'Zonder mij was Jos hooguit putjesschepper geworden'

Er is deze week veel te doen rondom de familie Verstappen. En dan met name rondom Jos en zijn vader Frans Verstappen. In 2015 sprak onze redacteur Jochem Davidse voor het eerst met 'Opa Verstappen'. Dus dook hij in zijn herinneringen van die gesprekken om te kijken waar het is misgegaan. 

Voor mijn part hangt Jos zich op,” zei zijn bloedeigen vader Frans, beter bekend als 'Opa Verstappen', eerder deze week in De Telegraaf. Een dag later biechtte hij aan dezelfde krant op dat hij afgelopen december op eigen initiatief naar Oostenrijk vloog om daar het Red Bull Racing-team te waarschuwen voor het gevaar dat zijn zoon Jos, een ongeleid projectiel met losse handjes, in zijn ogen was voor de carrière van zijn kleinzoon Max.

Je eigen zoon dood wensen, dan is er iets goed mis.

Ik sprak Frans Verstappen voor het eerst in augustus 2015 tijdens de GP van Spa-Francorchamps. Voor een reportage in Panorama was ik te gast in zijn woonplaats Montfort, waar de trotse opa van Max voor elke GP een zaal afhuurde om samen met een paar honderd fans uit het hele land op groot scherm naar zijn kleinzoon te kijken. Iedereen was welkom.

Lees ook: 'Gas geven, Max, gas geven'

Tijdens de race was Frans niet aanspreekbaar. Familie en vrienden brachten hem onophoudelijk bier zodat opa zijn ogen geen moment van het scherm hoefde te halen. Het was mooi om te zien hoe hij op afstand meeleefde met Max. Elke bocht, elke meter. Hij genoot. Hij was apetrots. Na afloop van de race had hij nog even de hoop dat Max later die dag bij hem langs zou komen. Van Spa naar Montfort, dat was goed te doen, maar sponsorverplichtingen gooiden roet in het eten, liet zijn kleinzoon later die middag weten. Opa snapte dat wel. “Die jongen wordt geleefd,” zei hij met waterige ogen en een snik in zijn stem. Sindsdien is er veel gebeurd.

Afgelopen februari sprak ik Opa Verstappen opnieuw. Dit keer benaderde ik hem voor een reportage over de jeugd van Max die ik wilde schrijven voor Panorama's Formule 1-special. Van Jos had ik toen al begrepen dat hun relatie tot ver onder het nulpunt gedaald was. “Als je mijn vader hierbij betrekt, op wat voor manier dan ook, dan werk ik er niet aan mee,” zei Jos, die later sowieso afzag van medewerking aan het artikel. En dus belde ik zijn vader.

Lees ook: 'Olav Mol: 'Max is grensoverschrijdend goed'

De man die ik aan de lijn kreeg was boos en leek in niets op de trotse opa die ik mij herinnerde van mijn bezoek aan Montfort. Ik stelde hem voor om samen herinneringen aan de jeugd van Max op te halen op plekken die in zijn leven belangrijk waren geweest. Opa's oude café De Rotonde, de kartbaan van Genk, de werkplaats in Maasbracht..., maar Frans wilde er niets van weten.

“Vraag dat maar aan anderen, die kennen Max veel beter,” zei hij cynisch. “Ik ben blijkbaar niet belangrijk meer. Nooit geweest ook. Ik heb in de carrière van Jos en Max niets betekend. Helemaal niets. Dat ik een groot deel van mijn leven en geld in hen geïnvesteerd heb, zijn ze blijkbaar vergeten. Dat ik vroeger elk vrij uur, elk weekend en elke vakantie aan de ambities van Jos besteedde, dat doet er blijkbaar niet meer toe. Nou, ik zal je vertellen, zonder mij was Jos hooguit putjesschepper geworden. Hooguit putjesschepper, maar zeker geen Formule 1-coureur. En Max dus ook niet.”

Lees ook: 'Jos Verstappen aangehouden na ruzie in Roermond'

Het was een tirade van een verbitterde en verongelijkte man. Terecht? Misschien. Ten tijde van ons telefoongesprek had Frans zijn kleinzoon al maanden niet meer gezien. Dat deed zeer. Zijn zoon Jos ook niet, maar daar was hij niet rouwig om. Met hem wilde hij ook toen al niets meer te maken hebben en dat gevoel was volledig wederzijds, zo wist ik van Jos.

“Ik hoop dat het ooit nog goed komt tussen jullie,” besloot ik ons gesprek.

“Nou, ik niet!” brieste opa.

Het verhaal kwam er dus niet. De emotionele tirade van opa besloot ik destijds te laten voor wat het was. Dat waren familiezaken. Hele trieste familiezaken waarmee ik als journalist niets te maken had, vond ik. Tot opa deze week dus zelf de publiciteit zocht met uitspraken waar hij hopelijk ooit nog spijt van krijgt. Toen ik het artikel las, moest ik denken aan iets wat hij bij onze eerste ontmoeting tegen me zei:

“Max heeft het talent van zijn vader, maar wat minstens zo belangrijk is: hij heeft het karakter van zijn moeder.”

Daar zat iets venijnigs in, vond ik toen al, maar nu lees ik die zin weer heel anders. Het was niet alleen een verwijt naar Jos, het was ook een verwijt naar zichzelf. Wat Jos Verstappen met zijn handen heeft, heeft Frans Verstappen met zijn woorden.

Het is een familiekwaaltje.