Het Budelse moordmysterie: wie vermoordde Wies (32) en Anouschka (15)?

Tegen de Belgische grens, maar een paar minuutjes lopen verwijderd van het Vlaamse Hamont-Achel, ligt het Noord-Brabantse Budel, omgeven door prachtige natuur. Het dorp, waar bijna de helft van de bevolking ongehuwd is en de PVV het erg goed doet, heeft een lang en roerig verleden.

Diefstal, geweld en seksmisdrijven behoren tot de belangrijkste criminaliteit waar het dorp door geteisterd wordt. Moord en doodslag zijn er echter zeldzaam. Eén grote kanttekening moet daarbij wel worden gemaakt: het dorp gaat sinds 1990 gebukt onder twee onopgeloste moordzaken. Die worden momenteel als cold cases onderzocht.

Onderzoekers klagen over het stilzwijgen in het dorp. “Er moeten mensen zijn die meer weten,” aldus rechercheur Joop Snellen in het AD. Dat vindt ook Joop Donkers, communicatieadviseur uit het nabijgelegen Eindhoven. Hij is een burgerinitiatief gestart om de moorden opgehelderd te krijgen en roept de dorpelingen op te praten. Het mag tot op de dag van vandaag echter niet baten. De stugheid en argwaan van de dorpelingen lijken een soort meerkoppig monster dat schot in de zaak verhindert. Volgens sommigen vindt dat wantrouwen z’n oorsprong in de smokkelpraktijken tijdens de oorlog, tussen het grensdorp en België. Het was altijd oppassen dat je niet door verraad gepakt werd bij je lucratieve handeltje.

Naakt in een greppel

Budel en z’n wat stugge inwoners houden al zo lang ze zich kunnen herinneren een feestelijke traditie in ere: de vijf dagen durende kermis in augustus. En tijdens zo’n dorpsfeest, op dinsdag 29 augustus 1989, verdwijnt Wies Hensen (32). Een rock-chick, zo staat ze bekend in het dorp. Ze wordt voor het laatst gezien in gezelschap van twee jongemannen van wie er eentje opvallend blonde of geblondeerde krullen heeft tot op de schouders.

De volgende dag zien twee fietsers die aan de Loonderweg zijn afgestapt om hun regenpakken aan te trekken, in een greppel het naakte lichaam van een vrouw liggen.

Het is Wies die door verwurging om het leven is gebracht.

Naar aanleiding van de moord ontvangt de politie in november 1989 een anonieme brief waarin de bekende kroegbaas van de Budelse Lucky Bar als dader aangewezen wordt. Deze brief duikt 167 dagen later weer op als het dorp opgeschrikt wordt door een nieuwe moordzaak.

Stiekeme afspraak

Anouschka Weezenbeek (15), een meisje met Indische roots, raakt op de geheel bewolkte maandag 22 januari 1990 vermist. Ze woont met haar ouders en vijf huisdieren in een vrijstaande woning, verscholen in het bos aan de Lindenlaan op de rand van Budel-Dorplein.

Anouschka wil een vriendin bezoeken en gaat onderweg een brief aan verzekeraar OHRA op de post doen voor haar vader. “Ik zie haar nog in de hal staan,” vertelt haar moeder Ria Weezenbeek in Editie NL. “De brief klemde ze tussen haar kin en borst zodat ze met twee handen haar nieuwe jas dicht kon maken. Ze had zich opgemaakt, ze was vrolijk.” Anouschka is echter niet werkelijk van plan om naar haar vriendin te gaan. Ze heeft namelijk een heimelijke afspraak met ene Patrick. De geheime ontmoeting zou op de St. Barbaraweg zijn, zo’n kilometer van huis.

Als ze rond 11 uur ’s avonds nog niet thuis is, pakt moeder Ria de jeep om haar dochter te zoeken. Ook vader Ad gaat op pad. Op de Sint Barbaraweg richting het Belgische Hamon, ziet hij haar fiets langs de kant van de weg liggen. “Alsof je van binnen doodgaat,” zo omschrijft hij de schok die de ontdekking teweegbrengt.

De vermissing van Anouschka wordt aanvankelijk stilgehouden voor de media. Alleen in kleine kring is er iets over bekend.

Huiveringwekkende mededeling

Twee dagen later spelen zich drie opmerkelijke gebeurtenissen af. Op de ochtend van woensdag 24 januari, rond 10.15 uur, rinkelt de telefoon bij een journalist van De Limburger. Omdat hij al naar zijn werk is vertrokken, neemt een schoonmaakster het gesprek aan. Een man met Brabants accent wil de verslaggever spreken. Maar die is er dus niet. De beller overvalt de vrouw met de volgende mededeling: “Ik heb mijn ex-vriendin vermoord en haar in het kanaal gegooid. In de Zuid-Willemsvaart bij Dorplein.” Zonder zijn naam te noemen, hangt hij op. Ongerust besluit de huishoudelijke hulp naar de politie te stappen om haar verhaal te doen.

Twee fietsers die aan de Loonderweg zijn afgestapt om hun regenpakken aan te trekken, zien in een greppel het naakte lichaam van een vrouw liggen 

Aangezien Anouschka alleen nog vermist wordt, doet de politie er niets mee. Wat natuurlijk vreemd is omdat er wel een mogelijke crime-scene genoemd wordt. En die ligt juist in het deel van Budel waar Anouschka woont. Een nieuwsgierige speurder wil toch weten waar het telefoontje vandaan komt, zou je denken. Niet dus.

Dezelfde dag meldt een vriendin van Anouschka zich bij de politie om iets op te biechten over de anonieme brief die eerder is binnengekomen bij de politie en waarin kroegbaas Sjaak van de Lucky Bar als mogelijke dader van de moord op Wies Hensen wordt aangewezen. Wat blijkt? Deze brief is door Anouschka met handschoenen aan bij het vriendinnetje, thuis op de computer, getypt en in ’s-Hertogenbosch op de bus gedaan. Naast de beschuldiging staat er een huiveringwekkende mededeling in: ‘Als ze weten dat ik het gezegd heb, word ik vermoord.’ Ze zou gedreven zijn door een gevoel van rechtvaardigheid en bezorgdheid om René, haar toenmalig vriendje en de stiefzoon van Sjaak.

De Budelse recherche krijgt het er extra druk mee als zich diezelfde dag rond 20.45 uur een stelletje meldt. Maria (17) en haar vriendje Patrick (19) lijken het verhaal over de anonieme brief te bevestigen. Het duo kent Anouschka uit het Budelse uitgaansleven. Het tienermeisje zou mogelijk iets te vrezen hebben van Sjaak en ze zou meer weten van de moord op Wies, benadrukt het tweetal. Hoe komen die twee aan deze informatie? “Nou, Anouschka vertelde dat Sjaak haar zou komen halen als zij haar mond open zou doen over ‘de zaak Wies’. Ze was bang en vroeg ons om advies.”

Vrij door gebrek aan bewijs

Het lijken belangrijke feiten. Een verdwijning waar nog geen ruchtbaarheid aan is gegeven, laat staan dat er serieus onderzoek naar gedaan wordt en dan wordt er op één dag een moord opgebiecht en melden zich drie jonge mensen bij de politie om te vertellen dat de anonieme brief door het vermiste meisje geschreven is. En dat ze bang is dat ze vermoord zal worden.

De eerste vraag die opkomt: waarom gebeuren deze dingen achter elkaar op één dag en vooral waarom juist nu –er is immers nog geen sprake van een moord, alleen een vermissing. Wie heeft hier belang bij? En wie weten er nog meer van deze brief en informatie over de moord op Wies?

Een onopgeloste moordzaak wordt nu aan een vermissing gelinkt, terwijl die twee wellicht niets met elkaar te maken hebben.

Zowel Sjaak als René worden aanvankelijk vastgehouden op verdenking van betrokkenheid bij de moord, maar ze zullen al snel bij gebrek aan bewijs vrijgelaten worden. In 2019 kan door DNA-onderzoek definitief uitgesloten worden dat Sjaak de dader is.

Oppervlakkige verwondingen

Terwijl de zwaarste storm in decennia met windkracht 10 tot 12 door Nederland raast, vindt een voorbijganger op donderdag 25 januari in berm van de Kempenweg in de buurt van de Zuid-Willemsvaart Anouschka’s jas. De onderkant van de ritssluiting is gescheurd. Die dag verschijnt er een bericht in een lokale krant met de kop ‘Misdrijf niet uitgesloten bij verdwijning Budels meisje.’ Het is voor het eerst dat er zo aan de zaak gerefereerd wordt.

Er wordt uitgebreid gedregd, maar dat levert niets op. Pas drie weken na de vermissing, op 12 februari 1990, een koude maandag, komt een bericht naar buiten: “Vanmorgen zag een schipper in Zuid-Willemsvaart in Weert een lichaam drijven.” Al gauw is het duidelijk dat het om Anouschka gaat. Ze ligt vlak bij het terrein van de Philips lampenfabriek aan het kanaal. En dat is een paar kilometer verwijderd van de plek die de anonieme beller doorgaf aan de schoonmaakster.

Een politiefoto van diezelfde dag toont het trieste beeld van een meisje dat op de grond ligt met kleren aan maar zonder jas. Ook haar laarzen ontbreken. Dezelfde avond besteedt Opsporing Verzocht aandacht aan de zaak.

Bij nader onderzoek blijkt ze door verdrinking om het leven te zijn gekomen. Waarschijnlijk moet ze geruime tijd, mogelijk 21 dagen, in het water hebben gelegen. Je zou verwachten dat ze met geweld om het leven is gekomen. Echter, sporen daarvan ontbreken. Evenmin is ze seksueel misbruikt. Wel heeft ze twee oppervlakkige verwondingen op haar scheenbeen en achterhoofd.

Bruine opel

Een week nadat Anouschka gevonden is, verspreidt de politie in Budel huis aan huis een formulier met een aantal concrete vragen aan mogelijke getuigen. De respons is enorm en zo krijgt de recherche de laatste uren van Anouschka enigszins in beeld. In diverse getuigenverslagen komt een grote bruine auto in beeld. Het gaat om een Opel Record of mogelijk een nieuwer model, de Opel Omega. Deze is gesignaleerd op de avond van Anouschka’s verdwijning, op de St. Barbaraweg en het Budel-Dorplein, in de buurt waar Anouschka woont.

De auto rijdt richting de Belgische grens en volgt een fietser. Het gaat om Anouschka. De bestuurder gaat vervolgens naast haar rijden en spreekt haar aan. Het is dan rond 7 uur ’s avonds.
Diverse getuigen zien een stukje verderop aan de St. Barbaraweg een stelletje staan. Het lijkt erop dat ze aan het zoenen zijn. De oma-fiets van het jonge meisje ligt naast hen in het gras en iets verderop staat de grote bruine auto geparkeerd. Het zou om dezelfde man gaan die Anouschka had aangesproken vanuit de Opel.

Rond 20 uur ziet iemand de bruine auto over het verlengde van de Peeldijk rijden, vlak bij de plek waar het zoenende stelletje is opgemerkt. Een getuige spreekt expliciet van een Opel Record. Rond diezelfde tijd horen omwonenden een gil. En weer even later struikelt een jogger bijna over de oma-fiets. Maar dat gebeurt 100 meter verderop en aan de andere kant van de weg. Het stuur wijst in de richting van Budel.

Vrijen met Patrick

Om erachter te komen met wie Anouschka een date had, duikt de politie in haar schoolagenda. En wat blijkt? Ze heeft wekenlang voor haar verdwijning afspraakjes met Patrick, die vier jaar ouder is dan Anouschka. Jawel, dezelfde Patrick die zich samen met zijn vriendin Maria op 22 januari bij de politie had gemeld. En hij rijdt inderdaad in een grote bruine auto die door het bedrijf van zijn vader gebruikt wordt.

Notities in Anouschka’s agenda:
4 januari Patrick belde ’s middags op en vroeg wat ik vanavond ging doen? Toen waren we ergens naartoe gereden en gestopt. Gepraat en gevreeën.
8 januari Lichten knipperen en rijdt naar mij toe. Het was Patrick gelukkig.
11 januari Ik zie hem vanavond eindelijk weer.
18 januari twee weken zie ik hem niet. Kut.

Op 22 januari staat geen afspraak gepland. Desondanks treft het tweetal elkaar. Iets wat Patrick later stellig ontkent. Hij was gaan kaarten met vrienden, beweert hij.

Wel staat er nog in haar agenda op 1 februari: “Ik zie hem weer vanavond hoop ik. 7 uur.”

Met deze informatie wordt Patrick als getuige gehoord op het politiebureau. Hij zegt de relatie op 24 januari verzwegen te hebben omdat zijn vriendin nog van niets wist.

Getuigen melden dat een bruine Opel de fietsende Anouschka achtervolgt. De bestuurder gaat vervolgens naast haar rijden en spreekt haar aan

Aanvankelijk wuift hij de affaire weg, want het stelde volgens hem niet veel voor. Hij heeft wel twee keer met haar gevreeën. En hij wilde er een punt achter zetten. Tijdens latere verhoren erkent hij dat het toch meer is dan een oppervlakkige relatie. En biecht hij op dat ze een aantal keren seks hebben gehad in zijn auto.

Volgens hem hebben ze elkaar voor het laatst ontmoet op 15 januari op een veldje vlakbij haar huis. Hij zou toen op haar afgeknapt zijn omdat zij pochte over motorjongens met wie ze naar bed was gegaan. En om deze reden zou hij haar niet meer willen zien. Patrick stelt dan ook dat hij niets met de moord te maken heeft.

Zijn vrienden kunnen zich niet herinneren gekaart te hebben, waardoor Patricks alibi wegvalt. Het aftappen van gesprekken op zijn telefoon levert niets op.

Op 1 mei 1990 vindt alsnog een arrestatie plaats, die overigens voor de media stilgehouden wordt. Patrick wordt nu als verdachte verhoord, maar blijft ontkennen dat hij Anouschka gezien heeft op 22 januari. De onderzoekers hebben domweg niet voldoende aanvullend bewijs en moeten Patrick laten gaan.

Excessief geweld

De dood van het tienermeisje verdwijnt langzaam uit het nieuws. Pas in 2003 wordt haar dossier weer uit de kast getrokken door een coldcaseteam. Waarom? Omdat Patricks gedrag reden is om opnieuw naar de zaak te kijken. Hij is namelijk na de moord op Anouschka herhaaldelijk in aanraking geweest met de politie vanwege handel in cocaïne, toenemend drugsgebruik en excessief geweld tegen vrouwen. Zijn (ex-)vriendinnen zouden door hem vernederd en mishandeld worden.

Maria wordt in 2004 gehoord door het team. Ze vertelt dat Patrick ziekelijk jaloers is en haar controleert, wat zich uit in vuistslagen, verkrachtingen en wurgpogingen. Dit gestoorde gedrag herhaalt zich bij, zover bekend, nog drie andere vrouwen. Kortom: redenen genoeg om Patrick op 3 mei 2005 weer te arresteren. De geschiedenis herhaalt zich echter en hij loopt al snel weer vrij rond wegens gebrek aan direct bewijs.

In 2009 besteedt Peter R. de Vries uitgebreid aandacht aan de zaak. Voor het eerst wordt de bruine Opel Record opgevoerd en daar zou Patrick behoorlijk zenuwachtig van zijn geworden. Hij zou na de uitzending in paniek een vriend gebeld hebben en hij meldt zich ziek bij zijn werk. Diezelfde vriend zegt tegen de recherche dat Patrick hem verteld heeft dat hij ooit met een auto achter een meisje op de fiets aanheeft gereden. Dit is een aanwijzing die niet in het oude dossier stond. Na intensieve verhoren waarin hij op advies van zijn advocaat zwijgt, kan hij na tien dagen als vrij man zijn oude leven weer oppakken.

Onthutsend is een ‘onverwacht’ gesprek in Peter R. de Vries, misdaadverslaggever tussen Peter en Patrick. De gewelddadige cokedealer is dan op bezoek bij een vrouw die ook door hem in elkaar is geslagen en die een straatverbod heeft afgedwongen. Op de vraag wat hij denkt dat er in deze zaak gebeurd is, reageert Patrick al rap: “Dat het René of die vader geweest is.”

“Waarom?”

“Want Anouschka is bij iets uitgekomen dat ze toen het lijk van Wies Hensen gezien heeft, dat mensen het lijk van Wies Hensen in de auto aan het duwen waren.”

Het lijkt erop dat dit nieuwe informatie is voor Peter, waarbij gesuggereerd wordt dat Anouschka meer weet, of zelfs getuige was, van de dood van Wies.

“Wie zegt dat?”

“Dat heeft zijzelf tegen mij… tegen mijn vriendin (Maria) toen verteld, ja. Daarmee zijn we naar de politie gegaan.”

Peter confronteert hem ermee dat dit niet het verhaal was waarmee hij naar de politie is gegaan.

“Nee, haar verhaal. Mijn vriendin heeft haar verhaal toen gedaan bij de politie.”

Onbeantwoorde vragen

Nu, zo’n 34 jaar later, blijven de moorden op Anouschka en Wies onopgelost. Voor de inwoners van Budel zijn deze twee moorden op hun dorpsgenoten wellicht nog steeds onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar zolang niemand de moed heeft om te praten, blijft het gissen waarom deze vrouwen de dood in zijn gejaagd en door wie.

Dit is dan ook precies de reden waarom de familie van Anouschka jaren geleden het dorp de rug heeft toegekeerd om in Spanje weer iets van een leven op te bouwen.

Wat overblijft, is een hele serie onbeantwoorde vragen, zoals: wie heeft of hebben er belang bij dat de brief zo snel na de vermissing van Anouschka werd opgevoerd? Gaat het om een afleidingsmanoeuvre? Is degene die anoniem naar het huis van de journalist van de Limburger belt om de moord op te biechten daadwerkelijk de dader of doet hij dit in opdracht van iemand anders? De schoonmaakster die de telefoon aanneemt, is de enige die zijn stem gehoord heeft. Heeft de recherche later nog contact met haar opgenomen om te checken of ze mogelijk Patrick aan de lijn heeft gehad? Waarom staat er in Anouschka’s schoolagenda geen afspraak gepland op 22 januari? Ging het om een spontane actie en van wie ging dit dan uit? En, mocht Patrick in een woede-uitbarsting de keel van Anouschka te lang hebben dichtgeknepen, is daar dan helemaal geen forensisch bewijs voor? Of heeft het water alle sporen uitgewist? Het is onverteerbaar dat we de antwoorden op al die vragen waarschijnlijk nooit zullen horen.