Bij de politierechter: 'Een keurige zwartrijder'

De lange krullen van de keurig geklede Ray* (24) zijn samengebonden in een keurige staart. Bij binnenkomst zegt hij alle aanwezigen keurig gedag en wanneer hij tegenover de rechter plaatsneemt zet hij keurig zijn petje af. Om zijn eigen keurigheid nog eens te benadrukken zegt hij dat het wat hem betreft wel zo netjes is om naar je eigen rechtszaak te komen. Veel mensen nemen die moeite niet, maar hij wel. Geen probleem. Zo is hij. Een keurige jongen.

“BLIJF MET JE POTEN VAN ME AF!” schreeuwde hij een paar maanden geleden terwijl hij, met drie buitengewoon opsporingsambtenaars (boa’s) van vervoersmaatschappij HTM bovenop hem, met zijn neus op de vloer van een Haagse tram werd gedrukt. Volgens de boa’s schopte en sloeg hij daarbij wild om zich heen. Zo hard zelfs dat een van hen er een paar flinke schaafwonden aan overhield. Een aanleiding was er nauwelijks. Ze hadden hem gewoon naar zijn vervoersbewijs gevraagd.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Bevooroordeeld

“Nou,” zegt de keurige Ray, “dat ging wel even anders, kan ik u vertellen.”

“Hoe ging het dan volgens u?” vraagt de rechter.

“Ze grepen me vrijwel gelijk vast,” zegt Ray.

“Omdat u probeerde de tram uit te stappen,” vult de rechter aan.

“Ja, oké, maar toch...” zegt Ray.

“Maar wat?” vraagt de rechter.

“Ik had sterk de indruk dat ze bevooroordeeld waren,” zegt Ray. “Dat ze me aanzagen voor iemand anders of zo, voor een lastige hangjongere of zoiets.”

“Waar maakte u dat uit op?” vraagt de rechter.

“Nou gewoon, ik had het gevoel dat ze me echt probeerden te kleineren, in zo’n volle tram, met drie man sterk. Terwijl ik gewoon een heel eerlijk persoon ben.”

“Maar u hád toch geen geldig vervoersbewijs?” controleert de rechter voor de zekerheid.

“Nee, dat niet,” zegt Ray.

“En u stápte toch de tram uit?”

“Ja, dat wel,” zegt Ray, “maar nu ontstaat het beeld dat ik een of andere agressieveling ben of. Zo voelt dat. Als een stempel op m’n voorhoofd. Dat vind ik niet helemaal eerlijk. En straks word ik nog veroordeeld ook.”

De rechter haalt haar wenkbrauwen op.

“Ja, die kans is wel aanwezig, ja,” zegt ze. “Zou dat een probleem zijn voor u?”

Ray vertelt dat hij net is afgestudeerd en dat het zijn droom is om binnenkort aan de slag te gaan als jongerenwerker. Met een veroordeling aan zijn broek wordt het wellicht lastig een verklaring van goed gedrag te krijgen en dan kan hij wel fluiten naar zijn droombaan. En dat allemaal door zo’n lullig akkefietje.

De rechter knikt, ze begrijpt het, maar Ray zal hoe dan ook moeten boeten voor zijn daden. Hij krijgt een werkstraf van 20 uur, hij zal een schadevergoeding moeten betalen van 150 euro, en hij moet een dag de gevangenis in. Dat laatste, zo laat de rechter doorschemeren, had van haar niet gehoeven, maar omdat een van de boa’s ’enig letsel’ bij de aanhouding opliep, ontkomt ze er niet aan. De wet schrijft het voor. Zelfs al is de dader nog zo’n keurige jongen.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.