Bij de politierechter: 'Van binnen naar bijten'

Wij moeten het over uw pitbull Bobbie hebben.

Een lieve hond?” vraagt de rechter.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

“Voor mij wel,” zegt John* (57), een lange man onder wiens zwart leren motorjack zich een bochel aftekent.

“Voor u wel, maar voor anderen wat minder als ik het goed begrepen heb, toch?”

“Bobbie had een verleden,” vertelt John. “Hij is door z’n vorige eigenaar anderhalf jaar lang in een donkere kelder opgesloten. Daar heb ik hem uit bevrijd. Ik heb dat beest in huis genomen. Geprobeerd om hem nog een leven te geven, zeg maar.”

“En luisterde hij naar u?”

“Binnen wel.”

“En buiten?”

“Minder.”

Bobbie was in korte tijd betrokken bij meerdere bijtincidenten. Als gevolg daarvan werd John jaren geleden al verplicht om het beest buitenshuis te allen tijde te muilkorven en aan te lijnen. Toch zag een buurvrouw de hond twee jaar geleden onbewaakt en met wijd opgesperde muil door een brandgang op zich af stormen. Bobbie vloog haar aan en beet haar in handen, armen en benen. De littekens ontsieren haar lichaam tot op de dag van vandaag. Kort daarna zette Bobbie zijn tanden in de onderbenen van een politieagent die op het eerste bijtincident was afgekomen.

“Hoe kan het nou dat uw hond daar losliep, zonder muilkorf?” vraagt de rechter.

John zucht.

“Dat is een bizar verhaal,” zegt hij.

De scène die hij beschrijft, zou in een slapstickfilm niet misstaan. Hij woont in een portiekflat, vertelt hij. Op een dag staat hij op het punt zijn hond uit te laten – het dier heeft de riem al om – wanneer de deurbel gaat. Omdat de intercom kapot is, is John genoodzaakt naar de portiekdeur te gaan, een verdieping lager. Daar aangekomen ziet hij niemand. Hij stapt de deur nog uit om te kijken of hij wellicht in de maling wordt genomen, maar de straat is verlaten.

Pas wanneer hij zich omdraait om weer naar binnen te gaan, ziet hij dat de hond hem gevolgd is. Bobbie glipt naar buiten, maar blijft met het uiteinde van zijn riem onder de deur steken. Onbedoeld trekt hij zo de deur achter zich dicht.

Hoe hard John er ook aan sleurt en trekt, de hondenriem zit muurvast onder de zware portiekdeur. Daar staat hij dan, voor een dichte deur, zonder sleutels. Met een ongemuilkorfde, agressieve hond die geen kant op kan en daar niet bepaald vriendelijker van wordt.

Bobbie vloog haar aan en beet haar in handen, armen en benen. De littekens ontsieren haar lichaam tot op de dag van vandaag

De meest voor de hand liggende oplossing – aanbellen bij een medeflatbewoner en vragen of die de deur van binnenuit wil openen – komt helaas niet in John op. In plaats daarvan pakt hij een ladder uit een tuintje en probeert daarmee de eerste verdieping te bereiken. Tevergeefs. Met ladder en al stort hij ter aarde. Dan valt zijn oog op een stuk touw.

Hij koppelt Bobbies riem los van zijn halsband en knoopt het stuk touw eraan vast. Ideaal is het niet, maar op deze manier moet hij in elk geval het huis van zijn moeder kunnen bereiken, die een sleutel van zijn woning heeft. Ze woont slechts een paar honderd meter verderop. Helaas is pitbull Bobbie nog altijd niet in zijn hum. Tijdens de wandeling trekt hij zo hard aan het touw dat het pijnlijk in Johns handen snijdt. Zo pijnlijk zelfs dat hij het niet meer houdt en het touw uiteindelijk loslaat, met alle gevolgen van dien.

Nadat Bobbie de vrouw heeft aangevallen, probeert John het dier te kalmeren. Een goedbedoelende buurtbewoner komt aangesneld met de muilkorf van haar teckel, maar die blijkt geen partij voor Bobbies massieve pitbullbek. Ook de riem die John erbij krijgt is geen succes. Het is een zogenaamde flex-riem, met een katrol die de lengte van de lijn variabel maakt. Er zit wel een zogenaamde ‘slip’ op, maar die is niet berekend op de brute kracht van Bobbie. Zodra een van de gearriveerde agenten een paar passen in zijn richting zet, trekt de hond de lijn tot de maximale lengte uit en plant hij zijn tanden in het sappige politiebeen.

“Een zeer ongelukkige samenloop van omstandigheden,” vat de advocaat het door zijn cliënt geschetste scenario samen. De rechter knikt. Maar hoe ongelukkig ook, feit blijft dat John zijn hond – een pitbull die als bijtgevaarlijk geregistreerd stond – niet onder controle had. Daarvoor legt de rechter hem een taakstraf op van 80 uur. Ook zal hij de aangevallen vrouw een schadevergoeding moeten betalen van 750 euro. Zijn hond Bobbie is inmiddels afgemaakt.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.