Misdaadcolumn: 'De blijvende band met nabestaanden'

Een oud-collega uit mijn politietijd reageerde onlangs verbaasd toen ik zei dat ik regelmatig contact heb met nabestaanden van moordslachtoffers, ook van zaken waarover ik jaren geleden voor het laatst heb geschreven. Hij dacht dat mijn werk vooral bestond uit nieuwsjagen, scoren en doorrr! Niet dus. Het is een van de lessen die ik in 1988 als beginnend verslaggever van Peter R. de Vries heb geleerd. “Hou deze mensen in ere,” doceerde hij.

“Voor jou is het misschien maar een verhaal, maar voor deze mensen is het oneindig veel meer.” De Vries was wel zo eerlijk om er een snufje eigenbelang aan toe te voegen.

“Als deze mensen ooit iets te melden hebben, een doorbraak of zo, dan is de kans groot dat ze jou als eerste bellen.”

Dat laatste is ongetwijfeld waar, maar toch verdwijnt dat belangetje gaandeweg naar de achtergrond. Als je ooit oog in oog hebt gezeten met de moeder van een vermoord of vermist kind, dan vergeet je dat nooit meer. De rauwe emoties, uitingen van pure wanhoop, de donkere schaduw over het leven; je moet van beton zijn wil je daar niet door worden geraakt. Dat gevoel wordt nog eens versterkt zodra je zelf kinderen hebt en kennis maakt met de oerangst die jonge ouders cadeau krijgen bij de eerstgeborene. Als mijn kind maar niets overkomt. Die wens komt helaas niet voor iedereen uit. Soms laat het leven zich van zijn meest wrede kant zien.

Ook het verlies van een partner kan een enorme impact hebben, vooral wanneer het een vermissing betreft. Zo bel ik al bijna tien jaar regelmatig met Jeannette Pieper uit Ermelo. Zij tast al sinds april 2013 in het duister over het lot van haar man Henk Vierwind. Nou ja, ‘duister’, eigenlijk is het wel duidelijk wat er met Vierwind is gebeurd. De man zat in de drugshandel en ging om met levensgevaarlijke figuren. Een van hen was Roland Masolijn uit Eindhoven, die in 2001 al eens iemand had vermoord en ‘zakelijke contacten’ onderhield met Vierwind. In april 2013 had Vierwind in Limburg een afspraak met deze Masolijn.

'Jeannette reageerde blij op het nieuws over de dood van de Eindhovenaar. Dat snapte ik wel'

Daarna werd er nooit meer iets van hem vernomen. Voor Jeannette staat het vast dat de Brabander daar de hand in heeft gehad. De recherche deelde die vermoedens, maar bewijzen bleek lastig. Daarna werd het stil rond Masolijn. Totdat een Namibische krant onlangs meldde dat de man in het Zuid-Afrikaanse land, waar hij met een verlopen visum woonde, tijdens het wassen van zijn auto was doodgeschoten. Ik nam contact op met Jeannette die nog niets van dat nieuws had meegekregen. Ze reageerde blij op de dood van de Eindhovenaar. Hoewel ik zelf nooit juich om de dood van wie dan ook, snapte ik haar wel. Niet alleen omdat de man mogelijk de hand heeft gehad in de dood van haar geliefde, maar ook omdat er een voortdurende dreiging van hem bleef uitgaan. Jeannette sliep nooit rustig.

Van een andere orde is mijn jarenlange contact met Tony Vermeulen, de moeder van de sinds september 2008 vermiste Remco van der Torre. Haar zoon werkte als keukenverkoper, maar had zich laten verleiden tot het bemiddelen bij een softdrugsdeal. Hij moest voor iemand een sporttas vol wiet zien te verkopen. Remco kwam in contact met twee notoire criminelen, onder wie Billy H. die onlangs nog werd veroordeeld in de martelcontainerzaak. Voor de recherche staat het eigenlijk wel vast dat deze mannen betrokken zijn geweest bij de moord op en verdwijning van Remco, maar het bewijs kon nooit worden geleverd. Ik heb Tony meerdere keren geïnterviewd. Soms met pen en blocnote, soms met draaiende camera. Haar oproepen sneden steeds door de ziel. “Zeg me waar zijn lichaam is, meer hoef ik niet te weten,” zei ze door haar tranen heen. Maar die tip kwam nooit; empathisch vermogen is schaars onder criminelen. Arme Tony. Tijd om haar weer eens te bellen.