Bij de politierechter: 'Jullie maken mij kaput'

De van oorsprong Duitse Krista* (46) ziet eruit alsof ze rechtstreeks afkomstig is uit de entourage van Alice Cooper of een andere hardrockband uit de jaren tachtig. Haar pluizige lange haren zwartgeverfd, haar suède jasje vol gespen en ritsen, en haar gezicht grauw als as. Alleen de zwarte schmink ontbreekt er nog aan, al is haar linkeroog wel bont en blauw. Over de toedracht daarvan zwijgt Krista liever. Zoals ze over alles liever zwijgt. De Duits-Nederlandse tolk naast haar, heeft een makkie vandaag.

Krista woonde nog geen week in het opvangtehuis voor dak-en thuislozen toen het al misging. Na een doorwaakte nacht waarin ze alles en iedereen uit de slaap had gehouden, ging een leidinggevende met haar zitten om de huisregels nog eens goed uit te leggen. Maar daar had Krista weinig trek in. Ze pakte het stenen bord dat tussen hen in op tafel stond en gooide het vol in het gezicht van de vrouw. Het bloed spoot uit haar gebroken neus.

Hoewel er meerdere ooggetuigen waren kan Krista het incident ontkennen noch bekennen. Apathisch staart ze voor zich uit. Het gaat slecht met haar. Na een jarenlange drugsverslaving leeft ze nu op een dieet van methadon, antidepressiva, slaappillen en alle andere medicatie waar ze de hand op kan leggen. Volgens een psychiatrisch rapport lijdt Krista aan PTSS en aan psychoses.

Mogelijk ook aan schizofrenie. Dat alles zou kunnen verklaren waarom de agenten die Krista na afloop van het incident aan een politieverhoor onderwierpen al snel de handdoek in de ring gooiden.

Aan haar verhaal was met de beste wil van de wereld geen touw vast te knopen.

In blinde woede

Diezelfde conclusie trokken collegaagenten een paar maanden eerder ook al. Ook toen zat Krista op het politiebureau. De eigenaresse van een kledingwinkel zag haar opzichtig een jasje onder haar rok wegmoffelen en de zaak uit rennen. Onmiddellijk sloeg ze alarm bij haar buurman, een kapper, die samen met zijn klant die hij op dat moment in de stoel had zitten, te voet de achtervolging inzette. Enkele honderden meters verderop wist de klant Krista in de kraag te vatten, maar die was daar niet van gediend. In blinde woede smeet ze haar belager meerdere keren tegen een metalen deurpost, voordat de toegesnelde kapper haar uiteindelijk tegen de grond kon werken en overmeesteren.

Aan haar schouderophalen te zien herinnert Krista zich ook van dit incident weinig tot niets. Een seconde of tien kijken zij en de rechter elkaar zwijgend aan. Of beter: een seconde of tien kijkt Krista dwars door de rechter heen. Wanneer de officier van justitie haar eis heeft geformuleerd (twee weken voorwaardelijke celstraf) richt de rechter zich voor de vorm een laatste keer tot Krista, die volgens de regels van de rechtspraak het recht heeft op het laatste woord en tot ieders verbazing het woord ook neemt: “Jullie maken mij kaput,” zegt ze zonder op te kijken of haar stem te verheffen.

“Dat was wat u nog wilde zeggen?” informeert de rechter, maar Krista lijkt alweer buiten bereik. Rekening houdend met het psychiatrisch rapport, dat stelt dat zij verminderd toerekeningsvatbaar is, legt de rechter haar een geheel voorwaardelijke taakstraf op van twee weken plus een meld- en behandelplicht bij de reclassering. Ook zal ze de medewerker van de nachtopvang een immateriële schadevergoeding moeten betalen van 600 euro.

* Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd