Het leuke van BN’ers is dat wij ze al in ons blad hadden voordat ze Bekend waren. Patty Brard bijvoorbeeld, slechts gehuld in een bontjas op de achterbank van een limousine, nog voordat ze in Luv’ zat. Die foto’s komen misschien nog weleens langs als we weer in een ander jaar van onze eigen geschiedenis duiken. Of Max Verstappen, nog kleddernat achter zijn oren, die als relatief onbekende zoon van zijn vader Jos in een kart zat, naast die van zijn vader. En wat te denken van Tatjana Simic die meedeed met een Miss Panorama-verkiezing, niet won (waarom eigenlijk niet?), maar via ons wel op de radar stond van de betere castingbureaus en uiteindelijk wereldberoemd in Nederland werd door haar vertolking van Kees Flodder. Zo ziet u maar: Panorama als springplank naar die o zo begeerde bekendheid, dat had u waarschijnlijk niet achter uw favoriete blaadje gezocht, of wel? Toen wij om volstrekt onduidelijke en verder ook niet ter zake doende redenen in ons archief doken en aanbelandden bij het jaar 2004 (wilden we iets weten over het EK voetbal in Portugal?
Over de Olympische Spelen in Athene misschien?) stuitten we op dit fraaie pareltje, al moesten wij net als u waarschijnlijk twee keer kijken wie hier op de foto staat. In eerste instantie dachten wij: hé, is dat niet Christina Applegate die Kelly Bundy speelde in Married With Children? Zou mooi zijn geweest, maar nee: het is niemand minder dan Nikkie Plessen, tegenwoordig modeexpert van RTL Boulevard, eigenaresse van haar eigen mode-imperium, een van de ondernemers in Dragon’s Den, maar in 2004 nog gewoon ‘dat leuke soap-sterretje’ uit Onderweg naar Morgen. In een tijd dat sociale media nog niet van levensbelang waren voor het vermarkten van jezelf, je dus niet hoefde te weten hoe Photoshop werkte en je dus ook geen flaters kon slaan met raar bewerkte benen, buiken en billen (of niet, Nikkie?). Gewoon lekker zichzelf, zoals hier.
We laten dit vooral zien omdat het ons doet terugdenken aan een tijd waarin wij er niet voor terugdeinsden om willekeurige soapsterretjes voor onze camera te sleuren en om er vervolgens een volstrekt inhoudsloos interviewtje bij te zetten: een gedrocht van een genre – als je het al een genre mag noemen – dat ons blad al lang niet meer bevuilt, maar sociale media des te meer. En dan in het bijzonder YouTube, dat volstaat met compleet obligate gesprekjes tussen nikszeggende millennial-interviewers en nog minder zeggende millennialgasten, van het niveau ‘Wat is je lievelingsserie op Netflix’ en ‘Welke popcorn eet je er liefst bij?’ Geen sneer, integendeel, want wij, oervaders van de pulp, steken hierbij de hand volledig in eigen boezem. Wat we van Nikkie, toen 19, kwamen te weten? Weinig. Dat ze voor het eerst tongde op haar veertiende en dat ze niet van macho’s hield. Bla bla chocoladevla, toen al.