Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuig

Al een spuitje in de arm gehad? En meteen daarna een ticket naar de zon geboekt? Vliegen anno 2021 is opeens niet meer zo normaal, anders dan in de laatste, laten we zeggen dertig jaar. Vooral door de komst van prijsvechters als easyJet en Ryanair veranderden vliegtuigen in veredelde stadsbussen die hopten van Schiphol naar zo goed als elke Europese stad met een of meerdere vliegvelden. Even naar Londen? Een tientje enkele reis, exclusief belastingen. Even op en neer naar Rome? Vlieg er op een dinsdagochtend in het laagseizoen naartoe en je bent er voor een appel en een ei. Voor minder in ieder geval dan een treinkaartje naar Maastricht (tenzij je in Sittard woont ja, wijsneus). In 1994 waren ‘dagvlugjes’, zoals ze destijds werden genoemd, een opkomend fenomeen: ’s ochtends naar een willekeurige stad in het buitenland vliegen, dezelfde dag weer terug. Wat je op zo’n dag zag? Weinig. Sowieso niks van de stad, alleen het vliegveld. Wat daar de lol van was? Gewoon het vliegen op zich. F*ck het milieu, f*ck het verslinden van kerosine, f*ck vliegschaamte: dat bestond toen allemaal nog niet.

Luke Barkhuis uit Amsterdam had er in ieder geval geen last van: met 278.555 vliegkilometers, da’s ongeveer zeven keer de wereld rond, was hij in 1994 recordhouder vliegen, wat voor ons reden was om een dagje met hem mee te vliegen. Of het een dure hobby was, vroegen we. Nee hoor, zei Luke: “Stel dat ik per jaar vijftig keer meega, dan kost me dat zo’n 7500 gulden (nu zo’n 3400 euro). Dat lijkt veel, maar als je ziet wat je daar allemaal voor terugkrijgt: honderd warme maaltijden, kranten, zoveel drankjes als je wilt – ook alcoholische – en natuurlijk vliegpunten. Als ik in een jaar bijna 50.000 punten spaar, kan ik bijvoorbeeld gratis een retour naar Zuid-Amerika boeken. Zo’n ticket kost normaal 8000 gulden. (3600 euro)” Andere tijden, zeggen we dan. Vliegen om het vliegen, daar staat tegenwoordig bijna de doodstraf op. De ‘pretvlucht’ die wij hadden, was naar vliegveld Charles de Gaulle in Parijs: 14.15 uur heen, 16.25 uur weer terug. “U mag daar niet door de douane en het vliegveld zeker niet verlaten,” werd ons vriendelijk doch nadrukkelijk medegedeeld. Luke was lichtelijk teleurgesteld dat het ‘dagvlugje’, naar een bestemming die je pas wist bij het inchecken, niet naar Stockholm ging, zijn lievelingsbestemming. Daar was hij al 33 keer geweest: “De taxfreeshops zijn daar uitstekend. De verkoopsters kennen me nu wel. In Stockholm koop ik altijd verse zalm en dan heb ik nog ruim de tijd om even op de luchthaven rond te lopen.” Schaamteloos, zouden we nu zeggen. Al had Luke destijds waarschijnlijk gezegd: leuk dagje uit, goedkope boodschappen.

Misschien ook voor jou:

Voetbalvaders op de foto