vonden gretig aftrek, niemand haalde het in z’n hoofd om met bier te gaan gooien.

Vanaf de plek waar ik zat, was een verrekijker geen overbodige luxe geweest, maar twee megaschermen brachten op dat gebied uitkomst. En mijn buurman was zowaar een geboren Nederlander, hoewel hij de taal amper meer sprak. Het duurde even voordat ik begreep dat z’n wieg in Warmenhuizen stond, een dorpje nabij Alkmaar. En even verstond hij Harlem toen ik m’n woonplaats meldde, hij trok er een ongelovig gezicht bij.

Bij 8-1 in de vijfde inning bestelde ik op internet kaartjes voor de derde, beslissende partij – Seattle had de eerste gewonnen – overtuigd als ik was dat Toronto dit klusje zou klaren. Maar langzaam keerden de kansen, de Canadees uit Warmenhuizen gaf mij uiteindelijk de schuld dat het toch nog misging. “Je hebt een jinx in gang gezet op het moment dat je dat kaartje bestelde,” zei hij weliswaar met een lach, maar toch. Van 8-1 ging het naar 9-5 en het eindigde ten slotte in 9-10. Crazy house, negen innings en vierenhalf uur lang. Maar dus geen derde wedstrijd. Heb jij iets met honkbal of Amerikaanse sporten of hou je het liever dichter bij huis?

Micha Jacobs

Het feit dat je tijdens een wedstrijd naar je telefoon grijpt om andere dingen te doen, zegt mij eigenlijk al genoeg: was het zo saai? Ik sta compleet neutraal tegenover honkbal: leuk dat het bestaat, maar als het een zachte dood sterft, ook goed. Dat geldt wat mij betreft ook voor andere sporten die zich heeeeel traaaaag vooooortsleeeeepen en waar geen einde aan lijkt te komen zoals cricket (nog saaier). Of zat je laatst wél op het puntje van je stoel toen Nederland zich op miraculeuze wijze plaatste voor de tweede ronde van het WK cricket in Australië?

Ik denk dat het bij mij misgaat zodra er geen wedstrijdklok op het scorebord staat. Een voetbalwedstrijd duurt 90 minuten met vooraf aangegeven blessuretijd: overzichtelijk. Een handbalwedstrijd duurt 2 x 30 minuten, ook nog eens effectieve speeltijd aangezien de klok wordt stopgezet bij een onderbreking: erg prettig. Bij het basketbal: idem dito. De enige uitzondering die ik maak voor laaaange wedstrijden is wielrennen, maar daar kijk je dan ook vaak pas in het laatste uur naar, klassiekers daargelaten.

Niks van dat alles dus bij honkbal. Het is dat er zoveel bij wordt gedronken (een goede reden voor mij om wél te gaan trouwens), anders zou ik geheid in slaap vallen. Sterker nog: ik bén al eens een keer in slaap gevallen tijdens een honkbalwedstrijd, maar dat kwam omdat ik in bad lag in Kuala Lumpur, waar mijn vriendin en ik ons hadden getrakteerd op een vijfsterrenhotel vlak voordat we weer terugvlogen naar Nederland. Daar hadden we een badkamer zo groot als een balzaal en met een tv van drie meter aan de muur. Honkbal was het enige lichtpuntje in de Maleisische malaise van soapseries en kookprogramma’s, maar toch hield ik het niet langer dan vijf minuten vol om wakker te blijven. Zal wel aan het warme water hebben gelegen, zul je zeggen, maar ik waag het te betwijfelen. Ik moet mij trouwens sterk vergissen als ik toen niet een wedstrijd van de Houston Astros zag, al kan ik uitgerekend dat team niet van saaiheid betichten. Wist je dat zij al jaren overal worden uitgefloten? Dat komt omdat ze in 2017 op nogal dubieuze wijze de World Series zouden hebben gewonnen. In het diepste geheim, zo luiden de aantijgingen, filmden de Astros de gebaren tussen de werpers en de catchers van de tegenstander, LA Dodgers, wat als een doodzonde wordt gezien door honkbalfans en wat de Astros tot op de dag van vandaag achtervolgt, ook in de wedstrijden nu tegen de Phillies. Maar dáár smul ik dan weer van.