'Wolven bieden me troost'

In de grote loods achter zijn huis staat Jos de Bruin met ontblote bovenarmen, grijs golvend haar en een groot mes in zijn hand. Hij wijst naar een dode ree. “Deze is vannacht aangereden,” zegt hij terwijl hij het mes vakkundig door het malse vlees snijdt. Uit haar buik haalt hij twee ongeboren reekalfjes. “Voor de ree is het jammer, maar voor de wolven in mijn achtertuin is het een feestmaal.”

In de verblijven achter het huis van de Brabander werpen de wolven een nieuwsgierige blik op het bezoek. Enkelen drentelen heen en weer achter de drie meter hoge hekken, anderen liggen in de schaduw onder de struiken. Met hun geelgrijze ogen houden ze de omgeving nauwlettend in de gaten. Wolfshond Shy, een kruising tussen een wolf en een Duitse herder, mag zich vrijelijk door het huis bewegen. Overdag loopt ze door de tuin, ’s avonds zit ze in de woonkamer op de bank en ’s nachts ligt ze op een kleed in de slaapkamer.

Doodgebeten schaap

Vijftien jaar geleden verhuisde Jos de Bruin met zijn vrouw, twee kinderen, twee wolven en twee dingo’s vanuit Nederland naar Sonsbeck, net over de grens bij Nijmegen. Dit zou de plek worden waar hij afgedankte wolven een veilige plek kon geven. Sinds de wolf de weg terug naar Nederland gevonden heeft, haalt het dier regelmatig de voorpagina’s en krijgt de wolvenopvang steeds meer bezoekers. Bij iedere melding van een doodgebeten schaap, geit of kalf barst de discussie in alle hevigheid los. Als een roofdier dat zich in zijn prooi vastbijt, duikt Jos op ieder debat. Regelmatig voert hij tot in de late uurtjes verhitte discussies met jagers, boeren en andere wolvenkenners. “Veel mensen denken alles te weten over de wolf en slingeren onwaarheden de wereld in,” vertelt Jos met een klank van irritatie in zijn stem. “Maar ik zie de dieren hier dagelijks. Ik ken hun gedrag, zie hoe ze met elkaar omgaan.”

Kennis over de wolf ziet hij als een belangrijk goed. “Ja, het is een roofdier en ja, hij eet soms een schaap op als hij die te pakken krijgt. Maar het liefst jaagt hij op oud, ziek of zwak wild als hij zich eenmaal op een plek gevestigd heeft. En dan zullen mensen echt niet zoveel last van hem hebben.”

De buurt was in eerste instantie niet blij met de komst van Wolves Unlimited in Sonsbeck: de huizenprijzen zouden dalen en de buurman vreesde dat zijn paardenfokkerij verstoord zou worden door het huilen van de wolven. Jos: “Ik heb me bij de rechter moeten verantwoorden: Meneer de rechter, mijn wolven zijn tien en twaalf jaar oud: die kunnen niet eens meer huilen.”

Toen de vergunningen na jaren vechten eenmaal rond waren, kon Jos zijn wolvenimperium uitbreiden. Dierentuinen en handelaren schenken de wolven die ze niet meer kwijt kunnen. Inmiddels lopen er tien in zijn achtertuin. “Elke wolf heeft zijn eigen karakter, vertelt hij, terwijl hij de deur opent van een van de wolvenverblijven. Er lopen Timberwolven, Mongoolse wolven, Canadese wolven en kruisingen. Een witte poolwolf komt op hem af, snuffelt aan zijn benen, gaat op zijn achterpoten staan en legt twee poten in de nek van Jos. Een natte tong gaat langs zijn gezicht. “Kiba is een hele bijzondere wolf,” zegt Jos. “Ze maakt echt contact met mensen.” Als welpje van tien dagen kwam de weeswolf in zijn bezit. Sindsdien is ze uitgegroeid tot een vijftig kilo wegende knuffelwolf. Niet alle wolven zijn zo handzaam als Kiba. Dit wordt duidelijk als Jos het verblijf van Flow betreedt, een Amerikaanse Timberwolf. Flow bekijkt het bezoek argwanend en springt dan met haar volle gewicht tegen Jos aan. Het enorme dier met dikke, grijze vacht, rent behendig heen en weer tussen de waterpoel, struiken, het hek en weer richting Jos. Hoewel Jos verzekert dat dit gedrag uit puur enthousiasme voortkomt, voelt het toch als een opluchting om even later weer aan de andere kant van het hek te staan.

Je las zojuist een gratis preview. Benieuwd naar het hele artikel? Dat lees je in de Panorama van deze week of via Blendle.