Dan Karaty eindelijk eerlijk over zijn vernietigende alcoholverslaving

Al sinds zijn eerste verschijning als jurylid in So You Think You Can Dance staat Dan Karaty te boek als ‘mister nice guy’. De voormalig danser heeft altijd een brede glimlach op het

gezicht. Met in Amerika een bloedmooie vrouw aan zijn zijde, twee prachtige kinderen en televisiezenders in Europa en Australië die hem op handen dragen, leek hij voor het geluk geboren. Inderdaad: leek. De andere kant van deze glimmende medaille was vies, vuil en voor types met een zwakke maag haast onverteerbaar.

Toch zag je daar niets van terug in de vele publicaties die in de loop der jaren over hem verschenen. Iets waar hij zelf debet aan was. Dan: “Dat beeld van die vrolijke jongen moest koste wat kost blijven bestaan. Ik werd er een meester in dit te bewerkstelligen. Volhouden. Blijven lachen. Niets laten merken.

Ik denk dat ik daadwerkelijk een aardige vent ben, maar in elke conversatie met collega’s in de studio, met mensen op straat of in interviews met journalisten legde ik het er extra dik bovenop. Alles om mijn duistere kant te verbergen. Daardoor leek het alsof ik de man was die het allemaal had. Een mooie vrouw, een fantastisch gezin, succesvol op televisie.

Terugkijkend, eerlijk, denk ik dat je 70 procent van alle interviews die ik ooit gaf regelrecht in de prullenbak kunt gooien. Omdat ik halve waarheden vertelde en alles overdreef. Alles leek geweldig, maar ik gaf je niet de ruzies die ik elke ochtend had met mijn vrouw, omdat ik altijd dronken was. Op sociale media heb ik continu het beeld geschetst van een perfect

leven, terwijl het dat in werkelijkheid verre van was. Daar heb ik ontzettend veel spijt van.

Ik ben het perfecte voorbeeld van het feit dat je een boek nooit op de omslag moet beoordelen. Ik ben nooit op het niveau gekomen dat ik daadwerkelijk zelfmoord wilde plegen, maar ik heb er wel geregeld aan gedacht. Mezelf verwijderen zou een makkelijke uitweg zijn geweest, dacht ik toen. Het moest er allemaal maar eens uit. Hier, en in mijn zojuist verschenen boek If I’m Being Honest.”

Om erachter te komen wat er ten grondslag lag aan deze donkere gedachten en de neerwaartse spiraal waarin hij terechtkwam, moeten we terug naar de tijd dat hij voor het eerst de wereld over vloog.

Als danser, later als choreograaf en tegenwoordig als jurylid en producent van tv-programma’s. New York, Amsterdam, Seattle en Los Angeles worden door hem geregeld afgewisseld. Dan vervolgt: “In de beginjaren was dat een spannende tijd, omdat je voortdurend in een andere omgeving bent, omringd door andere mensen, nieuwe ervaringen opdoet en plekken en hotels ontdekt.

Vooral toen ik jonger was, nog geen kinderen had en enkel verantwoordelijk was voor mezelf, maakte dat het leven cool. Hoe laat ik ergens aankwam of hoe kort mijn nachten ook waren, ik hoefde met niemand rekening te houden. Het ideale leven. Maar naarmate ik ouder werd, nam ook de druk en de wens om een meer gestructureerder leven te leiden toe.

Stem in hoofd

Wat begon als een lekkere versnapering om de reis mee te beginnen, werd vaste prik en uiteindelijk zelfs het belangrijkste onderdeel van de reis. Lang heeft Dan gedacht dat het tijdelijk was en dat hij zijn gedrag wel kon veranderen. “De eerste wake-upcall, dus toen ik echt inzag dat ik een probleem had, was toen mijn zoon Daniel negen maanden na zijn geboorte in het ziekenhuis kwam te liggen en ik ervoor koos om me thuis vol te gieten met alcohol. Liever dat, dan naast hem aan dat bed zitten.

Later trof mijn dochter Quinn me een keertje aan op de rand van mijn bed en was ik zo dronken, dat ze me letterlijk zei mij niet meer te herkennen. Die kwam wel even binnen. “Verdomme, Karaty! Wat ben je in hemelsnaam aan het doen”, riep een stem in mijn hoofd. Mijn vrouw Natasha vroeg vanuit het ziekenhuis toen niet eens waar ik was. Vooral omdat ik zo ontzettend manipulatief was en haar als de beste kon overtuigen waarom ik even afwezig moest zijn. Ik hield een onzinverhaal op en zij geloofde me. Als die kleine tussen zijn vader en moeder moest kiezen om vastgehouden te worden, dan lag hij het liefst in haar armen.

We noemden Daniel daarom een moederskindje en op die manier was het oké. Dat was de werkelijkheid op dat moment en daar heb ik van geprofiteerd om ongestoord mijn gang te kunnen gaan. Niet de confrontatie met het probleem aangaan, maar er simpelweg voor weglopen.” Verslaafden ontwikkelen als geen ander de kunst van het acteren. Ze spelen spelletjes met hun omgeving om aan hun gerief te komen en houden dit zo lang en zo goed als mogelijk voor hun geliefde verborgen.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.