Uit volle borsten!: Micheline biedt houvast

Meer dan veertig jaar geleden, in 1982, portretteerden we vijf dames uit die laatste categorie – Donja (26), Micheline (34), Vera (31), Mariëlla (19) en Amanda (16) – want, zo schreven we destijds: “De droomvrouw van de Nederlandse man is een bijna mollige dame die hem dankzij haar heerlijke maten houvast biedt. (...) We kunnen dan ook niet anders concluderen dan dat Rubens het in zijn tijd al niet slecht zag toen hij dit soort dames op het linnen penseelde en dat de smaak van de Nederlandse man een compliment verdient.” Applausje voor jezelf dus.

Mariëlla uit Amsterdam – 1,75 meter, 63 kilo, ofwel: niet mollig, maar een figuur om door een ringetje te halen – was ooit model van ‘kleine maatjes’ totdat haar opdrachtgever haar ‘te dik’ vond. Of ze even wilde gaan lijnen. Doei, zei Mariëlla: “Wat een onzin, dat slankheidsgedoe. Ik ben niet dik. En als ik foto’s zie van mollige meisjes, dan vind ik die ontzettend mooi. Ronde schouders, volle borsten en heupen, dat is toch heel mooi om te zien. Het is eigenlijk ongezond als je zo moet afvallen om als model aan werk te komen. Ik raakte er vreselijk gefrustreerd van om als een konijn te moeten leven.”

Micheline uit Baarn – 1,68 meter, 62 kilo – kreeg ruzie met haar man als ze zou afvallen, zei ze: “Ik heb mijn gewicht echt nodig voor mijn werk.” Ze verdiende de kost met buikdansen en had best nog wel wat dikker willen zijn, gaf ze toe: “Zolang je er maar voor zorgt dat je geen lellen en vellen krijgt en dat alles stevig blijft. En dát is het bij mij.”

'Mijn dikke kont is er niet op vooruitgegaan, maar mijn boezem is gelukkig goed gebleven'

De ‘weelderig gevormde’ Vera uit Den Haag – ‘maat 40 van boven, maat 42 van onderen’ – ging liever naar een naaktstrand dan dat ze met een strakke bikini in de zon ging liggen, want die zou gaan knellen en voor ‘uitpuiltoestanden’ zorgen. Niet dat ze daar al te veel moeite mee had, zei ze: “Ik heb nu eenmaal een dikke kont die er na de geboorte van mijn twee kinderen niet op vooruit is gegaan, maar mijn boezem is gelukkig goed gebleven.”

Wat we toen al schreven, onderstrepen we nu nog steeds: “Dat hele slankheidsideaal is ons gewoon aangepraat. Door malle modemakers bijvoorbeeld, die vinden dat flitsende kleertjes slechts gedragen kunnen worden door graatmagere kapstokjes. En door kiene levensmiddelen-fabrikanten die enthousiast de gaten in hun begroting trachten op te vullen door de introductie van een gigantisch aanbod aan halfvolle ditjes en datjes. Bijgevolg gaan hele horden Hollandse huisvrouwen al calorieën tellend door het lint, omdat ze menen slechts mee te tellen als ze kunnen wedijveren met de wespentaille van hun dochter.”

We zijn het al net zo met onszelf eens toen we schreven dat ‘we zo langzamerhand eens af moeten van het rare idee dat mooi ophoudt bij maatje 36’. Is dat even goed nieuws zo vlak voor de feestdagen!