Bij de politierechter: 'Hetty (72): 'Kom jij maar eens mee naar buiten!'

De tengere Hetty* (72) is een vrouw zoals je er bij de gemiddelde bushalte minstens drie tegenkomt, maar als verdachte in een strafzaak is zij een opvallende verschijning. Ze draagt een keurig groen ensemble, in haar oren glinsteren parels en haar kapsel ziet eruit alsof het rechtstreeks vanonder de droogkap van de dameskapper komt. Maar Hetty laat zich door het onbekende terrein waarop ze zich begeeft niet intimideren. Zelfverzekerd stapt ze, handtas onder de arm geklemd, de rechtszaal binnen. De schoolklas die daar zit, lijkt ze nauwelijks op te merken.

In een eerder stadium is haar gevraagd haar excuses aan te bieden aan het slachtoffer, zodat de zaak middels mediation kon worden afgedaan, maar dat weigerde Hetty pertinent. “Ik heb er totaal geen spijt van,” zegt ze gedecideerd, maar zonder haar stem te verheffen. Hetty stond op het punt de plaatselijke supermarkt binnen te stappen toen ze een opgeschoten tiener (14) bij de ingang van de winkel voor de lol een staande asbak omver zag trappen. “In eerste instantie liep ik gewoon door,” herinnert Hetty zich. “Pas toen hij daarna lachend voorbij kwam rennen en een beetje stoer bij zijn vrienden ging staan, toen knapte er iets bij mij. Ik stapte op hem af, pakte hem bij zijn bovenarm en zei: Kom jij maar eens mee naar buiten.”

“Maar dat deed hij niet,” vult de rechter aan.

“Dat deed ie wel,” zegt Hetty, “maar de peuken wilde hij niet oprapen. Toen heb ik hem bij zijn nek gepakt en naar beneden geduwd, zodat hij de troep kon opruimen.”

“En deed hij dat?” vraagt de rechter.

“Eerst niet,” zegt Hetty. “Hij stribbelde tegen, hij protesteerde, maar ik liet hem niet los. Ik hield hem net zo lang vast tot hij de laatste peuk had opgeraapt.”

“De jongen beweert dat hij veel pijn had,” weet de rechter, wijzend op de foto die in het dossier zit waarop twee krasjes te zien zijn waaruit ‘een druppeltje’ bloed komt.

“Ik heb hem alleen naar beneden geduwd,” houdt Hetty vol. “Ik heb hem niet bewust gekrabd.”

Een duidelijk signaal

Wanneer de officier van justitie haar strafeis (een voorwaardelijke boete van 150 euro) inluidt met een gortdroog juridisch verhaal waarin Hetty ‘een minderjarige dusdanig hardhandig beetpakte dat zij de aanzienlijke kans aanvaardde om hem pijn te doen’, en met de constatering dat ‘het blijkbaar nodig is om aan mevrouw een duidelijk signaal af te geven’, begint de zaak ronduit ongemakkelijk te voelen. Zelfs de scholieren in het publiek lijken een staande ovatie voor de verdachte toepasselijker te vinden dan een veroordeling.

“Ik moet zeggen dat ik met enige verbazing naar de officier heb zitten luisteren,” verwoordt Hetty’s advocaat de heersende opinie. “En dat ik het standpunt van het OM erg... eh... teleurstellend vind.

En dan druk ik mij erg voorzichtig uit. Het OM maakt hier iets van wat het overduidelijk niet is. Dit heeft met mishandeling helemaal niets te maken. En dan is mevrouw ook nog gevraagd, en ik zou bijna willen zeggen ‘opgedragen’, om haar excuses aan te bieden. Het moet toch niet veel gekker worden? Als er hier al een signaal moet worden afgegeven dan is het dat het OM mensen zoals Hetty gewoon met rust zou moeten laten.”

Maar dat signaal komt er vandaag niet. Volgens de rechter heeft Hetty zich wel degelijk schuldig gemaakt aan de mishandeling van de 14-jarige vandaal.

Maar niet in die mate dat zij daarvoor een straf verdient. Met opgeheven hoofd – en begeleid door een oorverdovend denkbeeldig applaus – verlaat Hetty de rechtszaal.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.