Sportcolumn: Welkom in Wolfsburg, de deprimerende omgeving van Oranje

Edwin Struis

Dat Oranje ook op dit EK geen hoge ogen gaat gooien, wist ik al toen de KNVB de plek bekendmaakte waar het Nederlands elftal zijn tenten gaat opslaan. Duitsland telt een paar opwindende steden, zoals Hamburg (mijn favoriet), Berlijn, München, Freiburg en Bochum (ja, echt waar, zie ook: Bermuda3eck.de), maar in hun alwetendheid kwam de voetbalbond uit op Wolfsburg, een soort kruising tussen Almere en Almelo, u weet wel van dat stoplicht.

Op de website Ten Things to do in Wolfsburg stopt de teller al bij five, en dan is het Volkswagen Auto Museum al meegerekend, plus een stadspark waar Duitsers elkaar dagelijks huilend in de armen vallen omdat ze moeten leven in deze deprimerende omgeving. Zelfs al zou je als international via de regenpijp het hotel willen verlaten, dan sluip je eenmaal beneden snel weer terug het hotel in. Dan nog liever bijbelles van Cody Gakpo of pianoles van Stefan de Vrij, die de pianotoetsen doorgaans beter beroert dan de bal. Want in Wolfsburg wil je dood noch levend aangetroffen worden.

Neem alleen al het hotel waarin Oranje verblijft: het met de uitstraling van een crematorium behepte Ritz Carlton dat een riant uitzicht biedt op de Volkswagenfabrieken en het aanpalende museum Autostadt. Wie het geluk heeft om aan de andere kant van het hotel te zitten, kijkt uit op Kraftwerk, een elektriciteitscentrale. Wie hier een kamer boekt, is levensmoe.

Eigenlijk is het van de gekke dat bondscoach Ronald Koeman akkoord is gegaan met deze standplaats. Want uit zijn verleden als voetballer weet hij als geen ander dat de locatie niet allesbepalend is, maar wel grote invloed heeft op de sfeer. In aanloop naar het WK van 1990, met Nederland als Europees kampioen in de favorietenrol, was Oranje weggestopt in een kil en koud Joegoslavisch spookkasteel, compleet met ophaalbrug, waar het elftal van Leo Beenhakker langzaam wegkwijnde. Zes jaar later werd het elftal gesignaleerd op het Engelse platteland, waar bij gebrek aan afleiding onderlinge twisten al snel boven kwamen drijven en de sfeer verziekten. En in 2012 vond teammanager Hans Jorritsma het nodig om in het Poolse Krakau te gaan zitten terwijl de speelstad zich een land verderop bevond.

Had gewoon even je licht opgestoken bij de vorige bondscoach. Louis van Gaal had het in 2014 goed bekeken toen hij voor een hotel koos grenzend aan het strand van Ipanema, midden in het bruisende uitgaansleven van Rio de Janeiro. En leden de prestaties daaronder? Integendeel! Door in Wolfsburg te gaan zitten, hijs je bij voorbaat een witte vlag.

Micha Jacobs

Beetje lullig om de nazi’s overal de schuld van te geven, maar als Hitler niet zonodig een ‘wagen voor het volk’ wilde maken en op een troosteloos stukje Heimat een gigantische autofabriek wilde bouwen (nog steeds de grootste autofabriek ter wereld), dan kon je op de landkaart nog lang zoeken naar de naam Wolfsburg. Zonder Volkswagen had Wolfsburg nooit bestaan, zoals Eindhoven ook een boerengehucht zou zijn gebleven als Philips er nooit een gloeilampenfabriek had gebouwd. Dus als je zegt dat de plek van het spelershotel essentieel is voor de uitkomst van een toernooi, dan kunnen we Hitler dus nu al de schuld geven van een vroegtijdige Oranje-exit op het EK. Bij dezen.

Maar laten we het vooral niet overdrijven: het kan allemaal veel erger. Ik weet niet hoeveel bier de Schotse voetbalbond achter de kiezen had, maar het leek hen in ieder geval een goed idee om hun kamp in Garmisch-Partenkirchen op te slaan. Je weet wel: van dat schansspringen op Nieuwjaarsdag als je nog in gevecht bent met de oliebollen van de dag ervoor. Garmisch-Partenkirchen, veel verder van een stad als Keulen waar de Schotten moeten spelen kun je niet zitten. Schaduwfavoriet Spanje was ook een beetje loco toen ze kozen voor Donaueschingen, een doods gehucht op een steenworp afstand van de Zwitserse grens terwijl ze spelen in Gelsenkirchen, Düsseldorf en Berlijn.

Maar goed, sinds het EK van 2000 weet ik dat Spanje nooit de allerbeste keuze voor een spelershotel maakt. Tijdens dat EK in Nederland en België verbleef Spanje in mijn geboortedorp Tegelen, in Noord-Limburg, waar ze een paar weken lang in een kasteel sliepen (jawel, Tegelen heeft een kasteel). Het mooie was dat zij elke ochtend met de fiets naar een trainingscomplex aan de overkant van de provinciale weg fietsten, maar Spanjaarden op een stadsfiets is natuurlijk vragen om problemen.

Zo wilde het toeval dat niemand minder dan Pep Guardiola, destijds speler van Spanje, hortend, stotend en zwalkend op zijn fiets de weg probeerde over te steken, precies op het moment dat mijn moeder daar met 80 kilometer per uur kwam aangereden. Zij vol in de ankers en Guardiola vriendelijk gebarend, terwijl dat eigenlijk maar weinig scheelde, als ik haar mag geloven. Met een beetje pech had mijn moeder dus de hele voetbalgeschiedenis kunnen veranderen. Succes en verlies, het hangt van details af die je nu nog niet kunt overzien. Straks blijkt Wolfsburg een schot in de roos, dan moeten we Hitler met terugwerkende kracht toch nog een bedankje sturen.