Niemand was zo arrogant als… Vader Abraham!

Met programma’s als Sterren NL Top 20, Muziekfeest op het plein, Beste zangers en een radiostation als 100% NL is het Nederlandstalige lied populairder dan ooit, maar er was ook een tijd, in 1990 om precies te zijn, dat Nederlandstalige muziek ten dode opgeschreven was. Zeker toen de TROS destijds besloot om na twintig jaar de stekker uit Op volle toeren te trekken, op dat moment misschien wel het enige programma dat aandacht besteedde aan de aloude smartlap. Heel Volendam en Corry Konings in paniek natuurlijk, en een heel apart gevoel vanbinnen bovendien, want wat moesten zij nou beginnen als er niemand meer naar Nederlandse muziek zou luisteren?

We maakten een rondje langs de studio’s om de mineurstemming te peilen, van de Zangeres zonder Naam tot Nico Haak en van zangeres Mieke tot Bolle Jan, maar het meeste vuurwerk kregen we van niemand minder dan wijlen Pierre Kartner, ofwel Vader Abraham, misschien wel de meest miskende artiest die we ooit hebben gehad. Tenminste, dat vond hij vooral zelf toen we hem spraken in zijn villa in Breda. Kartner, op bitsige toon tegen onze toenmalige verslaggever Roel van Dalen: “Ik merk dat u niets van mij weet en dat vind ik toch vreemd. Ik ben de bestverkochte schrijver in Nederland, wilt u dat niet vergeten? The Rolling Stones in De Kuip? Dat is niets vergeleken met mij!”

Normaal schiet je bij zoveel ijdelheid meteen in de lach, alsof je door degene tegenover je in de maling wordt genomen, maar Kartner, vorig jaar overleden, was bloedserieus: “In Mexico-Stad waren twee miljoen mensen voor mij op de been. Vier uur lang in een praalwagen door de stad! Twee miljoen mensen die allemaal padre scandeerden! Er is geen land ter wereld waar ze mij niet kennen! Twee miljard mensen kennen Vader Abraham!”

Zijn tirade ging nog even door, ter zelfverheerlijking, maar ook ten aanzien van de teloorgang van Op volle toeren: “Ik heb meer dan 1600 liedjes zelf geproduceerd en op plaat gezet, dus ik steek financieel gezien iedereen in Nederland in mijn zak. Ik ben die truttige tijd voorbij, ik sta te ver af van dat Nederlandse gedoe. Ik heb echt geen zin meer om me nog druk te maken om weer zo’n televisieprogrammaatje dat verdwijnt!”

Geen greintje ironie bij die man? We vrezen van niet. Kartner: “U zet mij in het hoekje van Op volle toeren, terwijl ik daar al heel lang niet in heb opgetreden. Ik ben nog een hele wereld, meneer!” Vervolgens ging het relaas over zijn ongekende succes maar door: “Vandaag heeft mijn secretaresse dertig faxen verstuurd, waarvan maar één binnen Nederland. De rest ging de wereld over, van Brazilië tot Finland. En volgende maand ga ik lekker op vakantie naar Cannes. Een maand lang in het Carlton Hotel. Ik hoef bij niemand mijn hand op te houden, ik heb het allemaal zelf verdiend. Zo leeft Kartner en niet anders!”

Alles goed en wel, maar zo hebben we Jan Smit nog nooit horen praten.